Δαμανάκη; Ασφαλώς κι όχι...

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Το όνομα της Μαρίας Δαμανάκη ακούγεται, μεταξύ άλλων για την Προεδρία της Δημοκρατίας. 

Είναι όντως μια σκέψη; Μια επιλογή; 

Ή απλώς ένα ακόμη όνομα που «έπεσε» στο τραπέζι για να «καεί»; Ουδείς γνωρίζει.

Αν κάποιος επιχειρήσει να προσεγγίσει την πιθανή αυτή υποψηφιότητα, μάλλον

δεν θα συναντήσει πολύ θετικό κλίμα στην κοινωνία.  

Η οποία –σε μεγάλο βαθμό- έχει σχηματίσει την πεποίθηση ότι η Δαμανάκη πορεύθηκε σ' όλη της τη ζωή με όχημα το εύσημο ότι ήταν «η φωνή του Πολυτεχνείου»!

 Όμως, με ότι καταπιάστηκε δεν θυμάμαι να άφησε κάτι πίσω της… 

Ας μη ξεχνάμε ότι επί προεδρίας της έμεινε εκτός Βουλής ο Συνασπισμός.

Η Μαρία Δαμανάκη, ήταν μια πολιτικός που «πολέμησε» συνειδητά και με πάθος για να γίνει η Ελλάδα Σοβιετία. Ήταν μια πολιτικός που περνώντας από το ΚΚΕ είχε σαφή αντίθεση για το αστικό καθεστώς της Ελλάδας. Ήταν υπέρμαχος ενός καθεστώτος από τα πιο βλεδυρά που συνάντησε ποτέ η ανθρωπότητα.

Αργότερα υπάκουσε στον πολιτικό της μέντορα και μεταπήδησε στον Συνασπισμό. 

Κι ο Χαρίλαος Φλωράκης της έδωσε το δαχτυλίδι. 

Κι ύστερα μεταπήδησε –πάντα με κάποιο πολιτικό αντάλλαγμα- στο ΠαΣοΚ του Γιώργου Παπανδέου! 

Μιλάμε για άλμα της πολιτικής και της λογικής.

Έγινε το πουλαίν του Γιώργου Παπανδρέου. Εκ απορρήτων του, λένε. 

Προφανώς θα γνώριζε και τις συνεννοήσεις του με τον Τρος Καν, πριν ακόμη γίνει πρωθυπουργός, για να μπει η Ελλάδα στο ΔΝΤ! Όταν εδώ μας έλεγε ότι «λεφτά υπάρχουν»…

Η Μαρία Δαμανάκη έγινε από τον Γιώργο Παπανδρέου επίτροπος της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κορυφαία θέση, πλουσιοπάροχα αμειβόμενη. Όμως ανέλαβε το πιο ασήμαντο χαρτοφυλάκιο, αυτό της Ναυτιλίας και Αλιείας. Χαρτοφυλάκιο εκδρομών ή και «πτυελοδοχείο» όπως το αποκαλούν οι στυγνοί γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Όσο για έργο; Ουδείς γνωρίζει…

Η Μαρία Δαμανάκη, επί πρωθυπουργίας  Σαμαρά, έβαλε λυτούς και δεμένους για ν’ ανανεωθεί η θητεία της. Λέγεται ότι πλην του Μπαρόζο, ενδιαφέρθηκε ακόμη κι ένας πρίγκιπας! 

Μα δεν είχε τύχη…

Δεν συνέβη όμως το ίδιο με το ίδρυμα που ίδρυσε ο Αλβέρτος στο Μονακό. 

Ο οποίος την κατέστησε συνομιλητή του και την τοποθέτησε στο διοικητικό συμβούλιο του ιδρύματος  «Πρίγκιπας Αλβέρτος, ο 2^ος, του Μονακό». Που έχει σκοπό την προστασία του περιβάλλοντος από το πανάκριβο, χλιδάτο και πανέμορφο πριγκιπάτο.

Είναι σαφές ότι η Ευρώπη ανοίγει πόρτες. Κι από την κραυγή αγωνίας και ύπαρξης «Εδώ πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο» μπορεί να φτάσει κάποιον να βγάζει φωνή από χρυσαφένια καρέκλα παρακολουθώντας Φόρμουλα 1: …. «Εδώ Μονακό»!

Καθόλου άσχημα για την παλιά Κνίτισσα!

Είναι και κάτι άλλο. 

Η Μαρία Δαμανάκη αντιπροσωπεύει τη γενιά του Πολυτεχνείου. 

Μια γενιά που βολεύτηκε σε μέγιστες ή μικρότερες θέσεις εξουσίας εντός της Βουλής και του κρατικού μηχανισμού. Μια γενιά που κατηγορήθηκε τα μάλα για την σοβιετοποίηση του παραγωγικού μηχανισμού της χώρας, την ανοχή της στη διαφθορά, τις πολιτικές μηχανορραφίες και πολλά άλλα. Μια γενιά που σε τελική ανάλυση ανήκει στο  πολιτικό παρελθόν. 
Σε τελική ανάλυση, ότι αντιπροσωπεύει πολιτικά ο Προκόπης Παυλόπουλος, τα αντιπροσωπεύει κι η Μαρία Δαμανάκη...

Όταν, λοιπόν, η Ελλάδα του Μητσοτάκη έχει πρόθεση κι επιχειρεί να φύγει μπροστά, μάλλον δεν χωράει στο πηδάλιό της ούτε το βαθύ παρελθόν ούτε ο πολιτικός καιροσκοπισμός…