Γράφει
η Βάσω Μακρυγιάννη
Την καταστροφή
της Μόριας
την περιμέναμε. Πριν την πανδημία, ένα τέτοιο ενδεχόμενο συζητιόταν συστηματικά
στα δημοσιογραφικά –νομίζω και στα πολιτικά –γραφεία. Απλά, ο ιός έβαλε όλο το
μεταναστευτικό, όπως πολλά άλλα, κάτω από το χαλί.
Την φωτιά στη
Μόρια ΔΕΝ μπορούσε
να την
αποτρέψει ουδείς. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση, ούτε η τοπική
αυτοδιοίκηση. Πολύ περισσότερο η συγκεκριμένη αυτοδιοίκηση της Λέσβου, κυρίως
σε επίπεδο περιφέρειας. Όχι επειδή
εθελοτυφλούσαν και ζούσαν στην ευδαίμονα αδράνειά τους, αλλά επειδή έγιναν
απίστευτα πράγματα. Ήδη αποκαλύπτεται ότι ομάδα 30 περίπου Αφγανών …προσφύγων
βρίσκεται πίσω από πολλές έκνομες ενέργειες στη Μόρια κι οι αρχές βρίσκονται
στα ίχνη τους. Χώρια η πλήρης ασυνεννοησία με τους γνωστούς μουτζούρηδες.
Ακούστε: Είναι άραγε
τυχαίο ότι δυο-τρεις ώρες πριν την εκδήλωση της αρχικής πυρκαγιάς, κάποιοι
τουρκογερμανοί έστησαν 13 χιλιάδες άδειες καρέκλες (!!!) μπροστά από τη
Γερμανική Βουλή στο Βερολίνο, με υπενθυμίσεις για τη Μόρια;
Κι επιπλέον, είναι τυχαίο
ότι η ανάφλεξη συνέβη ταυτοχρόνως με την κορύφωση της τουρκικής προκλητικότητας
σε όλα τα μέτωπα;
Αυτά
όμως ας τα βρουν οι αρμόδιοι. Εκείνο που έχει σημασία είναι το γεγονός ότι όσα
συνέβησαν στη Μόρια έκαναν και κάνουν τον γύρο του κόσμου κι αυτό δεν είναι
όμορφη εικόνα για την Ελλάδα. Ειδικά μετά από μια παρατεταμένη περίοδο στην
οποία αυτή η κυβέρνηση κατάφερε να επανακτήσει η χώρα την αξιοπιστία της.
Από την άλλη
πλευρά,
θα πω αυτό που βλέπουμε όλοι. Την απροθυμία ή και αδιαφορία της Ευρώπης να
συνδράμει εταίρους και «μετόχους» της και να δείξει αλληλεγγύη. Από την εποχή που ο νεοπειρατής Ερντογάν γιγάντωσε
το προσφυγικό με εκβιασμούς και ροές κι η προηγούμενη κυβέρνηση το αντιμετώπισε
αφελώς (;;;), η Ευρώπη το μόνο που έκανε ήταν να δίνει χρήματα στον Τούρκο και
να νίπτει τας χείρας της.
Ακούστε κι αυτό: Πριν από μικρό
χρονικό διάστημα ο Μητσοτάκης κάλεσε τους αρμόδιους υπουργούς και τους ανέφερε
–μεταξύ άλλων- ότι μαθαίνει περίεργα πράγματα για τη Μόρια και πρέπει να
ενταθούν οι έλεγχοι. «Το ελέγχουμε πρόεδρε», του απάντησαν. Κολοκύθια ήλεγχαν…
Κι ας μην επιχειρήσει να διαψεύσει κάποιος…
Η αλήθεια είναι ότι η νυν
κυβέρνηση στάθηκε πολύ πιο σοβαρά πέριξ του προβλήματος από την προηγούμενη. Έκανε
κάποιες κινήσεις αλλά δεν έφταναν.
Επί
παραδείγματι:
Η Μόρια δημιουργήθηκε για 2,5 χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Τον Οκτώβριο
του 2015 (περίοδο που η Τασία Χριστοδουλοπούλου τους καλούσε για να λιάζονται)
είχε σχεδόν 6 χιλιάδες ανθρώπους που αργότερα έφτασαν ακόμη και τις 20
χιλιάδες. Η νυν κυβέρνηση τους περιόρισε σε 13 χιλιάδες! Χωρίς όμως να είναι
σαφές κάποιο σχέδιο διασποράς τους στην υπόλοιπη χώρα, λόγω των έντονων
αντιδράσεων των τοπικών κοινωνιών.
Εδώ προκύπτει το
πρώτο ερώτημα:
Έχει ευθύνη η κυβέρνηση για τη Μόρια;
Η απάντηση δεν
είναι δύσκολη.
Έχει και παραέχει. Επειδή είχε υποσχεθεί ότι θα «τελειώσει» η αναρχοαυτόνομη κι
ασύδοτη καθημερινότητα που είχε «θεσπίσει» ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2015. Έλεγαν ότι θα
δημιουργήσουν ένα κλειστό κέντρο. Μα μόλις οι λαϊκιστές τοπικοί άρχοντες
άρχισαν να σκούζουν και να κλείνουν δρόμους, η κυβέρνηση υποτάχθηκε στο όνομα
του πολιτικού κόστους. Κι έμειναν ν’ αλωνίζουν ντόπια (κυρίως) συμφέροντα κι
ανεξέλεγκτες ΜΚΟ.
Είναι και κάτι
άλλο.
Η αντιπολίτευση του τόπου έδειξε πάλι
ότι αλλού πατά κι αλλού βρίσκεται. Με απύθμενο θράσος κατηγορεί την κυβέρνηση,
όταν οι πάντες γνωρίζουν ότι οι δικές της επιδόσεις στο προσφυγικό ήταν
θλιβερές. Στην αρχή τους έφταιγε η Αμυγδαλέζα
και διαδήλωναν για να κλείσει. Η Αμυγδαλέζα, αποδείχτηκε τελικά ότι
ήταν… Ελούντα μπροστά σε Μόρια και Ειδομένη που έγιναν επί ΣΥΡΙΖΑ. Μετά ήθελαν τα σύνορα ανοικτά, ενώ ο
τέως πρωθυπουργός δεν ήξερε καν ότι στη θάλασσα υπάρχουν σύνορα. Ενώ, αντί
πραγματικών προσφύγων από τη Συρία, η χώρα γέμισε με δεκάδες χιλιάδες υπηκόους
της βαθιάς Ασίας και της Αφρικής, που δεν αποστάληκαν αμέσως πίσω.
Κι έρχονται
σήμερα και κουνάνε το δάκτυλο; Είναι υπευθυνότητα αυτή; Ποιον νομίζουν
ότι κοροϊδεύουν ή έστω πείθουν;
Δυστυχώς, η Μόρια δεν
είναι κάτι μπροστά στο οποίο μπορεί κάποιος να σφυρίζει αδιάφορα… Είναι
ορθάνοικτη πληγή και, εκτός άλλων, υγειονομική βόμβα… Εκεί είναι εγκλωβισμένα
τα σοβαρά ατοπήματα της Αριστεράς, ο φόβος του πολιτικού κόστους της
Κεντροδεξιάς, το μίσος της Ακροδεξιάς, οι αντιφάσεις της Ευρώπης μα και το
όραμα εξαθλιωμένων ανθρώπων να συναντήσουν την ευμάρεια της Δύσης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου