Ο … κομμουνιστής Χριστός κι άλλα Αριστερά παραμύθια

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Όσο η Αριστερά βλέπει τον κόσμο να προοδεύει απομακρυνόμενος από αυτή, τόσο πιο απελπισμένες οι προσπάθειές της να μείνει επίκαιρη. Σε αυτό το πλαίσιο, ό,τι καλό υπάρχει προσπαθεί να το περάσει σαν αριστερό, και ό,τι κακό ως δεξιό, χωρίς κανέναν ενδοιασμό. 

Είναι ζήτημα επιβίωσης, βλέπετε. 

Μόνο που όσο περνούν οι καιροί, τόσο η ανθρωπότητα προχωρά και ενισχύει τις ζωές μας με ένα σωρό πράγματα που σταδιακά ξεπερνούν αξίες και ιδέες παλιές και μαζί τα μίζερα στεγανά των ιδεολογιών που αυτές παρήγαγαν.

 Έτσι, η Αριστερά αναγκάζεται να

το παρακάνει όλο και περισσότερο.

Είναι απλή η προσέγγισή της, όσο όμως είναι και εκνευριστική: Τι θέλει ο λαός; Πρόοδο; Αριστερή, λοιπόν, η πρόοδος! Τι πουλάει τώρα; Ο εθελοντισμός; Αριστερός και ο εθελοντισμός! Η κλιματική αλλαγή; κι αυτή αριστερή! Τι εύχεται τώρα ο κόσμος; Υγεία, αγάπη και ειρήνη…; Αριστερά κι αυτά! Αν αυτό το τελευταίο σας φαίνεται υπερβολικό, ίσως δεν ξέρετε ότι ο Χριστός ήδη θεωρείται αριστερός. Κομμουνιστής για την ακρίβεια… Τι κι αν ο Μαρξισμός συμπορεύεται με την αθεΐα; Πιο σημαντικές από τη θεωρία, είναι οι ψήφοι.

Στο μεταξύ, αν τα πιάσουμε ένα ένα τα παραπάνω και ξεκινήσουμε από την πρόοδο,

η ανθρωπότητα έχει κάνει άλματα χάρη στη φιλελεύθερη δημοκρατία. Παρ’ όλ’ αυτά, σε κάποιες κοινωνίες που δυσκολεύονται να εκσυγχρονιστούν, αξίες οικουμενικές, όπως π.χ. ο ουμανισμός, εγγράφονται στις «αριστερές ευαισθησίες» και αυτό παρά το γεγονός ότι οι εν λόγω αξίες αναπτύχθηκαν κατά τον Γαλλικό Διαφωτισμό. Για να έχουμε μία ιδέα τι σφετερίζεται εν προκειμένω η Αριστερά, η ιδρυτική για όλο το σύστημα των ΗΠΑ Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας απηχούσε από την αρχή ως το τέλος της τις ιδέες του Διαφωτισμού.

Ο εθελοντισμός ως βοήθεια στον συνάνθρωπο, δε, έχει αποδειχθεί πως είναι περισσότερο διαδεδομένος στις τάξεις των κοινωνών των συντηρητικών ιδεολογιών. Στις ΗΠΑ, λ.χ., οι ρεπουμπλικάνοι ψηφοφόροι δίνουν περισσότερα σε φιλανθρωπίες από ό,τι οι δημοκρατικοί. Οι επικρατέστερες εξηγήσεις για αυτή τη συμπεριφορά είναι πως οι δεξιοί δίνουν περισσότερη αξία στη δράση και την πρωτοβουλία του ατόμου από ό,τι οι αριστεροί και πως οι ιδεολογικά συντηρητικοί άνθρωποι νοιάζονται περισσότερο για τα μέλη της κοινότητάς τους. Παρά ταύτα, η Αριστερά διεκδικεί παγκοσμίως τον τίτλο της κοινωνικά «πιο ευαισθητοποιημένης» ιδεολογίας. Α προπό, πολιτική ιδεολογία που να μη θέλει το καλό της κοινωνίας δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει.

Επίσης, σε ό,τι αφορά την κλιματική αλλαγή, ιδεολογικά μιλώντας, έχει γίνει μία μεγάλη παρεξήγηση για την οποία δεν (θέλουν να) γνωρίζουν οι περισσότεροι. Ο περιβαλλοντισμός ιστορικά έχει την Αριστερά εχθρό και όχι φίλο. Κατ’ αρχάς, έχει τις ρίζες του σε Βρετανούς αποικιοκράτες που ήθελαν να σταματήσουν τους ιθαγενείς από το να χαλούν τα δάση (!) και σε θρησκόληπτους Αμερικανούς που έβλεπαν τη φύση σαν δημιούργημα του Θεού. Κατά δεύτερον, όταν τη δεκαετία του ’70 το περιβαλλοντικό κίνημα άρχισε να αναπτύσσεται πανεθνικά στις ΗΠΑ, η Αριστερά το πολέμησε ως τις ασήμαντες ανησυχίες των πλουσίων, ισχυριζόμενη ότι ενδιαφέρονται για τις αγροτικές τους περιουσίες και για το κυνήγι πάπιας περισσότερο από τα πραγματικά σοβαρά ζητήματα, όπως ο ρατσισμός, η φτώχεια και ο πόλεμος στο Βιετνάμ.

Όσο για τον Χριστό, τι να πρωτοπούμε; Εδώ και λίγες μέρες, η εγχώρια Αριστερά άρχισε το γνωστό της τροπάριο. Όπως καταλαβαίνετε, εκεί που όλοι βλέπουμε Χριστούγεννα, εκείνη βλέπει άλλη μία ευκαιρία για προπαγάνδα: «Πρόσφυγας» ο Χριστός, «Πρώτος Κομμουνιστής» ο Χριστός, δεξιοί οι φαρισαίοι… (Για τις δύο τελευταίες αναφορές, βλ. το άρθρο του Γ. Κυρίτση στην Αυγή, 29/12/2019, «Των αδελφών μου των ελαχίστων».)

Ότι για την κοινωνία και την επικρατούσα θρησκεία της είναι Θεάνθρωπος, βλέπετε, δεν είναι αρκετό. Ότι είναι, π.χ., ο θεμελιωτής ενός δόγματος που διαμορφώνει τον κόσμο εδώ και 2000 χρόνια δεν λέει κάτι. Ας τον «ανεβάσουμε» σε κομμουνιστή να αποκτήσουν και νόημα τα Χριστούγεννα.

Γιατί, για την Αριστερά, μόνο έτσι έχει νόημα ο κόσμος και η Ιστορία. Η αριστερή διανόηση, άλλωστε, μας έχει συνηθίσει σε τερατώδεις ιστορικούς αναχρονισμούς. Τον ελληνικό Αγώνα για την Ανεξαρτησία, φέρ’ ειπείν, τον θεωρεί ταξικό. «Ο Χριστός είπε αυτός που έχει δύο χιτώνες να δώσει τον έναν», σου λέει, άρα κομμουνιστής.

Υπό αυτό το πρίσμα, βέβαια, ο Λεωνίδας των Θερμοπυλών, λ.χ., θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί ως ο «Πρώτος Φασίστας», αλλά, όπως γράψαμε στην αρχή, η Αριστερά ερμηνεύει τον κόσμο μόνο κατά πως την βολεύει… Πιο πιθανό είναι να πει τον Μωυσή «Πρώτο Προλεταριακό Επαναστάτη» ή τον Ρομπέν των Δασών «Πρώτο Κουφοντίνα», παρά φασίστα τον Λεωνίδα. Είπαμε, καλή και χρυσή η ιδεολογία, αλλά υπάρχουν και οι ψήφοι…