Αριστερά, απλή αναλογική και μεταρρυθμίσεις

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος 

Σε όσες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει αναλογικό εκλογικό σύστημα  ή έστω παραπλήσιο σ’ αυτό, αποτελεί χωρίς αστερίσκους μέγιστο εργαλείο πολιτικής άσκησης και κυρίως συναινέσεων για μεταρρυθμίσεις. Βλέπουμε κυβερνήσεις που επιτυγχάνουν παρ’ ότι έχουν εντελώς διαφορετική πολιτική κι ιδεολογική αφετηρία.

Βεβαίως, οι χώρες αυτές διαθέτουν δυο τεράστια συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση μ’ εμάς. Διαθέτουν κουλτούρα συναινέσεων και ΔΕΝ διαθέτουν σταλινική ή έστω παλαβή Αριστερά.

Εδώ λοιπόν που δεν έχουμε ούτε κουλτούρα συναινέσεων- συνεργασιών αλλά ταυτοχρόνως έχουμε κι Αριστερά, η απλή αναλογική αποτελεί

μοναδικό και βέβαιο εργαλείο ακυβερνησίας. Το διαπιστώσαμε και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση που εφαρμόστηκε και τελικά χρειάστηκαν νομοθετικές παρεμβάσεις για να διοικηθούν/κυβερνηθούν οι δήμοι.

Εδώ, η απλή αναλογική είναι εργαλείο συναλλαγής (κάθε είδους) και συμβιβασμών (συνήθως μικρής διάρκειας) προκειμένου να υπάρξει κυβέρνηση.

Μ’ αυτό το δεδομένο η απλή αναλογική δεν αποτελεί μόνο εχθρό της πολιτικής σταθερότητας αλλά και των μεταρρυθμίσεων. Ποιος θα σκεφτεί και κυρίως εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις όταν καλά καλά η κυβέρνηση δεν μπορεί να ζεστάνει τις καρέκλες της;   

Κι εδώ υπεισέρχεται η Αριστερά στη συζήτηση. Η οποία, όπως ξέρουμε όλοι αλλά ομολογούν πια και τα στελέχη της, ζει κι αναπνέει από την ανακατωσούρα. Όπερ, απλή αναλογική! Για να είμαστε συνεχώς σε πολιτικό αναβρασμό κι αστάθεια.

Όμως, η Αριστερά, ως η κατ’ εξοχήν βαθιά συντηρητική παράταξη που  πάντα έβλεπε και βλέπει με άρνηση και καχυποψία κάθε αλλαγή, κάθε μεταρρύθμιση, ουδέποτε συμπορεύθηκε με τους καιρούς και τις αλλαγές που επέφεραν στη ζωή των ανθρώπων. Όποιος βρει το αντίθετο στο διάβα της ιστορίας της, κερδίζει πορτραίτο του Λένιν ή επί τα εγχώρια του Βελουχιώτη. 

Φυσικά, όταν μιλάμε για Αριστερά, οφείλουμε να συμπεριλάβουμε στους κόλπους της και πολλά τμήματα της Δεξιάς, λαϊκής ή ακραίας. Όταν ακούς πολλούς εκπροσώπους τους να τοποθετούνται για οικονομικά ζητήματα και κράτος, είναι σαν ν’ ακούς τα βαθιά τάγματα του ΠΑΜΕ ή έστω τον Πολάκη και τον Τσίπρα. Άλλωστε, Αριστερά και λαϊκή μα και ακραία Δεξιά μαζί συγχρωτιζόντουσαν στις πλατείες της… αγανάκτησης και τελικά μαζί συγκυβέρνησαν.

Αυτά και πολλά άλλα είναι τροφή προς σκέψη. Για το παρόν και το μέλλον. Για το τι έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε αν μπλέξουμε στα γρανάζια της απλής αναλογικής στις επόμενες εκλογές. Ένα εκλογικό σύστημα με το οποίο η Αριστερά ναρκοθέτησε τη χώρα και από το οποίο πρέπει να υπάρξει άμεσος απεγκλωβισμός.  

Όπως τροφή για σκέψη αποτελεί η «συνταγή» που αναφέρει ότι οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνονται στην αρχή της θητείας κάθε κυβέρνησης, αφού τότε απολαμβάνει τη μέγιστη πολιτική αποδοχή. Σ’ αυτό, από την άλλη πλευρά υπάρχει η ένσταση πολλών επιστημόνων που αναφέρουν ότι οι μεταρρυθμίσεις γίνονται οσάκις «ανοίγουν παράθυρα ευκαιρίας» ή οι συγκυρίες οδηγούν σε «ιστορικά δεδομένα».  Αυτό, επί παραδείγματι συνέβη στις ημέρες μας, όπου η πανδημία οδήγησε στην αναγκαιότητα ψηφιοποίησης της παροχής δημόσιων υπηρεσιών.

Η κυβέρνηση δια του Πιερρακάκη λαμβάνει άριστα με τόνο! Δεν θα συνέβαινε ποτέ αυτό με μια κυβέρνηση προερχόμενη από απλή αναλογική, αφού η προτεραιότητες κι οι στοχεύσεις κάθε κυβερνητικού εταίρου θα ήταν διαφορετικές. Πολύ απλά η απλή αναλογική θα είχε εξοβελίσει την απλή λογική.

Κι όλες τις μεταρρυθμίσεις.