Κίνηση ή απλώς ακινησία ακόμη και στην Αττική οδό;

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Είχα σχεδόν ένα μήνα να βγω από το σπίτι εξ αιτίας μιας εγχείρισης στο πόδι. Κι όταν προχθές βγήκα, νόμισα ότι βρέθηκα σε εποχή που νόμιζα είχε παρέλθει οριστικά.  Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ΄80…

Κόλαση στους δρόμους! Για μια απόσταση 10 λεπτών απαιτείται περισσότερος χρόνος από μισή ώρα! Ακίνητα τα πάντα! Από την Πεντέλη στο κέντρο της Αθήνας, χρειάζεται κάποιος σχεδόν δυο ώρες! Από τον Πειραιά προς τα βόρεια… δεν υπολογίζεται καν ο χρόνος… Ατέλειωτο μποτιλιάρισμα δεκάδων χιλιομέτρων. Ακόμη και στην σύγχρονη Αττική οδό. Κι όχι μόνο μια

συγκεκριμένη ώρα αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Παντού! Όχι μόνο στις κεντρικές αρτηρίες αλλά ακόμη και σε παραδρόμους και στενάκια. Χαμός στη Συγγρού, στην Κηφισίας, στη Μεσογείων, σε όλη την παραλιακή! Πιο μεγάλος χαμός στον Κηφισό!  Τόσο προς Κέντρο και Πειραιά από τα βόρεια όσο κι από Πειραιά προς Κηφισιά.  Χαμός παντού. Κι αν μάλιστα βρέχει ή συμβεί κάποιο ατύχημα, τότε … μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά!

Είναι μόνο άραγε ότι ο κόσμος φοβάται τον συνωστισμό σε Μετρό και λοιπές συγκοινωνίες και κινείται με τα αυτοκίνητά του; Μα τότε γιατί το μετρό και τα λεωφορεία είναι γεμάτα, αν όχι κατάμεστα; Είναι μόνο η επαναφορά του δακτυλίου; Είναι (ειδικά στο κέντρο) η ασυδοσία της φορτοεκφόρτωσης εμπορευμάτων καθ’ όλο το 24ωρο; Είναι η παντελής έλλειψη Τροχαίας καθ’ όλο το 24ωρο λες κι αυτή έχει καταργηθεί;  Είναι η ασυδοσία στη στάθμευση, όπου όποιος θέλει σταθμεύει όπου θέλει; Είναι ότι αγοράστηκαν αρκετά νέα αυτοκίνητα στην περίοδο της καραντίνας; Ποιος ξέρει;  χώρια τα επακόλουθα: Εκνευρισμός, κόρνες, τσακωμοί στα καλά καθούμενα και διάφορα τέτοια.

Τι στο καλό συμβαίνει;

Αυτό δεν πρέπει πια να το λέμε κίνηση αλλά ακινησία. Είναι μια κατάσταση δραματική που δημιουργεί εκατοντάδες χιλιάδες χαμένες εργατοώρες, που επιβαρύνει την ατμόσφαιρα και φυσικά τα νεύρα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Δεν υπάρχει εργαζόμενος που μετά τόσες ώρες στην ακινησία να μη φτάνει στη δουλειά του «κατάκοπος» μα κυρίως με τα νεύρα «τσατάλια», όπως λέμε… 

Αναρωτιέμαι: Ποιος νοιάζεται γι αυτό; Γιατί να πληρώνουμε πανάκριβα διόδια στην Αττική οδό; Για να προχωράμε σημειωτόν; Γιατί να πληρώνουμε τέλη κυκλοφορίας και κυκλοφορία να μην έχουμε;  Γιατί διαθέσαμε δισεκατομμύρια για να διευρύνουμε τη Λεωφόρο Πεντέλης (απλώς τη δανείζομαι, στη θέση της βάλτε όποιον δρόμο θέλετε) και τελικά την κάναμε χώρο στάθμευσης των καταστημάτων των Βριλησσίων ή των «φαγάδικων» της Νέας Πεντέλης;

Δεν ξέρω γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Δεν ξέρω αν φταίει ο καθένας από εμάς ή όλα μαζί που αναφέραμε. Δεν είμαι ειδικός. Απλώς περιγράφω ένα γεγονός.

Η ουσία είναι ότι κάτι πρέπει να γίνει. Κάποιος πρέπει να νοιαστεί. Τόσο σε άμεσο επίπεδο για φάρμακο στο «σήμερα», όσο και μεσομακροπρόθεσμα. Δεν μπορώ να φανταστώ την Αθήνα μετά 10-15 χρόνια να εξακολουθεί να έχει ως βασικούς άξονες τους σημερινούς της δρόμους ως έχουν…