Είναι απαραίτητες οι μαθητικές παρελάσεις;

  Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Στη Θεσσαλονίκη, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο, δεν έλειψαν και φέτος τα παράπονα για την εικόνα της μαθητικής παρέλασης της 27ης Οκτωβρίου: Ασυντόνιστο και τεμπέλικο βήμα, βλέμματα αδιάφορα, ματιές δεξιά κι αριστερά, φούστες πολύ κοντές και πουκάμισα έξω από το παντελόνι.

Δεν είναι αδικαιολόγητες οι αντιδράσεις. Αυτές οι ημέρες, που για τους Θεσσαλονικείς έχουν διπλή

σημασία (επέτειος του Όχι και της απελευθέρωσης της πόλης), καλό είναι να τιμώνται αναλόγως. Τιμώνται όμως αναλόγως, όταν βάζουμε 16 χρονών παιδιά να τις τιμήσουν; Η απάντηση είναι όχι.

Οι παρελάσεις είναι για να τις βλέπουν οι μαθητές, όχι για να τις κάνουν. Για να το αναπτύξουμε περισσότερο το θέμα, τα παιδιά και οι έφηβοι δεν έχουν καμιά δουλειά με κάτι τόσο σοβαρό σε επίπεδο συμβολισμών όπως η παρέλαση, γιατί αν έχουν, τότε η παρέλαση γίνεται εφηβική, όχι οι έφηβοι σοβαροί. Εξ ου και το τεμπέλικο βήμα, οι πολύ κοντές φούστες και τα πουκάμισα έξω.

Αν θέλουμε όντως να αντιμετωπίζουν σοβαρά τις εθνικές μας επετείους τα παιδιά μας, ας ξεκινήσουμε με το να τους μάθουμε να κάθονται να βλέπουν τις στρατιωτικές παρελάσεις και μετά βλέπουμε για τις μαθητικές.  Κάποιοι βέβαια λένε ότι οι μαθητικές παρελάσεις χρειάζονται, ώστε τα παιδιά «να μαθαίνουν». Σύμφωνοι, μόνο που σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να δεχθούμε πως, ως εκπαιδευτική, η παρέλαση παύει να είναι φόρος τιμής στους αγωνιστές μας και γίνεται σχολική γιορτή. Για να μαθαίνουν δε οι νεότερες γενιές τι εστί πειθαρχία υπάρχει το σχολείο, η οικογένεια, η κοινωνία ολόκληρη και για να μαθαίνουν τι εστί ελληνικό έθνος υπάρχει η εθνική μας παιδεία. Η παρέλαση, συγγνώμη, αλλά είναι για τους μεγάλους.

Εάν θέλουμε οπωσδήποτε να βάλουμε τα 16χρονά μας να παρελαύνουν με σοβαρότητα, ίσως θα έπρεπε να τους μάθουμε με κάποιο τρόπο τι σημαίνει θυσία για την πατρίδα, και αν θέλουμε να κρατούν άψογο βηματισμό, πιθανόν θα έπρεπε να τους χαλαρώσουμε τα μαθήματα και τις αθλητικές δραστηριότητες και να πιάσουμε την στρατιωτικού τύπου εκπαίδευση...

Εντελώς δικαιολογημένα, όμως, δεν θα τα κάνουμε ποτέ αυτά τα πράγματα, γιατί πρόκειται για παιδιά. Και για αυτό και έχουμε γενικώς αποδεχθεί ότι λ.χ. θα χασκογελάνε την ώρα της προσευχής ή ότι θα χάσουν το βήμα στην παρέλαση, άλλα γιατί βαριούνται και άλλα γιατί χαιρετάνε τη μαμά και τον μπαμπά. Ωραία εικόνα η τελευταία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν σχετίζεται με μία μεγαλειώδη παρέλαση που τιμά τους νεκρούς του έθνους μας.

Πιο συγκεκριμένα, δεν υπάρχει τίποτα το θρησκευτικό σε μία προσευχή και τίποτα το μεγαλειώδες σε μία παρέλαση όταν γίνονται από ανηλίκους. Υπάρχει, αντιθέτως, κάτι το κατηχητικό και το εκπαιδευτικό αντίστοιχα. Εάν, λοιπόν, θέλουμε η παρέλαση να έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα για τους νέους μας, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να την παραδώσουμε και στις ορέξεις τους. Ό,τι ακριβώς είπαμε πως συμβαίνει μέχρι τώρα δηλαδή: Ασυντόνιστο και τεμπέλικο βήμα, βλέμματα αδιάφορα, ματιές δεξιά κι αριστερά, φούστες πολύ κοντές και πουκάμισα έξω από το παντελόνι...