Γλυκά, γλυκά γιατί τρομάζει η αλήθεια….

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πολιτικό σύστημα δεν έχει διόλου καλή σχέση με την αλήθεια.
Το ίδιο συμβαίνει και με το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, για το οποίο τα πάντα ξεκινούν και τελειώνουν στη βολή του ή σε όσα θέλει ν’ακούει.

Τα τελευταία χρόνια που ζούμε τις ανείπωτες συνέπειες της κρίσης που οι ίδιοι δημιουργήσαμε, έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε αποπροσανατολιστεί τόσο πολύ, ώστε να θεωρούμε βέβαιο ότι για όλα φταίει το Μνημόνιο, τα προγράμματα στήριξης της οικονομίας, η τρόικα, οι ανάλγητοι δανειστές μας κι ο επάρατος…. (νέο)φιλελευθερισμός.

Την αλήθεια αποφεύγουμε να την ακουμπάμε.

Μια αλήθεια που λέει ότι στα Μνημόνια και τις τρόικες φτάσαμε επειδή χρεοκοπήσαμε από τον τρόπο που πορευόμαστε επί δεκαετίες.

Προτιμάμε να πιστεύουμε ότι την κρίση την προκάλεσαν οι ξένοι κι ότι πριν από αυτούς όλα ήταν ιδανικά και περνούσαμε καλά κι ανέμελα.

Κι αγνοούμε ότι επί δεκαετίες, ουσιαστικά ζούσαμε με δανεικά κι υπεράνω των δυνατοτήτων του τόπου και των ίδιων.

Αγνοούμε ότι εμείς οι ίδιοι, πριν την τρόικα, επιβάλλαμε την ακρίβεια στη ζωή μας, δημιουργήσαμε απίστευτες στρεβλώσεις στην οικονομία, καταστρέψαμε μέσω συντεχνιών κάθε παραγωγική δραστηριότητα, ενώ το πολιτικό σύστημα κυβερνούσε με τα μάτια στραμμένα στο τι ήθελε η κάθε οικονομική τάξη ή με τ’ αυτιά ανοιχτά στους συνεχείς παραλογισμούς.

Αγνοούμε ότι η περίφημη έκθεση του ΟΟΣΑ, αναφέρει ξεκάθαρα εκατοντάδες περιπτώσεις που δυσχεραίνουν την ανταγωνιστικότητα και την πτώση των τιμών.

Αγνοούμε χιλιάδες συντάξεις απασχολουμένων του δημοσίου που δεν έχουν υπερβεί τα 50 τους χρόνια.

Αγνοούμε χιλιάδες επιδόματα ηλιθιότητας. Μέχρι και…έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία!

Αγνοούμε ότι είμαστε η μόνη χώρα της Ευρωζώνης με τόση ανικανότητα, σπατάλη και διαφθορά στον δημόσιο τομέα της.

Αγνοούμε ότι δημιουργήσαμε ως συνέχεια της πολιτικής νομενκλατούρας τους περίφημους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και τους λογής λογής …εθνικούς προμηθευτές.

Αγνοούμε τη λεηλασία της Παιδείας από την Αριστερά και μερικές Δεξιές συντεχνίες οικογενειοκρατίας και βολέματος.

Αγνοούμε ότι η αξιολόγηση είναι άγνωστος όρος στο δημόσιο και αιτία πολέμου για τους νεάτερνταλ συνδικαλιστές.

Αγνοούμε ότι διασπαθίσαμε δισεκατομμύρια ευρώ επιδοτήσεων σε κατανάλωση και μαϊμουδένια αγροτικά προϊόντα.

Αγνοούμε τις «φούσκες» που δημιουργήσαμε σε εκατοντάδες μη παραγωγικούς φορείς εξουσίας και τομείς της οικονομίας.

Αγνοούμε τις πελατειακές σχέσεις, τους παραλογισμούς και τις ουτοπίες που χαρακτηρίζουν ακόμη και σήμερα την «ελληνική πραγματικότητα».

Αγνοούμε ότι τόσο ως πολιτικό σύστημα όσο κι ως κοινωνία, λέγαμε «όχι» στους δρόμους και καίγαμε την Αθήνα, κάθε φορά που επιχειρήθηκαν δειλά βήματα εκσυγχρονισμού ή μεταρρυθμίσεων (όρα μεταρρυθμίσεις Γιαννάκου στην Παιδεία, αποκρατικοποίηση λιμανιού, πώληση Ολυμπιακής κλπ).

Αγνοούμε τις λυσσώδεις αντιδράσεις κάθε φορά που επιχειρήθηκε ν’ ανοίξει στον ανταγωνισμό ένα κλειστό επάγγελμα (δικηγόροι, φαρμακοποιοί, ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, αρτοποιοί, κομμωτές και πλείστοι άλλοι).

Αγνοούμε ότι ο ουτοπικός και ταριχευμένος ιδεολογικός μικρόκοσμος της Αριστεράς ήταν πάντα δίπλα σε κάθε παραλογισμό.

Αγνοούμε και κάτι ακόμη.

Ότι η Κριστίν Λαγκάρντ, αποδίδει πολλά σημεία της πίεσης των δανειστών για να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, στα ανακριβή στοιχεία που έδιναν οι ελληνικές κυβερνήσεις στους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς.

Οι οποίες ελληνικές κυβερνήσεις δεν ήθελαν να χαλούν την μακάρια κι υπεράνω των δυνατοτήτων διαβίωσή μας.

Η αλήθεια, παντού και πάντα είναι σκληρή.

Γι’ αυτό, μεγάλο κομμάτι των κυβερνητικών βουλευτών, ακόμη κι υπουργών, σύσσωμη η αντιπολίτευση, τα περισσότερα media κι η ίδια η κοινωνία, συνετέλεσαν στη διάδοση του ψεύδους και της αντίληψης ότι μόλις διώξουμε την τρόικα και τα μνημόνια, όλα θα γίνουν καλά, ίσως όπως και πριν.

Γι αυτό θωπεύουν γλυκά γλυκά τα ώτα της κοινωνίας.

Η Ελλάδα δεν έπεσε μόνη της στα βράχια.

Τρέμω και την ιδέα ακόμη να σκεφτώ, που θα βρισκόταν η χώρα μας χωρίς τους δανειστές της…

Κι ας αναλογιστούμε, τέλος, που μπορεί να οδηγηθεί πάλι, αν γίνουν πράξη όσα επαγγέλλεται η ουτοπική αντιπολίτευση κι αν η κυβέρνηση συνεχίσει ν’ ανθίσταται στις σοβαρές κι ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις, στη μείωση του Κράτους και στην συντήρηση των στρεβλώσεων στην οικονομία.