Διάβολος με στολή αγγέλου;

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που κορυφαίοι μπασκετμπολίστες, είχαν έρθει στο γραφείο της εφημερίδας για να δημιουργήσουμε εκδηλώσεις στήριξης στην «Κιβωτό του κόσμου».  Το κάναμε με μεγάλη χαρά και κυρίως με ευεξία ψυχής. Ο Θοδωρής Παπαλουκάς άλλωστε, μιλούσε τόσο θερμά και με πάμπολλα κοσμητικά επίθετα για τον πατέρα Αντώνιο.  Ήταν ο άνθρωπος που

έχουμε ανάγκη να υπάρχει, εκείνος που προέβαλλε αγάπη, αλληλεγγύη και καλοσύνη.

Τα χρόνια πέρασαν, η  «Κιβωτός του κόσμου» γιγαντώθηκε και μαζί με το «Χαμόγελο του παιδιού» κατέστησαν οι κορυφαίες οργανώσεις πέριξ των παιδιών που συναντούσαν δυσκολίες στη ζωή τους. Οι δε αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών είναι καταιγιστικές, σαν να δίνουν γροθιά στο στομάχι. 

Ειλικρινά δεν γνωρίζω πόσο είναι ένοχος ο πατέρας Αντώνιος για όσα αποκαλύπτονται. Η δικαστική έρευνα θα μας πει λεπτομέρειες.

Μα είναι αδιανόητη η βία κι ο ψυχαναγκασμός που καταγγέλλονται σε δομές της οργάνωσης. Είναι ακατανόητες οι Πόρσε, οι βίλες κι η χλιδή. Οι τραπεζικές θυρίδες με το άγνωστο περιεχόμενο που κάποιοι φρόντισαν να αδειάσουν. Τα δεκάδες εκατομμύρια δωρεές, από ανθρώπους που πολλές φορές έμεναν οι ίδιοι νηστικοί για να γελά ή να περνά καλά ένα παιδί.

Είναι και κάτι άλλο: Κάποιοι αναρωτιόντουσαν πόσο μπορεί ένας παπάς να κουμαντάρει έναν οργανισμό που γιγαντώθηκε τόσο πολύ;  Και πόσο μπορεί να αντισταθεί σε εκατομμύρια ευρώ και πειρασμούς; Όσες φορές το έκαναν έβρισκαν απέναντί τους αντιδράσεις αναφορικά με το πόσο είναι… εχθροί της εκκλησίας.

Όμως, πόσο ηθικό ήταν κι είναι, να βρίσκεται το σύνολο της Κιβωτού στο όνομα της παπαδιάς και της υπερήλικής μητέρας του παπά; Πόσο η δημοσιότητα κι η κοινωνική αποθέωση του παπά, τον οδήγησαν σε ανισορροπία  ανάμεσα σε δημοκρατική κι ολοκληρωτική συμπεριφορά; Και πόσο ή πώς οι παρατρεχάμενοι μεταβλήθηκαν  από τρόφιμοι σε … εξουσιάρχες των δομών, με πανάκριβα αυτοκίνητα, πούρα προς επίδειξη κοινωνικής ανόδου και αοιδούς σε προσωπικές τους εκδηλώσεις ;

Δηλαδή, πόσο εξουσιαστικά κι ανεξέλεγκτα ήταν όλα αυτά; Και πόση άγνοια έδειξε η κοινωνία όταν ξεσηκώθηκε πριν λίγο καιρό εναντίον της Δόμνας Μιχαηλίδου που επιχείρησε να επιβάλλει κανόνες σε τέτοιου είδους οργανώσεις;  Ακόμη ηχούν στ’ αυτιά μου οι κραυγές ότι … επιχειρεί να κλείσει το…. «Χαμόγελο του παιδιού»!

Ξέρετε κάτι; Αυτές οι δομές, χαρακτηρίζονται από βασικά προβλήματα.

Ένα είναι ότι τα παιδιά μπορούν να διαμένουν εκεί ακόμη και δεκαετίες, αφού το ζήτημα των υιοθεσιών και των ανάδοχων οικογενειών νοσεί σοβαρά στη χώρα μας. Ειδικά στο ζήτημα των ανάδοχων οικογενειών είναι κι εκείνα τα επιδοματάκια… που  φτάνουν ενίοτε ακόμη και στα 1300 ευρώ μηνιαίως.

Κι ένα άλλο σοβαρότατο ζήτημα ότι αυτές οι δομές κρατούν εντός των τειχών τους παιδιά, ακόμη και μετά την ενηλικίωσή τους.

Να πούμε κι αυτό: Ακούγεται όλο και περισσότερο η  κυνική άποψη που αναφέρει  ότι δεν υπάρχει πουθενά κοινωνική δράση χωρίς οφέλη, είτε για εξουσία είτε για ηδονή. Μια άποψη που εκφράζει ότι ενίοτε οι διάβολοι φορούν στολές αγγέλων για να πάνε να οδηγήσουν  … μια Porsche Cayenne.

Αν επικρατήσει αυτή η άποψη στην κοινωνία εξ αιτίας διάφορων …πατέρων κι όλα αρχίσουν να φαίνονται σάπια, τότε αλίμονο στον κόσμο μας.

Γι αυτό, εύχομαι να μην είναι ο πάτερ Αντώνιος ο άνθρωπος  εκείνος που εμπλέκεται σε πράξεις που μαθαίνουμε και μας εξοργίζουν. Να μην αποδειχτεί ότι κολυμπάμε σε θάλασσα ορθόδοξης απάτης και διάβρωσης.

Φοβάμαι όμως, ότι η ευχή δεν αρκεί…