Τα παιδιά ως ασπίδα της ανοησίας

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Δεν υπάρχουν πολλές βεβαιότητες σ’ αυτή τη ζωή. Στις ΗΠΑ λένε ότι τα μόνα πράγματα για τα οποία μπορεί να είναι κανείς σίγουρος είναι οι φόροι κι ο θάνατος. Για τον γράφοντα υπάρχει και κάτι ακόμα: Όταν ακούτε κάποιον να λέει «σκεφτείτε πρώτα τα παιδιά», είναι σίγουρο ότι δεν σκέφτεται ποτέ τα παιδιά. Σκέφτεται μόνο

τον εαυτούλη του και προτάσσει τα παιδιά σαν ασπίδα.

Είναι συνηθισμένο το φαινόμενο. «Σκεφτείτε τα παιδιά» έλεγαν παλιά όσοι δεν έβλεπαν με καλό μάτι την κοινωνική χειραφέτηση των γυναικών. Επειδή δεν μπορούσαν να ελέγξουν τις αποφάσεις μίας ελεύθερης γυναίκας, την «χτυπούσαν» στα παιδιά της: «Πώς θα χωρίσεις; Τι θα πει ο κόσμος; Σκέψου τα παιδιά σου…». Τελικά και οι γυναίκες χωρίζουν και τα παιδιά τους είναι μια χαρά.

«Σκεφτείτε τα παιδιά» λένε, επίσης, όσοι δεν θέλουν την ισότητα ομόφυλων και ετερόφυλων ζευγαριών. Αν σκέφτονταν όντως τα παιδιά, όμως, θα είχαν τουλάχιστον την αντίληψη να καταλάβουν ότι δεν γεννιούνται όλα τους ετεροφυλόφιλα. Αν το έχουν καταλάβει ήδη αυτό, ακόμα χειρότερα, όχι μόνο πιστεύουν ότι ο ηθικός τους κώδικας είναι τόσο ιερός που οφείλουν να τον ακολουθούν όλοι, αλλά χρησιμοποιούν και τα παιδιά για να τον επιβάλλουν…

Στην ίδια κατηγορία εμπίπτουν και οι ακόλουθοι του κινήματος «Όχι μάσκες στα σχολειά», σε όλες τις μορφές του… Από τις σχετικές ομάδες του Facebook, μέχρι τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων σε διάφορα σχολεία. «Σκεφτείτε τα παιδιά μας», «Τα παιδιά μας κινδυνεύουν», «Να μην γίνουν τα παιδιά μας πειραματόζωα»… Ό,τι κι αν πουν οι γονείς που αντιτίθενται στις μάσκες στα σχολεία, δεν τους νοιάζει η προστασία της υγείας των παιδιών τους όσο τους νοιάζει η προστασία της άποψης που έχουν για τον κόσμο.

Προφανώς και ο καθένας θέλει το καλύτερο για το παιδί του εξατομικευμένα. Απλά αυτή η περίπτωση δεν αφορά το παιδί τους ειδικά. Αφορά την κοινωνία στην οποία το μεγαλώνουν και το πώς την αντιμετωπίζουν. Δηλητηριασμένοι στη σκέψη από τη βολική (για αυτό και βαθιά ριζωμένη) αντίληψη ότι πάντα αδικούνται και ποτέ δεν αδικούν, στα μικρά και καθημερινά πιστεύουν ότι το σύστημα δεν είναι δικό τους προϊόν, στα πιο σημαντικά πιάνονται από ηλίθιες θεωρίες συνωμοσίας και στα πραγματικά δύσκολα φτάνουν να σηκώσουν μπαϊράκι απέναντι στους δύο πιο εμβληματικούς θεσμούς για κάθε ανεπτυγμένη δημοκρατική κοινωνία – την Παιδεία και την Υγεία της – βάζοντας μάλιστα μπροστά τους το παιδί τους για να το κρατήσει. «Θα στείλουμε τα παιδιά μας σχολείο χωρίς μάσκα», γράφει ο ένας… «Δεν θα το στείλω καθόλου στο σχολείο», λέει ο άλλος…

Κι αν δεν έχουν στο μυαλό τους την αντίσταση στο «σάπιο σύστημα» κάποιοι από αυτούς, απλά αδυνατούν να κατανοήσουν πως καλό για τα παιδιά μίας κοινωνίας είναι πρωτίστως ό,τι είναι καλό για τους μεγάλους. Αυτό στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει ότι, ακόμα κι αν αφήσουμε στην άκρη τη βεβαιότητα ότι οι μάσκες προστατεύουν τα παιδιά από έναν ιό για τον οποίο δεν έχουμε ακόμα όλα τα δεδομένα και υποθέσουμε ότι οι μικρές ηλικίες δεν κινδυνεύουν καθόλου (πράγμα αμφισβητήσιμο ακόμα), το γεγονός ότι οι μάσκες στα σχολεία μπορούν να εμποδίσουν περαιτέρω έξαρση της πανδημίας είναι από μόνο του αρκετό για να τις φοράνε όλοι οι μαθητές, σε όλα τα σχολεία. Γιατί αν οι μεγάλοι αρρωσταίνουν ή πεθαίνουν ή δεν έχουν δουλειά τους επόμενους μήνες εξαιτίας της πανδημίας, τα παιδιά τους θα έχουν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από μία χάρτινη μάσκα στο πρόσωπό τους.

Αυτά, δε, περί προβλημάτων στην αναπνοή από τη μάσκα είναι απλώς αστήριχτα, όπως είναι πάντα αστήριχτες όλες οι υποτιθέμενες τραγικές επιπτώσεις που φαντασιώνονται οι «σκεφτείτε-τα-παιδιά» κάθε φορά που μία κοινωνική αλλαγή δεν ταιριάζει με την κοσμοθεωρία τους. Οι αλλαγές δεν λαμβάνουν υπόψη τους τους ανηλίκους αλλά τους ενηλίκους και καλά κάνουν, γιατί αν είναι καλά οι μεγάλοι, αυτομάτως είναι καλά και οι μικροί.

Τις λίγες φορές που κάποιος νομοθέτησε για να καλυτερεύσει ειδικά τη ζωή των παιδιών (βλ., λόγου χάρη, κατάργηση παιδικής εργασίας), κανένα κίνημα τύπου «σκεφτείτε τα παιδιά» δεν προηγήθηκε. Απλά η κοινωνία αναπτύχθηκε αρκετά ώστε να ασχοληθεί επισήμως και με τέτοια ζητήματα. Ανεπισήμως, εννοείται πως κάθε κοινωνία θέλει να μεγαλώσει σωστά και με ασφάλεια τα παιδιά της, από τις φυλές του Αμαζονίου μέχρι το Τρίτο Ράιχ, ακόμα κι αν τα κάνει όλα λάθος.

Ε, τόσα χρόνια ανάπτυξης και επιστημονικής προόδου ξοδεύτηκαν ακριβώς για να αποφεύγονται τα λάθη και, εν προκειμένω, να επιβληθεί η λογική μέσω του κράτους στους συνωμοσιολόγους της κακιάς ώρας και τους «ψεκασμένους» των social media. 

Στη χώρα μας, λοιπόν, ευτυχώς οι εισαγγελίες έχουν ήδη πιάσει δουλειά για αυτή την επιβολή, για το καλό όλων μας, μικρών και μεγάλων…