Διορισμοί διά πάσα νόσον…

 

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

 Για τον ελληνικό συνδικαλισμό, όποια κι αν είναι η ερώτηση, «μονιμοποιήσεις» είναι η απάντηση. Οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στην Ελλάδα, βλέπετε, είναι το αντίπαλο δέος του υποτιθέμενου νεοφιλελευθερισμού. Για οτιδήποτε κακό γίνεται φταίει ο «νεοφιλελευθερισμός» και αν θέλουμε να γίνει οτιδήποτε καλό, υπάρχει μόνο

ο «διορισμός». Μερικές φορές μπορεί να υπάρχουν κι άλλα πράγματα, αλλά χωρίς να διορίσουμε και κόσμο μαζί, δεν φτουράνε…

Για παράδειγμα, την περασμένη Κυριακή, δηλαδή, μία ημέρα πριν ανοίξουν τα σχολεία, η ΟΛΜΕ έβγαλε ανακοίνωση κατά του υπουργείου Παιδείας, όπου ελέω πανδημίας το καλεί να αναλάβει πρωτοβουλίες «για την ομαλή λειτουργία των σχολείων, την τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας για όσους εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία και την κάλυψη όλων των κενών με μαζικούς και μόνιμους διορισμούς».

Και το ερώτημα εδώ είναι πού στην ευχή κολλάνε οι μόνιμοι διορισμοί, και μάλιστα μαζικοί, με τους κανόνες υγιεινής και την πανδημία;

Αν υπάρχουν όντως κενά, ο κορωνοϊός δεν έχει καμία σχέση με αυτά. Αν, από την άλλη, το ζητούμενο της ΟΛΜΕ είναι να προσληφθούν κι άλλοι καθηγητές για να χωριστούν τα τμήματα και να περιοριστεί κι άλλο ο κίνδυνος μετάδοσης του ιού, τότε πολύ απλά δεν μιλάμε για κενά. Αλλά έστω ότι η ΟΛΜΕ εννοούσε το δεύτερο και κατά λάθος έγραψε για κενά… Γιατί πρέπει να είναι μόνιμοι οι διορισμοί και όχι προσωρινοί…; Όταν τελειώσει η πανδημία, τι θα τους κάνουμε όλους αυτούς τους «μαζικούς διορισμούς»;

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο χώρο της Υγείας: Η χώρα χρειάζεται νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό λόγω πανδημίας. Η αντιπολίτευση ζητάει διορισμούς μονίμων και το ίδιο ζητούν και πολλοί επιστήμονες από αυτούς που βγαίνουν στα κανάλια και μας δίνουν οδηγίες για τον κορωνοϊό. Κάποιοι μάλιστα πηγαίνουν λίγο παραπέρα και λένε πως η κοινωνία χρωστάει πολλά στους έκτακτους νοσηλευτές, γιατρούς και ερευνητές για αυτό και τους αξίζει η ασφάλεια της μονιμοποίησης.

Αναμφίβολα, χρωστάμε πολλά όλοι μας στο προσωπικό που δίνει το δικό του αγώνα μεσα στα νοσοκομεία και τα εργαστήρια και, αφού χρωστάμε, πρέπει να δώσουμε... Ό,τι κι αν είναι αυτό που θα δώσουμε όμως, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να απαξιώνει το κράτος με τους θεσμούς και τις διαδικασίες του. Αν θέλουμε λοιπόν να ανταμείψουμε εκείνους που δουλεύουν αυτή την κρίσιμη περίοδο στην Υγεία, μπορούμε, λ.χ., να τους αυξήσουμε τους μισθούς ή να λάβουν κάποιο έκτακτο επίδομα… Ή ίσως μία άλλη ιδέα θα ήταν να πριμοδοτηθούν με εξτρά μόρια εμπειρίας για έναν επόμενο προβλεπόμενο διαγωνισμό προσλήψεων. Προβλεπόμενο, όμως. Που να λαμβάνει υπόψη το συμφέρον όλων μας πέρα από τα στενά όρια του κορωνοϊού και λοιπών συμφορών του 2020…

Για να το πούμε αλλιώς, το κράτος δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα για να δίνει δουλειά σε όποιον αισθάνεται ανασφάλεια ούτε το έχουμε για να μοιράζει θέσεις-βραβεία. Υπάρχουν συγκεκριμένες διαδικασίες για τους διορισμούς στο δημόσιο και αν υπάρχουν ακάλυπτες πάγιες ανάγκες, τότε το κράτος πρέπει να τις καλύψει, ασυζητητί. Τώρα όμως που μιλάμε για την πανδημία δεν είναι πάγιες οι ανάγκες, όπερ σημαίνει πως αν ο κρατικός μηχανισμός χρειάζεται επιπλέον προσωπικό φυσικά και πρέπει να κάνει τις ανάλογες προσλήψεις, αλλά με χρονικό ορίζοντα το τέλος της πανδημίας, όχι το τέλος του ηλιακού μας συστήματος.

Τώρα, θα πείτε ότι το ελληνικό κράτος είναι ήδη απαξιωμένο, τόσοι και τόσοι έχουν διοριστεί, στους νοσηλευτές και τους γιατρούς που μας σώζουν καθημερινά θα κολλήσουμε; Κατ’ αρχάς, δεν είναι μόνο οι γιατροί και οι νοσηλευτές το θέμα. Αυτή την εποχή υπάρχουν αυξημένες ανάγκες και στην καθαριότητα και την ασφάλεια.

Κατά δεύτερον, αυτή η θεώρηση της μονιμοποίησης στο δημόσιο ως κεντρικό αίτημα, αν όχι όνειρο, του κάθε επαγγελματία πρέπει κάποτε να τελειώσει. Αν θέλουμε η Ελλάδα να γίνει κάτι παραπάνω από χώρα διακοπών, πρέπει να βρούμε τρόπους ώστε ο ιδιωτικός τομέας να γίνει ελκυστικότερος του δημοσίου για το εργατικό μας δυναμικό.

Και τρίτον, ακριβώς αυτή την κρίσιμη εποχή είναι που πρέπει να αντισταθούμε στην εύκολη λύση των διορισμών, γιατί αν γεμίσουμε το δημόσιο με κόσμο που μετά την πανδημία θα ψάχνει για αντικείμενο, στην επόμενη κρίση (γιατί κάποτε θα έρθει κι αυτή) θα παραπονιόμαστε πάλι για το αργό και αναποτελεσματικό κράτος…