Το καλάθι του Άδωνι

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής τα πράγματα.

Η υπερέκθεση του Άδωνι Γεωργιάδη στα ΜΜΕ είναι εκνευριστική. Ειδικά όταν ξεφεύγει των αρμοδιοτήτων του και ασχολείται επί παντός επιστητού.

Από την άλλη πλευρά και σε γενικές γραμμές αποτελεί το είδος του αποτελεσματικού πολιτικού που κατά κανόνα επιτυγχάνει σε ότι καταπιάνεται.

Δεξιός και φιλελεύθερος μαζί, συντηρητικός μα

και προοδευτικός (αληθινός, όχι γιαλατζί) συχνά πυκνά, αρχαιολάτρης μα και Χριστιανός (μόνο εκείνος γνωρίζει πώς), αποτελεί μια περσόνα της πολιτικής με φανατικούς φίλους αλλά κι αντίστοιχους εχθρούς.

Προσωπικά, αν κάποιος με ρωτούσε τι θεωρώ τη μεγαλύτερη προσφορά του στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, θ’ απαντούσα την κατάργηση του ιδεοληπτικού και καταστροφικού καμποτάζ, όταν ήταν υφυπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, στην κυβέρνηση Παπαδήμου, το 2011. Μέγιστη πολιτική μαγκιά του.

Τι ήταν το καμποτάζ; Ήταν ουσιαστικά η απαγόρευση στα κρουαζιερόπλοια που δεν είχαν ελληνική σημαία, να ξεκινούν κρουαζιέρες από  τη χώρα μας. Ουσιαστικά το είχαν επιβάλλει οι σουλατσαδόροι του Πειραιά, συνδικαλιστές της Αριστεράς, προκειμένου να αναχωρούν από ελληνικά λιμάνια ΜΟΝΟ ελληνικά κρουαζιερόπλοια, με αποκλειστικά ελληνικά πληρώματα. Δηλαδή, ουσιαστικά στέλναμε την αφετηρία δρομολογίων κρουαζιέρας στην Τουρκία, στην Ιταλία, στην Ισπανία ή όπου αλλού. Η χώρα έχανε δισεκατομμύρια ετησίως, από το 1920 μέχρι το 2012 που ο Άδωνις Γεωργιάδης άλλαξε τον νόμο. Μπορεί να ήταν μνημονιακή υποχρέωση της χώρας, αλλά πόσες και πόσες τέτοιες δεν έγιναν ποτέ πράξη;

Σήμερα ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι πάλι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.

Ως υπουργός «τραβάει» –μαζί με το υπουργείο Οικονομικών- το «λούκι» της ακρίβειας και του πληθωρισμού. Κι η αλήθεια είναι πως ότι κι αν κάνει κάποιος ή κάποια κυβέρνηση με τον πληθωρισμό και την ακρίβεια, όσα κι αν προσφέρει στους καταναλωτές, θα του λένε ότι είναι … Σκρουτζ Μακ Ντακ και πρέπει ν’ ανοίξει τα χρηματοκιβώτια και να δώσει κι άλλα. Ειδικά

Ο Άδωνις σκέφτηκε αυτό που δεν σκέφτηκε κανένας σοσιαλίζων ή Αριστερός. Σκέφτηκε να δημιουργήσει το  «καλάθι του νοικοκυριού», προκειμένου να συγκρατηθούν κάποιες τιμές και να ωφεληθούν τα ελληνικά νοικοκυριά. Το έκανε, ως συνήθως, θορυβωδώς αλλά στην προκειμένη περίπτωση μικρό το… κακό, αφού η ουσία είναι το όφελος των πολλών.

Η αντιπολίτευση ξεκίνησε χύδην να τρολάρει και να προεξοφλεί αποτυχία του εγχειρήματος. Μετά, άρχισαν να φωνάζουν ότι συγκρατούνται ΜΟΝΟ οι τιμές των ετικετών προϊόντων του κάθε σούπερ μάρκετ, λες κι αυτό είναι βλαβερό.

Η αντιπολίτευση έπαθε ή ίδια τυμπανισμό από την τοξικότητα των  θέσεων της. Για κάτι που δεν έχει σχεδόν εφαρμοστεί.

Η ουσία είναι ότι λογικά το «καλάθι του νοικοκυριού», θα είναι μια δόση παυσίπονου για την κοινωνία. Δεν θα μειώσει τον πληθωρισμό, δεν θα μειώσει δραστικά τις τιμές, αλλά θα είναι κάτι. Μπορεί όμως να ξυπνήσει τον ανταγωνισμό αλλά και τα ανακλαστικά των καταναλωτών που οφείλουν να αναζητούν πού πωλούνται τα φθηνότερα προϊόντα. Ενίοτε ίσως απαιτηθεί κι η επίσκεψη σε δυο ή περισσότερα σούπερ μάρκετ προς αναζήτηση των φθηνότερων προϊόντων. Δηλαδή αλλαγή των καταναλωτικών μας συνηθειών και κουλτούρας.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει ένα σοβαρό μειονέκτημα, ως υπουργός μιας χώρας με σχετική μικρή αγορά και μικρά περιθώρια ανταγωνισμού.  Ότι ένα προϊόν που στην Ισπανία ή στη Γερμανία με τους μεγαλύτερους μισθούς πωλείται 15 ευρώ, εδώ μπορεί να πωλείται 18, 20 ευρώ.  Κι αυτό πλήττει τα πιο ευάλωτα νοικοκυριά αλλά και τη Μεσαία τάξη. Δηλαδή την εκλογική δεξαμενή του κυβερνώντος κόμματος.  
Άρα, οφείλει να εντατικοποιήσει του ελέγχους προκειμένου να υποστηρίξει την ιδέα του. Οι έλεγχοι μπορεί να καθορίσουν τα πάντα, ειδικά στην πορεία προς τις κάλπες.