Οι γροθιές του φασισμού και το …ακραίο ΚΚΕ

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Πάγια θέση του γράφοντος, αποτελεί η πεποίθηση ότι τόσο οι πρακτικές των σύγχρονων μελανοχιτώνων όσο κι αυτές των σύγχρονων ερυθροφρουρών, αγγίζουν και ξεπερνούν τα όρια του φασισμού.

Δυο περιστατικά των τελευταίων ημερών, απλώς προστίθενται στον μακρύ κατάλογο κρουσμάτων φασισμού, ο οποίος ως γνωστόν δεν έχει χρώμα.

Το ένα αφορά την «απαίτηση» χρυσαυγιτών να διακόψουν οι ηθοποιοί του Εθνικού θεάτρου την παράστασή τους, επειδή θεώρησαν ότι…αντιπολιτεύεται το …τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα!

Το δεύτερο αφορά την επίθεση και τον ξυλοδαρμό προς τον καθηγητή Νίκο Μαραντζίδη, επειδή τα γραφόμενά του δεν άρεσαν σε κάποιους «δημοκράτες» της Αριστεράς.

Δηλαδή, καταφανής επιχείρηση φίμωσης τόσο της έρευνας όσο και της καλλιτεχνικής –πνευματικής δημιουργίας.

Δεν μου αρέσουν αυτά που λες και σου απαγορεύω δια της βίας να τα λες.

Φασισμός!

Ποιο το έγκλημα του καθηγητή;

Ότι ως «αναθεωρητής» της ιστορίας, προσέγγισε με τις έρευνές του εις βάθος τον Εμφύλιο πόλεμο, προσέγγισε πιο συστηματικά τις συνθήκες που τον προκάλεσαν, ασχολήθηκε με αμφιλεγόμενα –πλην ηρωοποιημένα- πρόσωπα της Αριστεράς κι έφερε στο φως άγνωστες πλευρές και πτυχές της εποχής, που ήταν καλά κρυμμένες.

Όπως άλλοι συνάδελφοί του ή ερευνητές ανακαλύπτουν ή αποκαλύπτουν ότι πολλά εξ όσων μάθαμε για την επανάσταση του 1821 απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα φασιστοειδή κι οι πάτρωνές τους, αντιμετώπισαν τις έρευνες και τα γραφόμενα του Μαραντζίδη ως προσπάθεια συκοφάντησης της Αριστεράς.

Κι ως γνήσιοι απόγονοι του Στάλιν, αρνήθηκαν την άλλη άποψη και συνεχίζουν να επενδύουν στην «ψεύτικη αλήθειά» τους, καλλιεργώντας το μίσος απέναντι σε κάθε τι που την αμφισβητεί.

Τα ίδια δεν κάνουν κι οι λογής λογής «δημοκράτες» της μαύρης σχολής;

Οι οποίοι συν τοις άλλοις διανθίζουν το μίσος και τις φοβίες τους με μπόλικες θρησκευτικές αναφορές και …θαύματα;

Κι όσοι αντιδρούν στις δικές τους «ψεύτικες αλήθειες», απειλούνται, διαπομπεύονται, λούζονται με διάφορους χαρακτηρισμούς, ακόμη κι αφορίζονται;

Τα ίδια δεν συμβαίνουν με όλα αυτά τα φασιστοειδή που καταδυναστεύουν την καθημερινότητά μας;

Που κλείνουν δρόμους, Σχολεία, Πανεπιστήμια, εργοστάσια και λοιπούς χώρους δουλειάς και δη με θλιβερές μειοψηφίες;

Είναι σαφές.

Τα άκρα βλάπτουν σοβαρά την υγεία της δημοκρατίας.

Κι όπου άκρα, περιλαμβάνω και το ΚΚΕ, στο οποίο κάποιοι αποδίδουν συνέπεια, αφού όπως ισχυρίζονται παραμένει έντιμο ιδεολογικά και πιστό στις αρχές του Μαρξισμού.

Μέγα παραμύθι.

Το ΚΚΕ, παραμένει ένα κόμμα των άκρων και θα ανήκει σ’ αυτά όσο δεν ξεκαθαρίζει και δεν τοποθετείται σε μεγάλα ζητήματα.

Όπως, τα μεγάλα εγκλήματα των δικτατορικών καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Όπως, τα Γκούλαγκ!

Όπως, οι περίφημες δίκες της Μόσχας!

Όπως, οι εισβολές σε Βουδαπέστη, Πράγα κλπ

Όπως, οι μέθοδοι της Στάζι στην Ανατολική Γερμανία.

Όπως, η σιωπή του στο ερώτημα τι θα συνέβαινε κι αν ξαναγίνονταν όλα αυτά, σε περίπτωση που το καθεστώς που επαγγέλλεται αναβίωνε;

Όπως, η αποσαφήνιση των γενικών κι αόριστων παραδοχών του για «λάθη».

Ποιοι έκαναν τα λάθη;

Ο Στάλιν ή ο Χρουτσόφ που επιχείρησε αποσταλινοποίηση;

Ο Γκορμπατσόφ κι η Περεστρόικα ή οι πολιτοφύλακες της Σιβηρίας;

Είναι κι άλλα.

Πώς να μη χαρακτηρίζεται «άκρο» ένα κόμμα που δεν πιστεύει στην Κοινοβουλευτική δημοκρατία;

Που μιλά μεν για «ταξικό αγώνα», αλλά στην ουσία ονειρεύεται …ανατροπή της δημοκρατίας;

Που η ίδια η πρώην Γραμματέας του έχει δηλώσει ότι «αν η αστική τάξη επιλέξει να αμυνθεί (Σ.Σ. στην επανάσταση), τότε η εργατική τάξη πρέπει να απαντήσει ανάλογα»! (Συνέντευξη στο Protagon, 2012).

Είναι κι άλλα.

Το ΚΚΕ δεν ξεκαθαρίζει –κι αυτό αποτελεί εξ ορισμού τοποθέτησή του στα άκρα- αν στο καθεστώς που ευαγγελίζεται θα μπορεί να υπάρχει κόμμα υπέρ του…Καπιταλισμού.

Αν η ελευθερία του Τύπου θα είναι εγγυημένη κι εξασφαλισμένη.

Αν η κοινωνία θα μπορεί ν’ αλλάξει το καθεστώς μ’ ελεύθερες εκλογές, σε περίπτωση που δεν τους εκφράζει.

Αν οι απεργίες κι οι διαδηλώσεις στις οποίες εδώ και δεκαετίες –και σήμερα- πρωτοστατεί, θα μπορεί να γίνονται ανενόχλητα.

Αν οι πολίτες θα μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα από τον ένα τόπο στον άλλο.

Είναι κι άλλα.

Όπως το μέγα παραμύθι της Μαρξιστικής συνέπειας.

Ο Μαρξ, όμως, δεν λέει πουθενά ότι ο Καπιταλισμός είναι εχθρός, αφύσικο γεγονός, δόλιος και κακός.

Αντιθέτως, δείχνει ιδιαίτερο σεβασμό στον Καπιταλισμό και τις παραγωγικές του δυνάμεις. Τον θεωρεί ως «κυοφόρο» του Σοσιαλισμού.

Οι Έλληνες κομμουνιστές κι η πλειοψηφία της Αριστεράς, έχουν καταστήσει τον Καπιταλισμό ως συνώνυμο του σατανά των χριστιανών.

Τον θεωρούν ως τον καρκίνο της ανθρωπότητας που πρέπει να εξαλειφθεί, ανεξαρτήτως αν υπάρχουν (όπως λέει ο Μαρξ) οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την εξάλειψή του.

Κάτι που αποτελεί πλήρη αντιμαρξιστική θέση.

Είναι κι άλλα.

Ο Μαρξ κι η σκέψη του αναφέρουν ότι με την καπιταλιστική περικύκλωση δεν μπορεί να υπάρξει «υγιής και μακροχρόνιος Σοσιαλισμός».

Κάτι που απεδείχθη κι από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης κι όλων των καθεστώτων που τελούσαν υπό την κατοχή της.

Άρα, για να επιτύχει ένα Σοσιαλιστικό –Κομμουνιστικό καθεστώς, απαιτεί ως προϋπόθεση την παγκόσμια ανατροπή του Καπιταλισμού.

Γίνεται αυτό ή μιλάμε για ουτοπίες κι ιστορίες για αγρίους;

Εκτός αν το ΚΚΕ, παραμένει πιστό στο δόγμα Στάλιν, που έκανε πράξη το «Σοσιαλισμός σε μια χώρα».

Κι απέτυχε.

Αυτό, όμως, είναι εντελώς αντιμαρξιστικό κι …εντελώς σταλινικό.

Άρα, πάει και το επιχείρημα του συνεπούς μαρξιστικού κόμματος.

Σταλινικό μέχρι τα μπούνια.

Κι εξ αυτού –ή μάλλον ΚΑΙ εξ αυτού- άκρο….

Εν κατακλείδι, ξαναλέω ότι τα άκρα βλάπτουν σοβαρά την Δημοκρατία.

Απέναντί τους δεν μπορεί να υπάρχει ούτε ανοχή, ούτε ολιγωρία.

Ο διμέτωπος αγώνας είναι αναγκαίος εκ των ων ουκ άνευ.