Μακρόν – Ντράγκι - Μητσοτάκης

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Με το ενδιαφέρον μας στραμμένο στα ημέτερα και δη στα της πανδημίας, έχουμε αφήσει εκτός κάδρου συζητήσεων όσα τις τελευταίες ώρες συμβαίνουν στην Ευρώπη. Όπου, η Μέρκελ έκανε τα τελευταίας της βήματα στην καγκελαρία ως ηγέτιδα της Γερμανίας κι αποχώρησε, ενώ η ενεργοποίηση του άξονα Παρισίων –Ρώμης δημιουργεί ελπίδες – αν όχι πεποίθηση- ότι οι συσχετισμοί στην Ευρωζώνη βρίσκονται πια σε νέα κατεύθυνση. Γεγονότα  που υπό προϋποθέσεις μπορούν ν’ αλλάξουν όλη την ευρωπαϊκή πολιτική και να επηρεάσουν θετικά τα ελληνικά συμφέροντα. 

Την αποχώρηση Μέρκελ ακολούθησε η υπογραφή της ιταλογαλλικής «συνθήκης ενισχυμένης

συνεργασίας», όπως ονομάστηκε, στο Μέγαρο Κυρηνάλιο. Μια συνθήκη που δεν αφορά μόνο την Οικονομία, αλλά όλους τους μεγάλους τομείς της ευρωπαϊκής δραστηριότητας και κουλτούρας. Μια συνθήκη με συνεργασίες στην Άμυνα, στην Εξωτερική πολιτική, αλλά και στον Πολιτισμό! Η δε Ελλάδα, λόγω της κοινής πολιτικής κουλτούρας του Κυριάκου Μητσοτάκη με τους Μακρόν και Ντράγκι, είναι ουσιαστικά παρούσα αφού δημιουργείται το πιο ευνοϊκό περιβάλλον για να τεθούν επί τάπητος και  κυρίως να επιλυθούν σημαντικά ζητήματα που την αφορούν.

Και μόνο το γεγονός ότι δυο ισχυροί «παίκτες» έρχονται τόσο κοντά, είναι όφελος για τη χώρα. Ας μη λησμονούμε ότι Γαλλία κι Ιταλία, Μακρόν και Ντράγκι, έχουν κορυφαίο ρόλο στη Μεσόγειο. Στην οποία η Ελλάδα δια του Μητσοτάκη ασκεί σαφή ενεργητική πολιτική και διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Ας μη λησμονούμε την ελληνογαλλική συνεργασία αλλά και τον άξονα με άλλα κράτη της νοτιοανατολικής Ευρώπης, όπως Ισραήλ, Αίγυπτος και φυσικά Κύπρος.

Είναι και κάτι ακόμη: Ο άξονας Παρισίων – Ρώμης, σε συνδυασμό με το τέλος της εποχής Μέρκελ, δημιουργεί βάσιμες ελπίδες  για την αναθεώρηση του συμφώνου σταθερότητας, το οποίο και λόγω της πανδημίας, αποτελεί βραχνά σε κράτη όπως η Ελλάδα. Ο δε Μητσοτάκης στη συνεργασία του με τον Ντράγκι έχει πρωτοστατήσει σ’ αυτό το ενδεχόμενο. Συμφωνούν κι έχουν ρίξει θεμέλια ότι στη μετά κορονοϊό εποχή, πρέπει να ξεκινήσει πάλι η ευρωπαϊκή Οικονομία με λιγότερη αυστηρότητα και χωρίς θηλιά στο λαιμό. Κι είναι χαρακτηριστικό ότι στο περιθώριο της ευρωμεσογειακής συνόδου στην Αθήνα οι δύο ηγέτες συζήτησαν για τη ρήτρα του 3% και του ποσοστού χρέους 60% επί του ΑΕΠ. Πρόκειται για τη ρήτρα που υποχρεώνει τα κράτη μέλη να παρουσιάζουν έλλειμμα μέχρι 3% του ΑΕΠ τους και να μειώνουν κατά 1/20 κάθε χρόνο το ποσοστό χρέους που ξεπερνάει το 60% του ΑΕΠ.

Προσέξτε: Μετά τον Ντράγκι, συμφωνεί κι ο Μακρόν στις αλλαγές του συμφώνου σταθερότητας που πρότεινε παρασκηνιακά ο Μητσοτάκης.

Όμως, τα ερωτήματα παραμένουν: Τι θα κάνει η νέα γερμανική κυβέρνηση των τριών κομμάτων και των εύθραυστων ισορροπιών; Θα αποδεχτεί τις αλλαγές στο σύμφωνο σταθερότητας ή θα επιμείνει σε γραμμές Μέρκελ – Σόιμπλε; Κα ποια κράτη της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης θα μπορεί να επηρεάζει, όπως έκανε η Μέρκελ;

Η ουσία είναι ότι ουσιαστικά ενεργοποιήθηκε ο Ευρωπαϊκός Νότος. Φτάνουν Γαλλία, Ιταλία κι εκ των πραγμάτων Ελλάδα ν’ ανατρέψουν κατεστημένες νοοτροπίες χρόνων;

Θα φανεί όταν προκύψει η ευνοϊκή συγκυρία και οι απαραίτητες συμμαχίες, για τεθεί στο τραπέζι του ευρωπαϊκού συμβουλίου. Ίσως μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2022.

Το ευτύχημα είναι ότι Γαλλία – Ιταλία και κατ’ επέκταση κι η Ελλάδα, έχουν στο τιμόνι τους τρεις άνδρες που πολλές χώρες θα ήθελαν ως ηγέτες τους…