Η αέναη μικροψυχιά της Αριστεράς

 

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Σχεδόν διαχρονικά είχα την πεποίθηση ότι η Αριστερά δεν είχε καλή σχέση με τον πολιτικό ρεαλισμό και την πραγματικότητα. Από την περίοδο που προκάλεσε τον αιματηρό και καταστροφικό εμφύλιο, μέχρι το «ηθικό πλεονέκτημα» που θεωρούσε ότι διέθετε μόνο εκείνη. Πάντα μάλιστα, με μια έπαρση ηθικής ανωτερότητας που κάλυπτε τα λάθη, τις ψευδαισθήσεις και τις ήττες. Μια παράταξη που προτίμησε να υψώνει συνθήματα αντί να κοιτάζει κατάματα την αλήθεια.

Κι από την έφεση στις ουτοπίες, μέχρι όσα προκάλεσαν στην κοινωνία οι μάγοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσαμε να καταγράψουμε και το ύστατο, όπου ο Τσίπρας έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ κι ο ΣΥΡΙΖΑ τον κυνηγάει από πίσω για να πάει μαζί του… Σουρεαλισμός!

Κι όμως, τόσες δεκαετίες μετά, η ίδια

νοοτροπία συνεχίζεται: μικρότητα μεταμφιεσμένη σε ιδεολογική καθαρότητα, μνησικακία βαφτισμένη σε «στάση αρχής».
Η Αριστερά λοιπόν, μαζί με τον Ανδρουλάκη, έφτασε στο έσχατο σημείο μικροπρέπειας και μικροψυχίας να απουσιάσει από τον πάνδημο αποχαιρετισμό στον Διονύση Σαββόπουλο! Ν’ απουσιάσει από την φυγή της καλύτερης εκδοχής της σύγχρονης Ελλάδας! Να μην είναι όλοι αυτοί παρόντες στον άνθρωπο που έδωσε υπόσταση στην έννοια του προβληματισμού μας και της τρυφερότητας.
Έλειψαν από την Ελλάδα που σκέφτεται, που συγκινείται, που τραγουδά και θυμάται. Από εκείνη την Ελλάδα που δεν χωρά σε στρατόπεδα και ταμπέλες.

Χωρίς καμιά, μα καμιά συστολή, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κάποιος: δεν ντρέπεστε ρε συντρόφια; Τόσο πολύ πείραξαν το συλλογικό κι ατομικό σας «εγώ» οι αλήθειες του Σαββόπουλου; Τόσο πολύ ενοχληθήκατε από την απαξίωση των μύθων της Αριστεράς και της δήθεν Αριστερής εξιδανίκευσης; Δεν νιώσατε, ούτε για μια στιγμή, τη στοιχειώδη ανάγκη να σταθείτε σιωπηλοί μπροστά σ’ έναν άνθρωπο που έντυσε με τραγούδι την ψυχή αυτού του τόπου;

Δεν είναι τυχαίο. Η Αριστερά μας, όταν δεν ελέγχει κάτι, το απορρίπτει. Όταν δεν το καταλαβαίνει, το διασύρει. Μα, το ίδιο δεν έκαναν κι ο Θεοδωράκης κι ο Χατζηδάκις; Για την πιο επικίνδυνη μορφή φασισμού, την αριστερόφρονη, δεν έκανε λόγο ο Μίκης; Ο Μάνος δεν χλευάστηκε, δεν κατηγορήθηκε κι ενίοτε «πετροβολήθηκε»; Τυχαίο;

Η Αριστερά λοιπόν, επέλεξε να είναι απούσα από τον αποχαιρετισμό στον Νιόνιο. Ακόμη κι ο Ανδρουλάκης! Οι άδειες καρέκλες τους έδειξαν για άλλη μια φορά πόσο μακριά είναι από την κοινωνία. Πόσο μακριά αναπνέουν από την ιστορία. Αυτή η απουσία δεν ήταν απλώς πολιτική στάση, ήταν η απόδειξη μιας υπαρξιακής αποξένωσης. Μιας παράταξης που έχει ξεχάσει πώς είναι να συγκινεί και να συγκινείται.

Κατά μία έννοια, ευτυχώς που ήταν απόντες.  Δίπλα στο φως του Σαββόπουλου δεν χωρούσε το σκοτάδι και η μικροψυχιά της Αριστεράς. Ευτυχώς! Δίπλα στο φως του Σαββόπουλου, δεν χωρούσε το σκοτάδι κι η μικροψυχιά της Αριστεράς…

.