Η αριστερή καπήλευση του «I can’t breath»

Γράφει

ο Μιχάλης Δεμερτζής

Έχει περάσει πάνω από μία εβδομάδα από τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ και οι ΗΠΑ ακόμα φλέγονται. Αυτά που συμβαίνουν στους δρόμους των αμερικανικών πόλεων είναι πρωτοφανή σε βιαιότητα για δυτικό κράτος, ειδικά αν αναλογιστούμε και τη διάρκειά τους, και το πιο ανησυχητικό είναι πως ο Λευκός Οίκος φαίνεται ανίκανος να διαχειριστεί αποτελεσματικά την κατάσταση. 

Το ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι μιλάμε για τη

χώρα που υποτίθεται ότι ηγείται του ελεύθερου κόσμου. Ήδη η Ευρώπη έχει κόστος από το γεγονός ότι πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένας μπουφόνος λαϊκιστής και το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται είναι ένας μπουφόνος λαϊκιστής σε πανικό. Και μακράν το πιο ανησυχητικό από όλα είναι πως ζωές νέων ανθρώπων χάνονται, με πρώτη όλων του Φλόιντ, και περιουσίες καταστρέφονται εν μία νυκτί στην πιο ανεπτυγμένη χώρα του πλανήτη εν καιρώ ειρήνης.

Υπάρχουν και πολλοί βέβαια που δεν ανησυχούν ιδιαίτερα με την κατάσταση στις ΗΠΑ γιατί έχουν άλλες, πιο άμεσες σκοτούρες και αυτό είναι κατανοητό. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που φαίνεται, αντιθέτως, να τα ζηλεύουν λίγο όλα αυτά και κάπου εδώ αρχίζει να αναδύεται το ακατανόητο. Ο λόγος για την Αριστερά, που έχει μία εντελώς δική της λογική, η οποία προσπαθεί να συνδυάσει ανθρωπισμό με βίαιες εξεγέρσεις και κοινοβούλιο με αντισυστημισμό. Ωστόσο, ας είμαστε ειλικρινείς, νούμερο ένα στην καρδιά του αριστερού είναι η μάχη ενάντια στον καπιταλισμό, άρα η εξέγερση και ο αντισυστημισμός υποσκελίζουν τα άλλα δύο. Ιδεολογικά, δε, η επανάσταση στην Αριστερά είναι αξία ανώτερη από κάθε άνθρωπο. Πώς λέμε «οι άνθρωποι πάνω από τους αριθμούς»; Το ανάποδο, αρκεί οι αριθμοί να κρατούν μολότοφ.

Πριν πει κανείς ότι υπερβάλλουμε, δεν έχει παρά να διαβάσει το άρθρο της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ με τίτλο “No Justice no peace” στην εφημερίδα Αυγή (02/06/2020). Δεν είναι σκόπιμο να το αναλύσουμε ολόκληρο ή να προσπαθήσουμε να το αποδομήσουμε από την αρχή γιατί θα βγούμε εκτός θέματος. Απλά, εκτός από τα αναμενόμενα περί καταδίκης του καπιταλισμού, το κείμενο παραλληλίζει τη δολοφονία Φλόιντ με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και αναπολεί τους μεγαλειώδεις «αγώνες» του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια των ταραχών του Δεκεμβρίου του 2008.

Τι κοινό έχουν οι περιπτώσεις του Φλόιντ και του Γρηγορόπουλου; Ότι ο εγκληματίας ήταν ένστολος και ότι ως αντίδραση κάηκαν τα αστικά κέντρα της χώρας. Και αν σκεφτούμε ότι από το 2008 δεν έχει ξαναπυροβολήσει ανήλικο Έλληνας αστυνομικός και ότι στις ΗΠΑ έχουν σκοτωθεί 235 Αφροαμερικανοί από Αμερικανούς αστυνομικούς μόνο το 2019, το μόνο πραγματικό κοινό στοιχείο τους τελικά είναι το κάψιμο. Αλλά επειδή στο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν, κατά το ίδιο κείμενο, ότι «το υπάρχον διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και το νεοφιλελεύθερο οικονομικό καθεστώς κρύβονται πίσω από τραγωδίες όπως η δολοφονία πολλών αθώων πολιτών ανά τον κόσμο», προφανώς με τη συριζαϊκή λογική το “no peace” θα έπρεπε να ισχύει και στην Ελλάδα.

Αριστερά δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ όμως. Το ΚΚΕ, με σαφώς μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, δεν μπαίνει σε επεξηγηματικές λεπτομέρειες. Τα τελευταία λόγια του Φλόιντ “I can’t breathe” έγιναν αφίσα της ΚΝΕ με μία μικρή αλλαγή – “Capitalism means ‘I can’t breathe’” – και, έτσι απλά, το ΚΚΕ καπηλεύεται ολόκληρο αντιρατσιστικό κίνημα.

Αυτές οι προσεγγίσεις από ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ μας απασχόλησαν πριν δύο μήνες και σε ένα άλλο άρθρο: «Σύμφωνα με την οπτική της Αριστεράς (…) αν δεν χτυπάς τον καπιταλισμό, δεν προσφέρεις τίποτα θετικό, γιατί όλα τα κακά προέρχονται από αυτόν. Αυτός φταίει για όλα. Όσοι δεν έχουν υπάρξει αριστεροί, ή έστω δεν έχουν εκτεθεί αρκετά στη μαρξιστική επιχειρηματολογία, ίσως να μην μπορούν να συλλάβουν στην ολότητά του αυτόν το δογματισμό, αλλά πρόκειται για μία θέση-μονόδρομο στην αριστερή σκέψη.» (GR POST, 02/04/2020, «Η αλλεργία της Αριστεράς στις εθελοντικές προσφορές»)

Τα παραπάνω αποδεικνύονται και από την αντίδραση της εγχώριας Αριστεράς στα όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ και από τον τρόπο που προσπαθούν να ταιριάξουν το αμερικανικό πρόβλημα στα ελληνικά δεδομένα: Ό,τι κι αν κάνουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όσοι διαδηλωτές κι αν βρεθούν στους δρόμους, όσο κι αν διαμαρτυρηθούν, αν δεν κάψουν το σύστημα εξ ολοκλήρου, δεν πρόκειται να δουν μία καλύτερη μέρα και επειδή ο καπιταλισμός είναι παντού, το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα.

Για να είμαστε ξεκάθαροι, δεν είναι μόνο η Αριστερά που εκμεταλλεύεται δυσάρεστες καταστάσεις ή οικειοποιείται αγαθούς σκοπούς για ίδιον πολιτικό όφελος. Κυκλοφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και φωτογραφίες από τα γεγονότα και τα θύματα της Marfin με λεζάντα “I can’t breathe”, ενώ κάποιοι συγκρίνουν τη δολοφονία Φλόιντ με αυτή του Ζακ Κωστόπουλου…

Το θέμα με την Αριστερά είναι συγκεκριμένο και σοβαρότερο. Το πρόβλημά της είναι ότι το δικό της «ίδιον πολιτικό όφελος» κινείται μονίμως γύρω από την επανάσταση, έχει μέσα του δηλαδή μπόλικη κοινωνική καταστροφή, και ότι δεν καταλαβαίνει από δημοκρατία. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τρολ του διαδικτύου… Το πρώτο είναι κοινοβουλευτικό κόμμα και ο δεύτερος η αξιωματική αντιπολίτευση. Αν νομίζουν ότι ο κόσμος θα σωθεί από την επανάσταση, δεν έχουν καμιά δουλειά στο ελληνικό Κοινοβούλιο…