Οι μικρές & μεγάλες ιστορίες της Άννας Διαμαντοπούλου

Γράφει

η Βάσω Μακρυγιάννη

Όταν ήταν υπουργός Παιδείας η Άννα Διαμαντοπούλου ήμουν φοιτήτρια. 

Θυμάμαι ότι μου είχε κάνει εντύπωση ότι το νομοσχέδιό της είχε ψηφιστεί με συντριπτική και πρωτοφανή πλειοψηφία στη Βουλή, γεγονός που είχε συμβεί για πρώτη φορά! 

Επίσης, θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί από

το γεγονός ότι είχε υπερβεί τον Ρουβίκωνα των ιδεολογικών αγκυλώσεων πολλών συντρόφων της, θεσπίζοντας μεταξύ άλλων την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, τον αυστηρό έλεγχο του χρόνου φοίτησης για ν’ απαλλαγούμε από τους αιώνιους φοιτητές και τους κομματικούς ινστρούχτορες, αλλά και –επιτέλους- και  τη δημιουργία επιτροπών αξιολόγησης.  

Αργότερα, μπαίνοντας στον χώρο της δημοσιογραφίας και στα βαθιά της αρθρογραφίας που με έριξε ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος, βρήκα πολλές φορές μπροστά μου την Άννα Διαμαντοπούλου και τις παρεμβάσεις της. Τις περισσότερες  τις εύρισκα ενδιαφέρουσες, πολιτικά ορθές και καίριες σε σημείο ν’ αναρωτιέμαι αν εγώ είμαι οπαδός της σοσιαλδημοκρατίας ή εκείνη του φιλελευθερισμού.

Γιατί τα θυμήθηκα αυτά; Επειδή είδα με χαρά το νέο της βιβλίο και εντυπωσιάστηκα πάλι. Από τον τίτλο: «Από το Ντεσεβό στο Drone»!!! Ευρηματικός τίτλος για ένα βιβλίο που αναφέρεται στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση, στην Κλιματική Αλλαγή,  στον Σημίτη, στον Κυριάκο Μητσοτάκη μα και στον «λιθοβολισμό» της όταν είχε τολμήσει να ταχθεί υπέρ της μεγάλης μεταρρύθμισης Γιαννίτση στο ασφαλιστικό.

Το διάβασα με προσοχή. Μου άρεσε το γεγονός ότι έχει την μορφή συζήτησης με τον δημοσιογράφο Μάκη Προβατά κι επιπλέον ότι ουσιαστικά καταθέτει πολιτική εμπειρία σχεδόν σαράντα χρόνων.

Αναφέρεται στην ανάγκη μεγάλων αλλαγών στην πολιτική. Κι έχει δίκιο. Για σκεφτείτε: Έχουμε κόμματα που δημιουργήθηκαν στις αρχές του 20^ου αιώνα με ιδέες του 19^ου (ΚΚΕ) και άλλα που δομήθηκαν τον 20ό, που καλούνται να δώσουν λύσεις σε προβλήματα του 21ου αιώνα.  Πόσο μπορούν να γοητευτούν από αυτά οι νέοι; Η Άννα Διαμαντοπούλου το αντιλαμβάνεται και το καταθέτει.

Αναφέρεται για το νέο Κέντρο και δηλώνει θιασώτης της πολιτικής κουλτούρας και πρακτικής του Εμμανουέλ Μακρόν! Μόλις το διάβασα, σκέφτηκα αυθόρμητα: Καλώς τη στο club!  Αφού ήμουν εκ των πρώτων Ελλήνων που σε ανύποπτο χρόνο τρέχαμε να παρακολουθήσουμε τις συζητήσεις που οργάνωνε περί του μετέπειτα Γάλλου προέδρου ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος σ’ εκείνη την περίφημη αίθουσα της οδού Σεβαστουπόλεως, δίπλα στα γραφεία του «Ποταμιού». 

Μιλώντας, μάλιστα για «Νέο Κέντρο», η Άννα Διαμαντοπούλου  καταδεικνύει πόσο σχετικές είναι πια οι έννοιες της «προόδου» και της «συντήρησης» και αποδομεί τις γραμμές του Αριστερά – Δεξιά.  «Από το δίλημμα Αριστερά ή Δεξιά περάσαμε στην πολιτική πραγματικότητα: και Αριστερά και Δεξιά, περάσαμε δηλαδή στην ανάγκη να χρησιμοποιηθούν στοιχεία και από τα δυο μεγάλα ρεύματα, σε συνδυασμό με νέα ρεύματα και νέες πολιτικές, και μάλιστα αφού ληφθούν υπόψη και ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή, το περιβάλλον, η ψηφιακή οικονομία, που διαμορφώνουν νέες ατζέντες».

Έχει και πολλά άλλα. Χαρακτηρίζει μεταρρυθμιστή τον Σημίτη απέναντι στις αντιδράσεις του αποκαλούμενου «Λαϊκού» ή «Αριστερού» ΠαΣοΚ. Ασκεί κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ και τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του, μιλά για ηθικό μειονέκτημα και λαϊκισμό, εκτιμά ότι το άγιο δισκοπότηρο της Αριστεράς δεν υπάρχει πλέον.

Ταυτοχρόνως κάνει αναφορά στον Κυριάκο Μητσοτάκη και την προσήλωσή του στη μετριοπάθεια, την αξιοκρατία, τον εκσυγχρονισμό κι εκτιμά ότι το στοίχημα είναι αν θα καταφέρει να κάνει τις προθέσεις του πράξη: «Ο καλός διαχειριστής θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι ο τολμηρός μεταρρυθμιστής».

Συμπυκνώνοντας το βιβλίο η Άννα Διαμαντοπούλου θεωρεί εν πολλοίς ότι η χρεοκοπία της χώρας έχει τις ρίζες της στο ασφαλιστικό σύστημα (όπως και στην ανοχή της φοροδιαφυγής και τη διάχυτη διαφθορά), ενώ ομολογεί ότι όταν βρέθηκε το 2001 ως Επίτροπος Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων να μιλά σε πρωτεύουσα ελληνικής περιφέρειας για το ζοφερό οικονομικό σκηνικό και την πρόταση Γιαννίτση, δέχθηκε μέχρι και πέτρες στο αυτοκίνητο της.

Διαβάστε αυτό το βιβλίο. Διαβάζεται από τρεις γενιές πέριξ της. Τη γενιά του πατέρα της, τη δική και αυτή του γιου της. Εξ ου και το ευρηματικός τίτλος που αποτυπώνει την πορεία του κόσμου σε αυτές τις τρεις γενιές, την πολιτισμική και πολιτική του εξέλιξη…