Η παράσταση του κόκκινου καπέλου

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Η δημοσιογραφία αναμφισβήτητα δεν μπορεί να παραβλέπει τα γεγονότα. Όμως, άλλο πράγμα το γεγονός κι άλλο η ερμηνεία του που αποτελεί ζήτημα ερμηνείας ή και ιδεολογικών καταβολών.

Το γεγονός λοιπόν του τελευταίου χρονικού διαστήματος αποτελεί η γελοία

εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού από την Τουρκία, με πρόθεση τη δημιουργία αναταραχής στο εσωτερικό της Ελλάδας. Στην εργαλειοποίηση αυτή μετέχει μέρος της ημέτερης Αριστεράς που παίρνει τα κομμάτια του Ερντογάν αλλά και διάφοροι περίεργοι τύποι από ΜΚΟ με ύποπτη δράση. Επικαλούνται ανθρωπιστικά ιδεώδη  αλλά παραβλέπουν ότι η φύλαξη των συνόρων και η απομάκρυνση όσων παρανόμως επιχειρούν να τα παραβιάσουν αποτελεί εθνικό και πατριωτικό καθήκον. Δυστυχώς δεν τα πάνε καλά ούτε

με το πατριωτικό ούτε με το εθνικό…

Όλη αυτή η ιστορία και συζήτηση για την Ολλανδή ανάγωγη ακτιβίστρια δεν αφορά διόλου την δημοσιογραφία και τις εκφάνσεις της. Δηλαδή, την ευγενική κι εξ απαλών ονύχων κριτική δημοσιογραφία ή την επιθετική αντίστοιχη ή ακόμη ακόμη και την στρατευμένη. Η κυρία αυτή, δεν λειτούργησε δημοσιογραφικά αλλά υπό το πρίσμα του προσωπικού της συμφέροντος και του προβλήματος με τον φίλο της Αφγανό –παράνομα εισελθόντα στη χώρα. Καπηλεύθηκε τη δημοσιογραφία για προσωπικό της ζήτημα και τελικά έγινε σκηνοθέτης του εαυτού της. Με οξύτητα ανεπίτρεπτη και πρωτοφανή αγένεια, δεν κατέθεσε στοιχεία αλλά κατέφυγε σε προσωπική κριτική με σκληρούς χαρακτηρισμούς.

Σαράντα χρόνια ζει στη χώρα μας η εν λόγω κυρία Μπέουχελ. Κι όπως λένε στην πανάκριβη Ύδρα τον έχει τον τρόπο της. Ζει μια πλουσιοπάροχη ζωή, κάνει ακτιβισμό με μετανάστες κι επειδή ζει στη χώρα της απόλυτης ελευθερίας –ασυδοσίας- μπορεί να βάζει το καπελάκι της, να μπαίνει στο Μέγαρο Μαξίμου και να προσβάλλει με ψέματα τον Έλληνα πρωθυπουργό και κυρίως την Ελλάδα. Έλεγε

ότι η Ελλάδα είναι μια ανάλγητη και βάρβαρη χώρα που πνίγει πρόσφυγες και μετανάστες! Ποιοι τα λένε αυτά; Ο Ερντογάν, οι δουλέμποροι και μέλη κάποιων περίεργων ΜΚΟ που κατηγορήθηκαν για διακίνηση μεταναστών. Τα λέει συγκαλυμμένα και μέρος της εγχώριας Αριστεράς, της συνομοταξίας που δεν γνώριζε ότι η θάλασσα έχει σύνορα…  

Φυσικά, η αντίστοιχη κοκκινοκαπελού, δεν θα μπορούσε ποτέ να πει το ίδιο για την Τουρκία στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου αφού θα γνώριζε δια ζώσης το… εξπρές του μεσονυχτίου από τον Ερντογάν…

Η κυρία, επίσης, τόσα χρόνια στην Ύδρα, δεν κατάλαβε ότι οι κάτοικοι αποτελούν εδώ και εκατοντάδες χρόνια αμιγώς φιλελεύθερες προσωπικότητες και τους κατηγόρησε δια τηλεοράσεων ως …ρατσιστές και …χρυσαυγίτες! Μόνο που αυτό είναι απίστευτη συκοφαντία αφού που η Χρυσή Αυγή πήρε στο εν λόγω νησί 2%!  Κι αυτό την καθιστά παντελώς αναξιόπιστη και προσβλητική απέναντι στους ανθρώπους εκεί. Εξ ου κι ο δήμαρχος ξεκίνησε διαδικασίες μήνυσής της.

Προσωπικά αυτή η μεσόκοπη κυρία με αφήνει αδιάφορο και θεωρώ ότι κακώς της δώσαμε τόση δημοσιότητα. Έτσι εξυπηρετήσαμε τους σκοπούς της και τις επιδιώξεις εκείνων που επιχειρούν και πάλι να εργαλειοποιήσουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.  Το είδαμε άλλωστε από τις αντιδράσεις  κορυφαίων στελεχών της Αριστεράς και Μέσων Ενημέρωσης που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ, που αναφανδόν τάχθηκαν στο πλευρό της… Και στο πλευρό των ισχυρισμών της Τουρκίας και κάποιων περιθωριακών –αν όχι ύποπτων- ΜΚΟ.

Όμως, πρέπει να πούμε κι αυτό: Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στη Δύση γενικά, η δημοσιογραφική ευπρέπεια βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα. Σπανίως μάλιστα συνηθίζονται στις συνεντεύξεις Τύπου οι τοποθετήσεις των δημοσιογράφων κι όχι οι ερωτήσεις. Ή οι ερωτήσεις που ακολουθούν πολιτικές κρίσεις και τοποθετήσεις των δημοσιογράφων. Όλοι αναγνωρίζουμε το δικαίωμα όλων να εκφράζουν τη γνώμη τους αλλά σε όρια ευπρέπειας και χωρίς προσωπικά κίνητρα. Κάτι που δεν έκανε η κυρία με το κόκκινο καπέλο. Εγκάλεσε τον πρωθυπουργό ότι λέει ψέματα αλλά δεν παρουσίασε τα εξακριβωμένα περιστατικά για ν’ αποδείξει ότι λέει ψέματα! Σόου, θέατρο έκανε.

Κάτι τελευταίο που αφορά τον Έλληνα πρωθυπουργό. Όσοι ασχολούνται συστηματικά με την πολιτική –από όποιο μετερίζι κι αν συμβαίνει αυτό- ασφαλώς και θυμήθηκαν μια τηλεοπτική συνέντευξη του Ομπάμα από τον  Λευκό Οίκο, όπου σε κάποια εκδήλωση για τους ΛΟΑΤΚΙ, ένας προσκεκλημένος άρχισε να ρωτά επιμόνως διάφορα πράγματα. Ο Ομπάμα αφού ξεπέρασε την αρχική του έκπληξη, τον έδειξε με τον δείκτη του δεξιού του χεριού και του είπε: όχι, όχι, αρκετά! Όταν ο τύπος επέμενε, ο Ομπάμα είπε μόνο μια φράση: Εσύ είσαι μέσα στο σπίτι μου! Ουσιαστικά δηλαδή τόνισε ότι δεν θ’ ανεχτεί άλλο παρόμοια αναιδή συμπεριφορά και θέατρο μέσα στον Λευκό Οίκο!

Η φράση του Ομπάμα, δεν ήταν μια έκφραση εξουσιαστικού μεγαλείου ή αυταρχισμού. Ήταν μια φράση ασπίδα της Πολιτείας και του εκπροσώπου της, απέναντι στην αναίδεια και στο παραμύθι κάθε καφενειακής –ακτιβιστικής συμπεριφοράς.

Υπό αυτή την έννοια ο Μητσοτάκης επικροτήθηκε για τη στάση του απέναντι στο θέατρο του κόκκινου καπέλου.  Δεν αντιδίκησε με την κυρία, απάντησε στις προσβολές στο πρόσωπό του και στην χώρα του. Όπως Ομπάμα…