Ελιά…δάκος και… θρύψαλα…

Η εξέλιξη ήταν αναπόφευκτη.

Το εγχείρημα ανασύστασης της Κεντροαριστεράς που βασιζόταν σε παρέες και προσωπικές μικροπολιτικές στρατηγικές κι όχι στη στήριξη της κοινωνίας, δεν μπορούσε να έχει μέλλον.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «λάκισμα» κάποιων «προσωπικοτήτων» από τους «58», μόλις ανακοινώθηκε ότι οι ευρωβουλευτές θα εκλεγούν με σταυρό προτίμησης κι όχι με λίστα διορισμού.

Κι όχι μόνο αυτό.

Οι «58» προτιμούν, λένε, να διατηρηθούν εκτός εκλογικής φθοράς των κομματικών μηχανισμών και να δώσουν βαρύτητα στο εγχείρημά μετεξέλιξης του χώρου τους, μετά τις ευρωεκλογές!

Τουτέστιν, εντός εκτός και επί τα αυτά.

Να τραβάνε το κουπί μερικοί κι εκείνοι να κάνουν εκ του ασφαλούς υψηλή κριτική και να παραμένουν στο απυρόβλητο.

Λες κι αποτελούν κάποιο ιδιαίτερο εθνικό κεφάλαιο.

Παραγνωρίζουν, όμως, ότι η πλειοψηφία τους αποτελείται από πρόσωπα που στο πρόσφατο ακόμη παρελθόν υπηρέτησαν το τοξικό πολιτικό σύστημα. Είτε στα ενδότερά του, είτε από τις περιβόητες ….καθηγητικές καρέκλες.

Παραγνωρίζουν ότι πολλοί εξ αυτών είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την παρουσία του ΠαΣοΚ –και δη των χρόνων Σημίτη- όπου κορυφώθηκαν τα οικονομικά σκάνδαλα, όπως του χρηματιστηρίου και των εξοπλισμών.

Παραγνωρίζουν ότι κάποιοι εξ αυτών αντιστάθηκαν κι αντιστέκονται ακόμη, ούτως ώστε να μη πραγματοποιηθούν τ’ αυτονόητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η …αντίσταση των περισσοτέρων στην κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, που όταν επιχειρήθηκε ν’ αλλάξει και να προοδεύσει η Παιδεία μας, σήκωσαν τα μπαϊράκια «επανάστασης».

Παραγνωρίζουν ότι παρά την αναγκαιότητα ανασύστασης της Κεντροαριστεράς σε σοβαρή, υπεύθυνη, ρεαλιστική και κυρίως μη ουτοπιστική παράταξη, οι ίδιοι δεν είχαν και δεν έχουν ιδιαίτερα ερείσματα στην κοινωνία.

Στις παρέες τους μπορεί.

Στην κοινωνία, όχι!

Παραγνωρίζουν ότι πλείστοι εξ αυτών, έστρωσαν κόκκινα χαλιά ευνοιοκρατίας προς συντεχνίες και λοιπά ρετάλια του πολιτικού μας βίου.

Παραγνωρίζουν ή δεν αντιλαμβάνονται τις τεκτονικές αλλαγές που έχουν δημιουργηθεί στην ελληνική κοινωνία και πορεύονται με υπεροψία και φαβοριτισμούς.

Μπορεί να εμφανίζονται, σήμερα, τιμητές της Κεντροαριστεράς;

Στις παρέες τους μπορεί.

Στην κοινωνία, όχι!

Κάτι ακόμη.

Αν μετά το μαράζωμα της ελιάς, εμφανίστηκε το «Ποτάμι», καλοδεχούμενο.

Φοβάμαι όμως, ότι η διακυβέρνηση του τόπου δεν αποτελεί ούτε ρεπορτάζ, ούτε γίνεται με ευχολόγια, ενώ το νέο πολιτικό σκηνικό δεν θα προέλθει από σχήματα ευκολίας και αναγνωρισιμότητας.
Η πολιτική χρειάζεται θέσεις και σχέδιο.
Ρήξεις, πρόγραμμα, αφήγηση.
Η δε νέα πολιτική χρειάζεται όραμα για να στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το αρτηριοσκληρωτικό πολιτικό σύστημα.
Σχέδιο ψάχνω...