Από το «εμείς ή αυτοί» στο «Χριστός ή Αντίχριστος»

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Ένα σημαντικό λάθος που κάνουμε οι Έλληνες είναι ότι μονίμως νομίζουμε ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα, ότι «πιάσαμε πάτο». 

Με αυτό στο μυαλό μας, πράττουμε αναλόγως, ώσπου αποδεικνύεται ότι εν τέλει τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ χειρότερα. 

Ειδικά τα χρόνια της κρίσης, η πραγματικότητα με τον σκληρό της τρόπο μας μαθαίνει ότι

τελικά ο «πάτος» είναι έννοια σχετική όταν δεν σταματάς να σκάβεις όλο και πιο βαθιά…

Η πορεία της χώρας μας προς τα κάτω, λοιπόν, είναι αντιστρόφως ανάλογη με την πορεία του λαϊκίστικου πολιτικού της λόγου και, καθώς αυτός προ πολλού έχει βρει ταβάνι, έρχεται πάλι η πραγματικότητα να μας δείξει πως και το «ταβάνι», αντιστοίχως, είναι κάτι πολύ σχετικό όταν έχεις τα εργαλεία αλλά και το θράσος να το ξεπεράσεις. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι τα εργαλεία τα έχει η κυβέρνηση και κατ’ επέκταση το κυβερνών κόμμα…

Πιο συγκεκριμένα, οι κυβερνήσεις δίνουν τον τόνο στον πολιτικό διάλογο, παντού και πάντα, και αυτό γιατί, σε αντίθεση με την αντιπολίτευση, όταν μιλά μία κυβέρνηση είναι αναγκασμένοι να την ακούσουν και να της δώσουν σημασία όλοι, άσχετα αν αυτά που λέει πείθουν. Αν ο πρωθυπουργός θέλει, λ.χ., πολιτικό διάλογο με όρους διχασμού, θα τον έχει, γιατί η αντιπολίτευση ασκεί τον θεσμικό της ρόλο στο μέτρο που ανταποκρίνεται σε αυτά που λέει και κάνει η συμπολίτευση.

Τούτων δοθέντων, το μόνο που μπορεί να φρενάρει τον λαϊκισμό μίας κυβέρνησης είναι ο εαυτός της και η όποια αίσθηση περί γελοίου μπορεί να έχει αναπτύξει και, δυστυχώς, η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, επειδή αποτελείται από ανθρώπους βαριά χτυπημένους από δεκαετίες κομμουνιστικής κατήχησης, αυτή την αίσθηση δεν την έχει.

Ως εκ τούτου, όσο πιο πολύ πλησιάζουν οι εκλογές τόσο πιο νευρωτικά λαϊκίζει, και επειδή οι συλλογικές νευρώσεις έχουν ξεκάθαρα θρησκευτικά χαρακτηριστικά (Φρόιντ), μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι το συριζαϊκό εκλογικό σύνθημα «εμείς ή αυτοί» αρχίζει εσχάτως να μεταμορφώνεται σε ένα ακόμη πιο ασπρόμαυρο δίλημμα τύπου «Χριστός ή Αντίχριστος», με τον Αντίχριστο να είναι ο Νεοφιλελευθερισμός και ο επί γης εκπρόσωπός του ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, από τη στιγμή που ως λαός έχουμε τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που αντιμετωπίσαμε έναν τύπο που έλεγε ότι θα περπατήσει στο νερό – ότι θα χορέψει τις αγορές δηλαδή, το ίδιο είναι – κυριολεκτικά σαν Μεσσία, δεν είναι ακριβώς παράλογο να αρχίσει να πιστεύει και ο ίδιος ότι είναι τέτοιος. (Σε περίπτωση δε που το έχετε ξεχάσει ή δεν το γνωρίζατε, η φωτογραφία που βλέπετε στην αρχή του άρθρου έχει αναρτηθεί στον λογαριασμό του ίδιου του πρωθυπουργού στο Facebook, τρεις μέρες πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015.)

Από αυτή την άποψη, το μοίρασμα των επιδομάτων στον «φτωχό λαό», φέρ’ ειπείν, μετατρέπεται από απλή άσκηση μίας συγκεκριμένης πολιτικής σε μία μορφή αυτοεπιβεβαίωσης, αν όχι αυτοϊκανοποίησης.

Έτσι, δεν είναι αρκετό για τον ηγέτη μας να δώσει ένα επίδομα στους συνταξιούχους μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές – μία κίνηση που φτάνει από μόνη της για να εξαγοράσει ψήφους –, το ονομάζει και «13^η σύνταξη» από πάνω, ώστε να του δώσει και μια μορφή πολιτικής κληρονομιάς.

Η πραγματική κληρονομιά ωστόσο είναι ο συριζαϊκός λαϊκισμός, που προσπαθεί εν προκειμένω να περάσει το προεκλογικό χαρτζιλίκι σαν εορταστικό δώρο ένα μήνα μετά το Πάσχα και επτά πριν τα Χριστούγεννα.

Από εκεί και πέρα, υπάρχει μόνο κατηφόρα για τον ευρύτερο πολιτικό διάλογο… Βλέπετε, έρχονται εκλογές και η συνήθης κοπτοραπτική των δηλώσεων πολιτικών αντιπάλων δεν είναι πια αρκετή, οπότε περάσαμε σε έναν προπαγανδιστικό παροξυσμό με ευθύνη του κυβερνώντος κόμματος τον οποίο δύσκολα μπορεί να παρακολουθήσει λογικός άνθρωπος:

Αν ξεκινήσουμε από το οριακά υστερικό «Να! Ορίστε! Η αντιπολίτευση θέλει οι εργαζόμενοι να δουλεύουν χωρίς ρεπό!» και φτάσουμε στο κακόγουστο «Νέες εξαγγελίες από Κυριάκο Μητσοτάκη: "Arbeit macht frei"», το επόμενο που μπορεί να ακουστεί είναι πως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θυσιάζει στον Σατανά κάθε που δύει ο ήλιος κι από έναν ντελιβερά που δεν του κολλούν ένσημα.

Στον αντίποδα βρίσκεται ο «Μεσσίας» μας:

Αν σκεφτούμε ότι στην αρχή αυτής της εβδομάδας μιλούσε με παραβολές και μας είπε, αριστερός άνθρωπος, ότι η δική του ιδεολογία είναι «πολύ κοντά σε όσα είπε ο Χριστός» και ότι στην αρχή της επόμενης θα μοιράσει στον φτωχό λαό τον προεκλογικό άρτο, για τις έξι μέρες που περισσεύουν μέχρι τις εκλογές δεν έχουμε δικαιολογία να εκπλαγούμε… 

Οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι ακόμα και για δημόσιες εμφανίσεις με σανδάλια και χιτώνα.