Αφελείς ή επικίνδυνοι;

Γράφει

 ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος

H αφέλεια, στην καλύτερη περίπτωση, πολιτικών κινημάτων στην Ελλάδα οδηγεί σε απόγνωση. Χαρακτηριστική  η πρόταση παραγόντων της Αριστεράς να μαζευτεί ο κόσμος και να παραμείνει στην Πλατεία Συντάγματος κατ αναλογία της Πλατείας Ταχρίρ στο Κάιρο της Αιγύπτου. Δίχως βέβαια να αναγνωρίζει κανείς

 τι ακριβώς πέτυχαν οι λαϊκές κινητοποιήσεις της Αιγύπτου. Το μοναδικό τους επίτευγμα ήταν η διευκόλυνση των σχεδίων του στρατού. Να ανατραπεί, δηλαδή, ο Μουμπάρακ πριν προλάβει να ματαιώσει τη συνέχεια του καθεστώτος – την πολιτική κυριαρχία δηλ. του στρατού – με την τοποθέτηση στην Προεδρία της χώρας του πολίτη γιού του.

Κι έτσι ο στρατός κατέλαβε την εξουσία με την στήριξη του λαϊκού κινήματος.

Όσο για τις άλλες χώρες της Αραβικής Αφρικής και Μέσης. Ανατολής, στις οποίες που έχουν σημειωθεί λαϊκές κινητοποιήσεις, απομένει να δούμε σε τι ακριβώς πολιτειακά σχήματα θα καταλήξουν.

Στην Ελλάδα των υστερικών ΜΜΕ καλλιεργείται στον κόσμο ένα μίσος κατά των πολιτικών, από αυτούς ακριβώς που δαιμονοποιούσαν κάθε άποψη που προειδοποιούσε για τα επερχόμενα αδιέξοδα, και που συνιστούσε έγκαιρες λύσεις. Κι όλα αυτά για να καλυφθούν ευθύνες των βαρόνων των media που υποστήριζαν πάντα μεγαλύτερο κράτος για όλο και περισσότερες δουλειές μαζί του.

Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία υπάρχει διέξοδος στις εντάσεις.

Είναι, όταν καλείται ο λαός να αποφασίσει στις κάλπες. Όταν, τώρα, τον στέλνουν στους δρόμους για να ανατρέψει το σύστημα, αυτό γίνεται από εκείνους που μόνιμα χάνονται στις κάλπες. Που, όμως, εκμεταλλεύονται – από μόνοι τους η με παρότρυνση άλλων – την πλήρη απαξίωση της πολιτικής. Στόχος τους όμως ποιος μπορεί είναι; Αλλαγή καθεστώτος; Αλλά προς ποια κατεύθυνση; Δεν τολμώ καν να σκεφθώ πως όσοι ονειρεύονται τις εξεγέρσεις της βόρειας Αφρικής προσβλέπουν στο στρατό να δώσει τη λύση. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο αφελείς όσοι υποστηρίζουν παρόμοιες διεξόδους. Είναι και επικίνδυνοι …