Το διαζύγιο με τη γριά, ξεδοντιάρα Vodafone

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Το τελευταίο μου διαζύγιο ήταν κι αυτό –ευτυχώς- ανώδυνο.

Θα το χαρακτήριζα ακόμη κι ανακουφιστικό, αν δεν σκεπτόμουν νοσταλγικά τα είκοσι χρόνια στενότατης σχέσης.

Τη θυμάμαι…

Αρχές της δεκαετίας του ενενήντα.

Τότε μου είχε συστηθεί με άλλο όνομα.

ΠΑΝΑΦΟΝ!

Αργότερα μου είπε το αληθινό της, μου είπε και την καταγωγή της.

Τη συμπαθούσα άλλωστε, την έβλεπα και στις φανέλες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Vodafone, έγραφαν μπροστά.

Από τότε που συνδέσαμε κι ενώσαμε τις ζωές μας σ’ ένα κατάστημα του Πασαλιμανιού, όλα τα κάναμε μαζί.

Κάθε πρωί, η πρώτη καλημέρα ήταν στην Vodafone.

Μαζί φεύγαμε από το σπίτι, μαζί είμαστε όλη την ημέρα, μαζί γυρίζαμε το βράδυ.

Στα γήπεδα μαζί.

Στη Βουλή μαζί.

Στην εφημερίδα μαζί.

Στις διακοπές μαζί.

Ακόμη κι εκεί που οι βασιλιάδες πάνε μόνοι τους, εγώ πήγαινα με τη γλυκιά μου Vodafone.

Αφήστε που δεν υπήρξε βράδυ που δεν την περιποιήθηκα πριν πέσω για ύπνο.

Και τα χάδια της είχε και τη στοργή μου κι όλα όσα αναζητά μια πολυαγαπημένη.

Κάθε, μα κάθε βράδυ, γέμιζα την μπαταρία της, καθάριζα την οθόνη της, την άφηνα να ξεκουράζεται…

Κάτι σαν συζυγικό καθήκον απέναντί της.

Έτσι πορευτήκαμε 20 χρόνια.

Πολλά άλλαξαν στη ζωή μου, πολλές ήρθαν κι έφυγαν, μα εκείνη ήταν η μόνιμη, η βασίλισσα.

Τα χρόνια πέρασαν.

Μα η Vodafone άλλαξε.

Από στοργική και γελαστή ερωμένη, αγαπημένη και φιλενάδα, έγινε μια στριφνή κι αγέλαστη γεροντοκόρη.

Μπαίνεις στα μαγαζιά της, σου φέρεται λες κι είσαι ξένος, λες κι είσαι ένας ενοχλητικός επισκέπτης που της κάνει χάρη…

Ακόμη κι η ευγένεια που κάποιοι σ’ αντιμετωπίζουν είναι ψεύτικη, επιτηδευμένη.

Προσπαθείς ν’ ακούσεις τι σου λέει ο συνομιλητής σου από την άλλη άκρη της γραμμής, μα το σήμα της είναι πια φτηνιάρικο, εξασθενημένο, σαν των μικρών φτωχομπινέδων που κάποτε κορόιδευε και σήμερα κάνει βόλτες μαζί τους….

Στα Μελίσσια, στα Βριλήσσια, στην Πεντέλη, πρέπει να είσαι απέραντα κωλόφαρδος για να έχεις κανονικό σήμα και να μιλάς σαν άνθρωπος.

Πας στην Ακράτα, παίρνεις μαζί σου το στικάκι της με το ίντερνετ για να μπορείς να δουλεύεις ή να βλέπεις τι γίνεται στον κόσμο.

Αδύνατον.

Σέρνεται λες κι έχει μπαστούνια…

Τα ίδια και στη Χίο, στη Μυτιλήνη.

Κι όχι μόνο αυτό.

Λέει συνεχώς ψέματα.

Σου λέει για επενδύσεις κι έρευνες σε τελευταίας τεχνολογίας σήματα κι εσύ δεν έχεις τα στοιχειώδη.

Κι όχι μόνο αυτά.

Παλιότερα, όταν γνωριστήκαμε, ερωτευθήκαμε κι αγαπηθήκαμε, ήταν στο τιμόνι της μάνατζερ  με γεννητικούς αδένες ως το πάτωμα.

Από τον Κορωνιά μέχρι τον Σοφοκλέους.

Στα δε τμήματά της, ήταν επικεφαλής άνθρωποι με όρχεις ως το Λονδίνο και τα γραφεία της μαμάς της…

Σήμερα, οι περισσότεροι έχουν αποκτήσει…γλαύκωμα!

Χώρια που έχουν αποκτήσει δημοσιοϋπαλληλική μιζέρια και κακομοιριά.

Κι όλοι στα εντός της περιμένουν, λέει, να πάρουν τη Forthnet με τη Nova…

Της οποίας όμως τα καλύτερα φιλέτα τα πήρε ο ανταγωνισμός…

Αλλά με το …γλαύκωμα δεν το βλέπουν.

Να σας πω την αλήθεια ουδόλως με αφορά αν πάρει τη Forthnet και τη Nova.

Έτσι κι αλλιώς κι από εκεί θα πάρω διαζύγιο αφού εκτός του ότι είναι η πιο ακριβή συνδρομητική τηλεόραση της Ευρώπης, έχασε το Champions και το Europe League, που από τη νέα περίοδο θα τα δείχνει η συνδρομητική πλατφόρμα του ΟΤΕ, που είναι κατά πολύ φθηνότερη.

Αλλά, μετά από 20 χρόνια σχέσης, είχα την απαίτηση να με σέβεται με τις υπηρεσίες που μου προσφέρει.

Να σέβονται τον ελάχιστο οβολό μου, τη συνέπειά μου απέναντί της.

Έχε γεια λοιπόν, παλιά μου αγαπημένη και νυν ξεδοντιάρα γεροντοκόρη Vodafone...

Με κορόιδεψες. Με πούλησες.

Πλέον, όπου κι όταν σε βλέπω θα περνώ στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Όπως ήδη κάνουν οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί μου.

Πρέπει ν’ αλλάξεις πολύ για να με ξανακερδίσεις.

Πάρα πολύ.

Δεν θα μου λείψεις…