Η συριζαϊκή αντίληψη περί διεθνούς διπλωματίας

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

«Αντιπαράδειγμα άσκησης διπλωματίας ο κ. Μητσοτάκης…».

«Πανωλεθρίαμβος εμβρόντητου Μητσοτάκη, κλαυσίγελως…».

«Εθνικά επικίνδυνο το πρωτοφανές έλλειμμα ηγεσίας της Ελλάδας στη συνάντηση…».

«Προσβλητικό για τη χώρα μας το σκηνικό των δηλώσεων Τραμπ – Μητσοτάκη...».

«Πρωτοφανές φιάσκο η επίσκεψη Μητσοτάκη…».

«Ο Μητσοτάκης τα έδωσε όλα στις ΗΠΑ…».

 Όλα τα παραπάνω είναι ένα μικρό μόνο δείγμα από τις δηλώσεις των μελών του ΣΥΡΙΖΑ για την προχθεσινή συνάντηση Μητσοτάκη-Τραμπ και

το πρώτο πράγμα που μπορεί να διακρίνει εύκολα κανείς είναι η ψυχραιμία, η νηφαλιότητα και ο ρεαλισμός από πλευράς αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μας είχαν προειδοποιήσει άλλωστε οι άνθρωποι: «Εμείς κάνουμε υπεύθυνη αντιπολίτευση…» Όχι σαν τους προηγούμενους, τους ανεύθυνους.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός, βλέπετε, πήγε στη συνάντηση με τον Αμερικανό πρόεδρο με κοστούμι, γραβάτα και αγγλικά της Οξφόρδης. Δεν στράβωσε το στόμα του σαν συνδεσμίτης παοκτσής της θύρας 4, να πιάσει τον Τραμπ από το γιακά και να του εξηγήσει πως όταν οι πρόγονοί του έτρωγαν βελανίδια οι δικοί μας έχτιζαν παρθενώνες… Ούτε ξυνόταν σαν τον προκάτοχό του στη συνάντηση με τον Ομπάμα, για να δείξει ποιος είναι το αφεντικό. Είπε μάλιστα στον εκλεγμένο ηγέτη των ΗΠΑ, άκουσον άκουσον, ότι είμαστε χώρες-σύμμαχοι. Ορίστε… Τώρα μας θεωρούν δεδομένους, όπως είπε και πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ.

Αντί να κάνει τον δύσκολο, τον μυστηριώδη, τον τρελό απρόβλεπτο που δεν καταλαβαίνει από συμμαχίες και συμβάσεις, πήγε όλο ευγένειες και αγόρασε αεροπλάνα. Ούτε μία απειλή, ένα γυαλισμένο μάτι, ένα «θα σας στείλω τζιχαντιστές», να θυμηθούμε και τις ενδοξότερες μέρες της ελληνικής διπλωματίας…

Έστω ένα «ας μας βγάλετε από τη Σένγκεν, και τι έγινε;», να δείξουμε το ανάστημά μας. Δεν έχουν σχέση οι ΗΠΑ με τη Σένγκεν, είπατε; Γιατί, μήπως είχαμε τζιχαντιστές υπό έλεγχο όταν απειλούσαμε την Ευρώπη; Σημασία έχει να έχεις θράσος. Όλοι θυμόμαστε άλλωστε πόσο καλά πήγε αυτό…

Για να αφήσουμε για λίγο τα αστεία, στο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν ιδέα από διεθνή πολιτική. Ποτέ δεν είχαν: Η επαναστατική ιδεολογία τους που λέει ότι τα σύνορα είναι απλά ζωγραφιές στο χάρτη, συνδυάζεται με την αριστερότροπη άγνοιά τους για το πώς λειτουργεί ο πραγματικός κόσμος, σε ένα δυνάμει καταστροφικό μίγμα. Ως κυβέρνηση μπροστά στα δύσκολα ήταν τόσο τρομοκρατημένοι, που δημιουργούσαν τις κρίσεις μόνοι τους. Ενδεικτικά μόνο, τις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους τις ξεκίνησαν απειλώντας ότι θα ρίξουν τη χώρα στο γκρεμό και στην επίσκεψη Ερντογάν άνοιξαν απευθείας κουβέντα μαζί του για την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης πριν προλάβει να την ανοίξει εκείνος. Είναι το γνωστό «αυτοκτονώ φοβούμενος τον θάνατο»… Έχει ψυχολογική εξήγηση αυτή η συμπεριφορά και σχετίζεται άμεσα με μία έντονη αίσθηση ανικανότητας, αλλά δεν είναι της παρούσης.

Πάντως τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ γύρισε στην ξεγνοιασιά της αντιπολίτευσης, εκδηλώνει άλλα συμπτώματα, που παραπέμπουν περισσότερο σε διαταραχή προσωπικότητας, μάλλον λόγω της κρίσης ταυτότητας που περνά ως κόμμα εξουσίας που θέλει να παραμείνει αριστερό. Σε κάποια μέλη του δεν αρέσει ο East Med, κάποια άλλα θεωρούν ότι η Τουρκία αδικείται στην ανατολική Μεσόγειο και μετά όλα μαζί κατηγορούν την ελληνική κυβέρνηση για παθητικότητα!

Για να το πούμε διαφορετικά, αν ο Τραμπ έλεγε προχθές ότι σημαδεύει με πύραυλο την Τουρκία για να τη συμμορφώσει, θα κατηγορούσαν τον Έλληνα πρωθυπουργό ότι αρκέστηκε στο σημάδι αντί να πιέσει για εκτόξευση, την ώρα που οι τοπικές οργανώσεις και η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ θα διαμαρτύρονταν έξω από την αμερικανική πρεσβεία για εξωτερική επέμβαση στη Μεσόγειο. Άβυσσος η ψυχή της Αριστεράς…