Να τελειώνει ο γάμος και να πάμε παρακάτω...

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που η Μέρκελ πήρε από το χέρι τον Αλέξη Τσίπρα και σ’ ένα ρομαντικό περίπατο στο Βερολίνο του ζήτησε μια μικρή εξυπηρέτηση. Ζήτησε να λυθεί η ιστορία με τα Σκόπια και μάλιστα πάση θυσία. Κι από εκεί που ο Τσίπρας φώναζε από μπαλκόνια και πλατείες «go home madam Merkel», της είπε «ότι πεις εσύ κορίτσι μου»!

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι φίλοι μας οι Γερμανοί ζητούσαν δια στόματος Σόιμπλε με την ευγενική αρωγή Μέρκελ, να

φύγουμε από την Ευρωζώνη. Μάλιστα μας έδιναν και 50 δις για να καλύψουμε τα πρώτα μας έξοδα. Οι χειρισμοί του Ευάγγελου Βενιζέλου στην πρόταση Σόιμπλε απέτρεψαν την αποπομπή της Ελλάδας επί πληρωμή (δεν θέλω να φαντάζομαι τι μπορεί να συνέβαινε με κυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου) από την Ευρωζώνη κι αργότερα και από την ΕΕ.

Όμως, έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που η φεουδαρχική Γερμανία αιματοκύλησε τον κόσμο. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που απροκάλυπτα οι Γερμανοί είχαν συμμάχους στο αιματοκύλισμα τους Τούρκους. Έχει περάσει πολύς καιρός που ουσιαστικά έστησαν και μεγέθυναν τη βιομηχανική Τουρκία, μέσω των επενδύσεων και της δημιουργίας μεγάλων εργοστασίων παραγωγής γερμανικών συμφερόντων.

Από την άλλη πλευρά πάλι, η Γερμανία ήταν αυτή που πρωτοστάτησε για να κλείσουν τα ελληνικά σύνορα για τους πρόσφυγες και μετανάστες που έστελνε και στέλνει η Τουρκία. Κι έτσι κατέστησε την Ελλάδα μια αποθήκη ψυχών.

Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, οφείλουμε ν’ αποδεχθούμε κάτι. 

Ότι η Γερμανία ήταν κι εξακολουθεί να είναι ένα κράτος πρότυπο. Για τους Γερμανούς. 

Ένα κράτος με κουλτούρα, με παιδεία, με ιστορία, με ισχυρή οικονομία. 

Κράτος πανίσχυρο. Κράτος που μέσα σε 30-40 χρόνια από τότε που βρέθηκε στο «σκαμνί» της ανθρωπότητας ως ηττημένη ενός θλιβερού πολέμου που η ίδια προκάλεσε, ξαναβρέθηκε στον αφρό! Στην κορυφή της Ευρώπης (τουλάχιστον). Κι εν πολλοίς καταδυναστεύουσα όλη την Ευρώπη.

Αυτό, όμως είναι το πρόβλημα. Ότι η Ευρώπη έχει γίνει από Ευρώπη των λαών της, Ευρώπη της Γερμανίας. Η οποία, είναι σαφές, ότι δεν πιστεύει στην ενιαία Ευρώπη. Με ενιαία Οικονομία, Παιδεία, Υγεία, Ασφάλεια, Άμυνα, Στρατό…

Υπό αυτή την έννοια, μάλλον δεν μπορεί να μας προκαλεί εντύπωση η στάση της Γερμανίας στο Λιβυκό ζήτημα. Μπορεί η απόφαση της ΕΕ να είναι καταδικαστική για το γελοίο μνημόνιο Τουρκίας- Λιβύης αλλά αυτό δεν εμποδίζει τη Γερμανία να θωπεύει τον Ερντογάν.

Κι από τη δική μας πλευρά, ας μη ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου -δηλαδή η κυβέρνηση Αριστεράς και ψεκασμένης Δεξιάς- έδωσε τα πάντα στη Γερμανία. Η οποία Γερμανία, το 2014, ουσιαστικά έριξε τον Σαμαρά που οδηγούσε τη χώρα σε ανάπτυξη (ασθενική τότε αλλά ανάπτυξη) κι υπολειπόταν ένα email 2-2,5 δις για την οριστική έξοδο από τα μνημόνια! Αλλά ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο δεν δέχονταν κουβέντα περί Σκοπιανού! Την ώρα που ο Τσίπρας αναρωτιόταν δήθεν αθώα αν υπάρχουν σύνορα στη θάλασσα!!!

Η προηγούμενη κυβέρνηση λοιπόν, έδωσε τα πάντα. Χωρίς να λάβει το παραμικρό! Ούτε καν να εξασφαλίσει (στη χειρότερη περίπτωση) την ουδετερότητα της Γερμανίας στις διαμάχες με την Τουρκία.

Ακούστε: Με τη Γερμανία συμπορευθήκαμε πολλά χρόνια. Μάλλον εξ ανάγκης και ΕΕ.  Χωρίς έρωτα. Σχέση χωρίς συναίσθημα, χωρίς αγάπη, χωρίς πάθος. Άλλωστε τις γερμανικές αγριότητες δεν είναι εύκολο να τις αγνοεί το εθνικό υποσυνείδητο.

Το ίδιο γίνεται και τώρα. Πάμε μαζί με μια χώρα που αναφανδόν τάσσεται με τα συμφέροντα της Τουρκίας (από τα χρόνια του Κεμάλ ακόμη πριν τη μικρασιατική καταστροφή).

Όμως ποια είναι πλέον τα δικά μας συμφέροντα; Ποια είναι τα συμφέροντα της Ευρώπης;  Συμβαδίζουν με της Γερμανίας και της Τουρκίας; Μια ματιά στον χάρτη πείθει και τον πλέον αδαή ή καχύποπτο.

Προσέξτε: Ναι, η Γερμανία είναι παρασάγγες μπροστά από εμάς σε ζητήματα Οικονομίας. Μα κι εμείς είμαστε μια χώρα που στάξαμε αίμα! Για την ελευθερία και την Ευρώπη. Για τον πολιτισμό! Είμαστε μια χώρα που καμιά Γερμανία δεν μπορεί να της συμπεριφέρεται έτσι. 

Όχι επειδή δεν μας κάλεσαν στο Βερολίνο, στη σύσκεψη για τη Λιβύη. Όσο επειδή η Μέρκελ έκανε το χατίρι του Ερντογάν που έθεσε βέτο στη δική μας πρόσκληση!!!

Σκέφτομαι, αρχικά, ότι κι εμείς ως κοινωνία είμαστε αλλοπρόσαλλοι. Από τη μια τα «χώνουμε» στη Γερμανία αλλά από την άλλη είναι γεμάτοι οι δρόμοι μας με Mercedes, BMW και VW! Τα δε σπίτια μας με κάθε είδους γερμανικά καλούδια…  Μπορεί ν’ αλλάξει αυτό με την καθοδήγηση μιας σοβαρής εξωκυβερνητικής οργάνωσης; Θα δούμε!

Σκέφτομαι κάτι ακόμη. Αυτή η κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να πάει τη χώρα ένα βήμα παρακάτω, Να ξεφύγει από ένα συμβατικό, άπνοο γάμο και ν’ αναζητήσει νέες αγάπες. 

Δεν έχει πια νόημα να βρισκόμαστε σ’ ένα γάμο που έχει τελειώσει. 

Άρα, πάμε παρακάτω. Ειδικά τώρα που αλλάζουν πολλά στις συμμαχίες της δικής μας περιοχής ή και της ευρύτερης κοινωνικοπολιτικής σφαίρας.

Ας μη ξεχνάμε ότι κάτι τέτοιο το ξεκίνησε ο Κώστας Καραμανλής. 

Ο οποίος παρ’ ότι είχε επιλέξει να περιβάλλεται από πολιτικές μετριότητες σαν τον Παυλόπουλο ή τον Αντώναρο και πολλούς άλλους, έκανε τα μεγάλα ανοίγματά του προς το Πεκίνο και τη Μόσχα.

Ας μη ξεχνάμε κάτι ακόμη. Ότι αυτά τα μεγάλα ανοίγματα τα συνέχισαν κι ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο, στη δική τους συγκυβέρνηση.   Όταν , παρά τις αντιδράσεις της Αριστεράς και μέρους της Δεξιάς, προχώρησε στη στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ.

Να πούμε κι αυτό. Τα στρατόπεδα συμφερόντων για την περιοχή μας, όπως σιγά σιγά διαμορφώνονται είναι:

Α. Τουρκία, Ιράν, Χεζμπολάχ, Κατάρ, Πακιστάν, Χαμάς. Κι a la cart η Ρωσία αλλά κι η Γερμανία λόγω μεγάλων οικονομικών συμφερόντων στην Τουρκία. Εδώ μπορεί να "παίξει" και η Ιταλία που με τους λαϊκιστές πουν την κυβερνούν ουδείς μπορεί να της έχει "πολιτική μπέσα".

Β. Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ, Κύπρος, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Γαλλία και οι ΗΠΑ. Οι τελευταίες με την έννοια ότι έχουν αναγνωρίσει το αστείο του μνημονίου Τουρκίας -Λιβύης αλλά και το δίκιο της Ελλάδας συμφώνως με το δίκαιο της θάλασσας και της υφαλοκρηπίδας των νησιών.

Άρα, έχουμε τρεις ισχυρότατες συμμαχίες: Με Ισραήλ. Γαλλία και Αίγυπτο. Και κάποιες χώρες της ΕΕ που δεν στέκονται «σούζα» στη Γερμανία. 

Οι δε περισσότερες αραβικές χώρες επ’ ουδενί επιθυμούν να δουν την Τουρκία να ηγεμονεύει. Τόσο ως δύναμη όσο και σε  επίπεδο θρησκείας.

Μπορεί αυτή η κυβέρνηση –αργά και μελετημένα- να δει ότι υπάρχουν κι άλλοι προορισμοί πέραν του Βερολίνου; 

Προορισμοί στους οποίους φυσικά δεν είναι η Μόσχα, ειδικά  μετά τα τελευταία παιγνίδια του … ορθόδοξου Πούτιν; 

Για να πάμε παρακάτω; Για να ταράξουμε κι εμείς τα ύδατα; 

Ίδωμεν!