Το κόμμα των fake news

Όταν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, γράφαμε συχνά για τα πασιφανή ψέματα που έλεγαν κατ’ εξακολούθηση ο αρχηγός και τα στελέχη του. 

Αν θυμάστε, δεν μιλάμε απλά για μικρές αλλαγές στις λεπτομέρειες της αλήθειας ή για «μαγειρεμένα» νούμερα. 

Μιλάμε για περιπτώσεις, όπως να έχει έξω από το Μαξίμου κλούβες των ΜΑΤ και ο πρωθυπουργός να δηλώνει στη Βουλή «δεν υπάρχουν κλούβες έξω από το γραφείο μου» ή να διώχνουν οπαδοί του με τη βία κάποια άτομα που

τον αποδοκίμαζαν σε ομιλία του και την ίδια στιγμή να λέει «αυτή είναι η απτή απόδειξη ότι μόνο σε μία δημοκρατική συγκέντρωση μπορούν να έρθουν κάποιοι με διαφορετική άποψη».

Ήταν τότε που οι υπουργοί του έβγαιναν κάθε μήνα και έλεγαν «εμείς δεν κόψαμε συντάξεις», κάθε τρίμηνο «να, τώρα, βγαίνουμε από το μνημόνιο αρχές του άλλου μήνα»… Που ο ένας έλεγε «με ευχαριστούν οι ελεύθεροι επαγγελματίες στο δρόμο», ο άλλος «η ΔΕΗ δεν πωλείται», ο παράλλος «τέλος η λιτότητα»... Τέτοια πράγματα.

Εξηγούσαμε τότε: «Τι παραπάνω θα μπορούσε να περιμένει κανείς από ένα πολιτικό κόμμα του οποίου η δυναμική βασίστηκε κυρίαρχα σε ψέματα; Έβγαλε τον κόσμο στις πλατείες αναπαράγοντας τα περί ανθρωπιστικής κρίσης, αυτοκτονιών και οικονομικής γενοκτονίας [και] έκανε το μεγάλο βήμα προς την εξουσία φωνάζοντας για τους “νεκρούς” της ΕΡΤ…» (GR POST, 29/11/2018, «Η κυβέρνηση των fake news»)

Τώρα που η δυναμική είναι προς τα κάτω όμως, το κόμμα συνεχίζει το βιολί του. Ολόκληρη ελληνοτουρκική κρίση στον Έβρο είχαμε και αναπαρήγε τα fake news της τουρκικής πλευράς, περί νεκρού πρόσφυγα από ελληνικά πυρά και πυροβολισμών Ελλήνων πολιτών κατά μεταναστών. Στην πρώτη φάση της πανδημίας, δε, πρωτοκλασάτα στελέχη του μας είπαν πρώτα ότι τα κρούσματα «υποκαταμετριούνται» (Κυρίτσης), μετά ότι οι γιατροί σπαταλούν τα τεστ γιατί κάνουν πάνω από 30 σε κάθε ασθενή (Πολάκης) και πιο μετά ότι η Ελλάδα πρέπει να μιμηθεί τη Γερμανία που ρίχνει χρήμα στην αγορά της ίσο με το μισό ΑΕΠ της (Παππάς), δηλαδή 2 τρισ. ευρώ! Κάπου ενδιάμεσα, μας είπαν και ότι οι τράπεζες επέβαλαν capital control (Καρανίκας).

Αυτά, κατά τη διάρκεια σοβαρότατων κρίσεων. Στα υπόλοιπα, φυσικά και δεν πάτησαν φρένο: Το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο το μετέτρεψαν σε «καταστροφικό νομοσχέδιο», φωνάζοντας ότι επιτρέπει την καταστροφή του περιβάλλοντος από επενδυτές και το κυνήγι σε καταφύγια άγριας ζωής και ότι αφαιρεί από τις τοπικές κοινωνίες το δικαίωμα (sic) γνώμης, και, η πιο πρόσφατη περίπτωση, «ανακάλυψαν» κακοδιαχείριση στην καμπάνια του υπουργείου Τουρισμού και του ΕΟΤ γιατί δήθεν κόστισε 32 εκατ. ευρώ το νέο τηλεοπτικό σποτ προώθησης της χώρας. Στο μεταξύ, όπως είπε ο εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης, 32 εκατ. ευρώ είναι παραπάνω από ό,τι όλος ο προϋπολογισμός του ΕΟΤ.

Βάζοντάς τα όλα κάτω, δεν έμεινε και τίποτα για το οποίο να μην έχει πει ψέματα ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπου κι αν πάει η πολιτική ατζέντα, πρέπει να θεωρείται αναμενόμενο ότι θα πει μπαρούφες. Αν λ.χ. πάει στην ύφεση που έρχεται, δεν θα είναι περίεργο ο ΣΥΡΙΖΑ να βλέπει πτώση 20% του ΑΕΠ. Γιατί όχι και 30%… Εδώ είδε 51% μέτρα της Γερμανίας κατά του κορωνοϊού. Το αν πιστεύει όλα όσα λέει, βέβαια, είναι μία άλλη συζήτηση. Σημασία έχει να ακούγονται και όλο και κάποιος μπορεί να βρεθεί που θα τα πιστέψει… Στο κάτω κάτω, για την αξιωματική αντιπολίτευση ανεπτυγμένης, δημοκρατικής χώρας μιλάμε. Εάν υποθέσουμε ότι κάποιος είναι αρκετά αφελής ώστε να δίνει αυτό τον καιρό σημασία στον εν λόγω θεσμό, θα νομίζει ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση διάλυσης και θα απορεί με τις αγορές που της δάνεισαν μόλις προχθές 3 δισ. ευρώ με επιτόκιο 1,56% για 10ετές ομόλογο.

Τούτων λεχθέντων, αν σκεφτούμε ότι η δημοσκοπική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται, φαίνεται ότι η σχέση του με το ψέμα είναι υπαρξιακή. Με άλλα λόγια, η επιλογή του να ψεύδεται δεν έχει να κάνει με το αν αυτό έχει αποτέλεσμα, αλλά με το ότι στην ουσία δεν πρόκειται για επιλογή. Σαν όλους αυτούς τους συνομωσιολόγους που αδυνατούν να συλλάβουν έστω και μερικώς το πώς λειτουργεί ο κόσμος εκεί έξω, το μόνο που δείχνει να ξέρει είναι να επιτίθεται στις πληροφορίες πριν καν τις αφομοιώσει και να γεμίζει τα κενά με το προσωπικό-κομματικό του αφήγημα. Τι κι αν γίνεται περίγελος; Έχει το κοινό του – εδώ έχουν κοινό οι αντιεμβολιαστές – και κάποια στιγμή, δεν μπορεί, κάτι κάπου θα πάει στραβά και κάποια ψέματα θα πάνε πιο μακριά από τα άλλα για να τα καβαλήσει. Όπως τότε, με τον αντιμνημονιακό παροξυσμό…