Υπάρχουν λύσεις αλλά δεν θέλουν δογματισμούς!

Αν ρωτήσεις δέκα Έλληνες ποιο είναι τα βασικό μας πρόβλημα και οι δέκα θα απαντήσουν διαφορετικά, με συνέπεια την πλήρη ασυμφωνία. Είναι, όμως, θέσφατο, ότι χωρίς συμφωνία οδεύουμε μαθηματικά στον θάνατο.

Στη διαπίστωση «που βρισκόμαστε σήμερα»,

 θεωρούμε ότι τα πράγματα είναι καλύτερα, ως προς τη συμφωνία των περισσοτέρων.

Οι περισσότεροι, λοιπόν, συμφωνούμε στην αποτύπωση της πραγματικότητας για το τι έχει χρηματοδοτήσει την πορεία μας μέχρι εδώ.

Είναι τα εξής:

1. Η αναδιανομή του πλούτου που είχε συγκεντρωθεί στην Ελλάδα πριν το 1981.
2. Η αναδιανομή κεφαλαίου  που είχε βγει εκτός Ελλάδος μέχρι το 1997.
3. Η αναδιανομή επιδοτήσεων και παροχών από την Ε.Ε.
4. Η αναδιανομή μελλοντικών εισπράξεων με τις διάφορες ψευτο-ιδιωτικοποιήσεις και ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Ιδιωτικού και Δημοσίου Τομέα), μέχρι και σήμερα. 
5. Και, η…συνέχεια με δανεικά, για τη συντήρηση του υπερδιογκωμένου δημοσίου τομέα που είχε ήδη δημιουργηθεί σε μια χώρα... δέκα εκατομμυρίων ψυχών. ( Η μη αύξηση δανεικών επί Σημίτη ήταν βασικά από την απελευθέρωση κεφαλαίων και τις πολλές ΣΔΙΤ).

Σήμερα, λοιπόν, πληρώνουμε όλες αυτές τις συνέπειες της κρατικής και παρακρατικής δραστηριότητας, αφού δημιουργήθηκε πρόσκαιρος πλούτος και ευημερία  χωρίς συνθήκες αυτοσυντήρησης. 

Σε Πασοκική γλώσσα,  και με το πλεονέκτημα ότι μπορούμε και κοιτάμε πίσω, η Ελληνική εκδοχή του σοσιαλισμού αποδείχθηκε εντελώς μη «αειφόρα», τόσο στην παραγωγική διαδικασία, όσο και στις στρεβλώσεις της κοινωνίας και του κράτους. 

Σήμερα,  έχουμε πολλούς εργαζόμενους που νομίζουν ότι εργάζονται, αλλά παράγουμε ελάχιστα πράγματα για εξαγωγή και ακόμα λιγότερα για αυτοσυντήρηση, με την πιο απλοϊκή έννοια του όρου:  Φαγητό, ρούχα, και στοιχειώδεις υπηρεσίες επιβίωσης.

Ναι, έχουμε σχολεία, αλλά τι ακριβώς μαθαίνουμε στα παιδιά μας; 

Ναι, έχουμε νοσοκομεία, αλλά, βασικά, ο Θεός να βάλει το χέρι του. 

Ναι, έχουμε τουρισμό, αλλά είναι καλύτερος ή αποδοτικότερος, σήμερα, από ότι ήταν το 1960 ή 1970; Τότε ήταν «εξαγωγή» ο τουρισμός.  Σήμερα είναι κυρίως εσωτερική αναδιανομή. 

Ναι, έχουμε και πολλά σπίτια και δρόμους(;) και υποδομές, και αθλητικά κτίρια, και καινούργιο αεροδρόμιο και κεντρικό – μεγάλο λιμάνι. Όμως, έχουμε κι εκείνους που το κλείνουν κάθε τόσο διώχνοντας ακόμη και τα κρουαζιερόπλοια των εκατοντάδων χιλιάδων επισκεπτών!

 Πόση «αειφορία» παράγουν όλα αυτά; Έτσι, όπως είμαστε σε νοοτροπία και κουλτούρα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι θα το δείξει η…νεκροψία.

Από την άλλη πλευρά, ποια είναι η στρατηγική της κυβέρνησης μέχρι σήμερα;

Ας θυμηθούμε:

Μόλις εξελέγη…άρχισε τις παροχές και δεν κοίταξε την ουσία του πράγματος. Έχασε τρεις πολύτιμους μήνες, στους οποίους θα μπορούσε να δανειστεί με μικρά επιτόκια. Όταν οι αγορές δεν «τσίμπησαν» από το πιστόλι που είχε στο τραπέζι ο Γιώργος Παπανδρέου, το παιχνίδι είχε χαθεί. Τα επιτόκια ανέβηκαν στα ύψη και ακολούθησε το…σύρσιμο στην τρόϊκα.

Σ’ αυτήν το ΠαΣοΚ κι ο Γιώργος Παπανδρέου εκχώρησαν την επιβολή δημοσιονομικής πειθαρχίας, κάτι που οφείλουμε να ομολογήσουμε δεν μπορούσαμε να κάνουμε μόνοι μας. Και, δεν μπορούσαμε να το κάνουμε μόνοι μας γιατί τόσο το κυβερνών κόμμα, όσο και η αντιπολίτευση – κυρίως η αξιωματική- ήταν εγκλωβισμένοι στις συμπληγάδες του κομματισμού και του πελατειακού κράτους.

Για τη δημοσιονομική πειθαρχία, όμως, κανένας δεν επέβαλλε στην κυβέρνηση να περικόψει τις συντάξεις των απομάχων της εργασίας. Η σωστή λύση, που ΔΕΝ επέλεξε το ΠαΣοΚ και η κυβέρνηση Παπανδρέου αφού ήταν δέσμια των δογματισμών της, ήταν οι περικοπές μισθών στο δημόσιο (με αντάλλαγμα την μονιμότητα) και οι ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ από τον δημόσιο τομέα και τις ΔΕΚΟ.

Αντ’ αυτών, είδαμε τι ακολούθησε. Κλαίγαμε στα τηλεοπτικά παράθυρα για τους συμβασιούχους που έφευγαν από το δημόσιο αφού έληγε η σύμβασή τους, αλλά ουδόλως μας ένοιαζε για τους χιλιάδες ιδιωτικούς υπαλλήλους που απολύθηκαν ή τις επιχειρήσεις που άρχισαν να κλείνουν η μια μετά την άλλη.

Ταυτοχρόνως, εκείνη την περίοδο των αρχών του 2010, ο Γιώργος Παπανδρέου, η κυβέρνησή του και οι συνοδοιπόροι του στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης (τηλεοπτικά - ραδιοφωνικά δίκτυα και εφημερίδες), επιχείρησαν να πείσουν τον ελληνικό λαό για τρία στοιχήματα:

1. Ότι οι Γερμανοί θα συνεχίσουν να συντηρούν την περίεργη κρατικοσοσιαλιστική Ελλάδα (ανεξαρτήτως χρώματος κυβερνήσεων)…επειδή είμαστε απαραίτητοι για εκείνους στη Δύση.
2. Ότι δεν θ’ αργήσουν να γίνουν τεράστιες επενδύσεις που…ΘΑ έφερναν χρήμα και θα άλλαζαν το κλίμα.
3. Ότι με τις περίφημες πολυπολιτισμικές αηδίες και την…πράσινη ανάπτυξη, θα ατενίσουμε το μέλλον της μιζέριας μας με αισιοδοξία.

Και στα τρία στοιχήματα απέτυχαν. Η διεθνής πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική από εκείνους που νόμισαν ότι θα την ελέγξουν με το…πιστόλι στο τραπέζι. Οι δομημένες κοινωνίες των ευρωπαϊκών χωρών, δεν είναι ούτε «πράσινες», ούτε τρώνε κουτόχορτο, ούτε έχουν πλέον όρεξη να μας συντηρούν. Απλά πράγματα.

Η Κυβέρνηση, όμως, εξακολουθεί το θανάσιμο παιχνίδι της. Αδυνατεί(;) να κατανοήσει τα αυτονόητα και εξακολουθεί να μη βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο,  να επιδοτεί το ραχάτι, τις… ΜΚΟ, τα…κινήματα κατά του ρατσισμού, να συντηρεί με δανεικά τον υπέρογκο δημόσιο τομέα, να αυξάνει τους φόρους και να στήνει επικοινωνιακά παιχνίδια για να συντηρήσει την ύπαρξή της. 

Τι θα γίνει, όμως, όταν τελειώσει η βενζίνη των δανεικών; Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να κάνουμε όλοι μας απέναντι στην τρομολαγνεία των media. Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να μας προκαλεί δέος.

Κι επειδή από αυτή τη μικρή διαδικτυακή γωνιά, δεν έχουμε μάθει να μένουμε στις διαπιστώσεις, οφείλουμε να καταθέσουμε και ρεαλιστικές προτάσεις. Λύσεις υπάρχουν (όχι κατά το…λεφτά υπάρχουν), αλλά έχω τη βεβαιότητα ότι η κυβέρνηση δεν τολμάει. Ποιες είναι αυτές; Δεν τις ανακαλύπτουμε εμείς. Τις καταθέτουν μερικοί από τους πλέον έγκριτους παγκοσμίως οικονομολόγους και όχι οι διάφοροι τυχοδιώκτες των αγορών, σαν τον περιβόητο Ρουμπινί.

1        Η μείωση των φόρων,

2        Η μείωση των παροχών,

3        Η κατάργηση κάθε «πόθεν έσχες»,

4        Η εξασφάλιση μόνο στοιχειωδών Δημοσίων υπηρεσιών, αλλά επιπέδου 1935  ή 1955, τόσες αντέχουμε και

5         Η μονομερής, από εμάς στάση εξυπηρέτησης χρέους (προσοχή δεν εννοώ δεν πληρώνω το χρέος. Σημαίνει «δεν έχω να πληρώσω», «έλα όταν έχω», «έλα να δούμε πότε θα έχω, αλλά τώρα δεν έχω»).

 Φυσικά, δεν τρέφουμε αυταπάτες.

Κανένας, ούτε κυβέρνηση, ούτε αξιωματική αντιπολίτευση, ούτε πολύ περισσότερο η ουτοπική αριστερά, αποδέχονται κάτι τέτοιο. Κι όμως, είναι η μόνη λύση. Φοβόμαστε δε, ότι αν δεν τα πράξουμε μόνοι μας, θα μας επιβληθούν από τους πιστωτές. Και, τότε, ενώ δεν θα έχουμε κάνει απολύτως τίποτα, θα… φωνάζουμε και θα… ωρυόμαστε.