Ενδοκυβερνητικά εμπόδια προς την ανάπτυξη

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Τον τελευταίο καιρό (που δεν πέρασε και πολύ μετά τις εκλογές) η κυβέρνηση ανακοινώνει ή προβαίνει σε κινήσεις που δεν συνάδουν με το μεταρρυθμιστικό προφίλ του αρχηγού της, πολλές από τις οποίες κινήσεις όμως, μετά από αντιδράσεις του ίδιου του εκλογικού της κοινού, τις παίρνει πίσω. Αυτό μπορεί να λέει κάτι καλό για το κοινό της και κατ’ επέκταση για την ελληνική κοινωνία, αλλά λέει και κάτι αρνητικό για την ίδια. Φαίνεται, συγκεκριμένα, πως η κυβέρνηση στερείται συνολικής στρατηγικής, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την

εσωτερική της πολιτική.

Στην πραγματικότητα, το πιο πιθανό είναι απλά κάποιοι υπουργοί να κάνουν του κεφαλιού τους, αλλά επί της ουσίας το πρόβλημα είναι το ίδιο: Και να υπάρχει συνολική στρατηγική, κάποιοι στην κυβέρνηση δεν την ξέρουν ή δεν θέλουν να την μάθουν, άρα είναι σαν να μην υπάρχει.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θεωρούμε κακό να δίνεται ελευθερία κινήσεων στα υπουργεία. 

Στον τομέα τού Προστασίας του Πολίτη, λ.χ., έχουμε δει ουσιαστική βελτίωση και το γεγονός ότι την είδαμε γρήγορα σχετίζεται με τις άμεσες πρωτοβουλίες του προϊστάμενου υπουργού. Απλά, στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου αμέσως μετά στις εκλογές, αν θυμάστε, μαζί με τους μπλε φακέλους που δόθηκαν ανά υπουργείο για τις δουλειές που έχει να κάνει το καθένα, οι υπουργοί πήραν στα χέρια τους και την παρουσίαση της Υποστήριξης του Κυβερνητικού Έργου, όπου αναγράφονται οι βασικές αρχές και η φιλοσοφία της νέας κυβέρνησης. Γιατί χωρίς βασικές αρχές, δεν υπάρχει και γενική κατεύθυνση.

Με άλλα λόγια, για να μπορούν αυτές οι επιμέρους δουλειές των υπουργείων να έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο στην κοινωνία, δεν αρκεί τα μέλη της κυβέρνησης να κάνουν ακριβώς ό,τι τους γράφει ο πρωθυπουργός σε φακέλους και οδηγίες (αν το κάνουν), οφείλουν να κινούνται όλοι τους και στην ίδια κατεύθυνση και φιλοσοφία.

 Για παράδειγμα, το γεγονός ότι στην παρουσίαση Υποστήριξης του Κυβερνητικού Έργου αναγράφεται μεταξύ άλλων ότι απαγορεύεται η «πρόσληψη συγγενών πρώτου και δεύτερου βαθμού για τα μέλη της Κυβέρνησης και τους Υφυπουργούς», δεν σημαίνει ότι ένας υπουργός έχει την άδεια να διορίσει τους φίλους του ή συγγενείς τρίτου βαθμού επειδή «δεν το λέει μέσα, κυρία!» 

Με τη συγκεκριμένη αναφορά ο πρωθυπουργός δίνει έμφαση στην αξιοκρατία, όχι θέματα για εξετάσεις στους υπουργούς του…

Εν ολίγοις, μπορεί το κάθε μέλος της κυβέρνησης να έχει τις δικές του σκοτούρες και να βάζει τις δικές του προτεραιότητες, αλλά οι πράξεις του δεν παύουν να είναι αναπόσπαστο κομμάτι του κυβερνητικού έργου εν γένει. Στο ίδιο μήκος κύματος, λοιπόν, όταν τα πιο σημαντικά υπουργεία, Οικονομικών και Ανάπτυξης, έχουν τους φακέλους τους γεμάτους με στόχους απελευθέρωσης της οικονομίας, τα υπόλοιπα υπουργεία, πάντα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους, οφείλουν να ακολουθούν κατά πόδας αντί να σηκώνουν το μπαϊράκι του κρατισμού… Αλλιώς η συνολική στρατηγική της κυβέρνησης για τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της οικονομίας μας πηγαίνει περίπατο.

Και ειδικά στο μπάχαλο του κράτους μας, δεν θέλει και πολύ αυτός ο περίπατος.

 Ήδη πολλές από τις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση σκοντάφτουν στην ελληνική καθημερινότητα. Αν πρόκειται με τον καιρό να σηκώνονται εμπόδια και εντός της κυβέρνησης, ζήτω που καήκαμε…