Άλλαξε η ψήφος, δεν άλλαξε η χώρα

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Έγιναν ωραία πράγματα την Κυριακή. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατατροπώθηκε εκλογικά, η Χρυσή Αυγή από τρίτη πολιτική δύναμη έγινε τέταρτη και προαναγγέλθηκε η παραίτηση της χειρότερης κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης. 

Τόσα καλά νέα μέσα σε μία μέρα είναι σπάνιο φαινόμενο.

 Από την άλλη, είναι μόνο μία μέρα.

 Δεν γίνεται πριν από αυτή να

μας φταίνε όλα και την επομένη να είναι όλα τέλεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ φεύγει και αυτό είναι αδιαμφισβήτητα καλό. Οι επόμενοι θα είναι καλύτεροι. Αλλά το να είσαι καλύτερη κυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν να λέμε ότι είσαι ψηλότερος από πεσμένη εφημερίδα. Γιατί κάπου εκεί έβαλε τον πήχη η Πρώτη Φορά Αριστερά και η χώρα χρειάζεται κάτι πολύ παραπάνω…

Χρειάζεται καιρός και πολύ δουλειά για να διορθωθούν στρεβλώσεις ετών, παθογένειες δεκαετιών και νοοτροπίες γενεών – έστω κάποιες, δεν γίνεται όλες – και ούτε ο καιρός ούτε η δουλειά είναι πράγματα εγγυημένα.

Η δουλειά μάλιστα δεν είναι ευθύνη μόνο της κυβέρνησης, είναι της κοινωνίας ολόκληρης. Το βασικό που πρέπει να κάνει η νέα κυβέρνηση ως προς αυτό είναι να δώσει χώρο στις υγιείς και δραστήριες δυνάμεις κατ’ αρχάς να αναπνεύσουν, γιατί μέχρι τώρα ασφυκτιούσαν. Ούτε αυτό είναι εύκολο γιατί, όπως είπαμε, μία μέρα από μόνη της δεν σημαίνει σχεδόν τίποτα κι αν οπωσδήποτε πρέπει να σημαίνει κάτι ουσιαστικό – κοτζάμ εκλογές έγιναν άλλωστε – πρέπει να την εξετάσουμε καλύτερα.

Εν προκειμένω, έγιναν κι άλλα πράγματα την Κυριακή, όχι τόσο ωραία:

Οι Έλληνες αγνόησαν επιδεικτικά αξιόλογα βιογραφικά (τουλάχιστον σε αυτές τις εκλογές υπήρχαν αρκετά) και επέλεξαν να εκπροσωπηθούν σε Ευρωκοινοβούλιο, Δήμους και Περιφέρειες από τηλεπερσόνες και επαγγελματίες πολιτικούς του παλιού κομματικού συστήματος.

Ένας τεράστιος αριθμός των Ελλήνων ψηφοφόρων, επίσης, πιστεύει ότι θα μας σώσει ο Πούτιν και ευτυχώς που ο εκλεκτός τους πουλούσε χειρόγραφες επιστολές του Χριστού, γιατί το 4,19% που του έδωσαν στις Ευρωεκλογές θα ήταν παραπάνω. (Αν ζείτε στη Θεσσαλονίκη, ξέρετε…)

Επιπλέον, οι δραχμιστές άρχισαν να συσπειρώνονται γύρω από τον υπουργό Οικονομικών που έκλεισε τις τράπεζες, γιατί είναι πιο «σοβαρός» από τον υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης που ήθελε να κάνει έφοδο στο νομισματοκοπείο. Τώρα βέβαια «σοβαρός δραχμιστής» είναι σαν να λέμε «αντιεμβολιαστής γιατρός», αλλά, όσο να ‘ναι, άλλη αίσθηση να σε οδηγεί στην καταστροφή σπουδαγμένος άνθρωπος…

Ο ΣΥΡΙΖΑ, δε, αποδοκιμάστηκε για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με την καθημερινή καταστροφική του διακυβέρνηση. Δεν ήταν το πελατειακό κράτος, οι μεγάλοι φόροι και τα πολλά επιδόματα, οι επιθέσεις στη δικαιοσύνη και το χάιδεμα στους αντιεξουσιαστές που τον έπληξαν εκλογικά, αλλά δύο εξαιρετικές περιπτώσεις, οι Πρέσπες και το Μάτι. Είναι αλήθεια πως σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο αλαζονικός και κυνικός χαρακτήρας που επέδειξε στη διαχείριση και των δύο και τούτο πολύ καλώς τιμωρήθηκε, αλλά από την κρίση δεν θα βγούμε απλώς επιλέγοντας πολιτικούς που τηρούν τα προσχήματα.

Τέλος, αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ, με αυτή την κυβερνητική θητεία, πήρε 23,77% στις Ευρωεκλογές. Είναι πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό.

Εν κατακλείδι, τα πράγματα είναι καλύτερα μετά την Κυριακή 26 Μαΐου, δεν είναι όμως ευκολότερα. Πολλοί πανηγύρισαν για την αλλαγή που έρχεται, αλλά υπάρχει λόγος που στην πολιτική υπάρχει το μετεκλογικό κλισέ «δεν είναι ώρα για πανηγυρισμούς!». Εδώ βέβαια πανηγυρίζουν οι αγορές, θα πει κανείς, πώς να μην πανηγυρίσουμε κι εμείς…;

Την ανηφόρα μπροστά τους, όμως, δεν την έχουν οι αγορές…