Στη λάθος πλευρά της Ιστορίας…

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Είναι γνωστή η ευκολία με την οποία η κυβέρνηση, προεξέχοντος του πρωθυπουργού, λέει πράγματα που δεν ισχύουν. Για την ακρίβεια, συνήθως λέει τα αντίθετα από αυτά που ισχύουν. Όπως έχει γράψει ευφυώς και ο Αρκάς σε σκίτσο του, «δεν πιστεύω τίποτα μέχρι να το διαψεύσει η κυβέρνηση»…

Στην Ελλάδα, βέβαια, ποτέ κανείς δεν έπαιρνε τοις μετρητοίς τα λόγια των πολιτικών. Με την κρίση, ωστόσο, τα πράγματα οξύνθηκαν και ο κόσμος άρχισε να ασχολείται, οπότε ήθελε ένα κάποιο θράσος για να τον κοροϊδέψεις ως πολιτευτής. 

Μέχρι που ήρθε η

τωρινή κυβέρνηση και η θρασύτητα έφτασε σε τέτοια επίπεδα, που το κοινό δεν είχε επιλογή από το να επιστρέψει στην ασφάλεια της αδιαφορίας του.

Έτσι, ο πρωθυπουργός μας λέει πια ό,τι θέλει ανενόχλητος, για έξοδο από την κρίση, για στήριξη των ασθενέστερων, για επενδυτές που περιμένουν στην ουρά, για ανάπτυξη που καλπάζει και άλλα εξοργιστικά. Εντούτοις, στο εξωτερικό, επειδή τον καλούν σε διάφορες σοβαρές ή έστω σοβαροφανείς εκδηλώσεις που υποτίθεται ότι τον ακούνε, η θρασύτητα είναι πιο εντυπωσιακή.

Για να καταλάβετε και σε περίπτωση που δεν το πήρατε είδηση, ο Α. Τσίπρας στην ομιλία του στο συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας είπε περίπου ότι ηγήθηκε του κινήματος «Μένουμε Ευρώπη»…!

Συγκεκριμένα, πριν περάσει στα γνωστά –  εκείνα που δεν βγάζουν νόημα για «δίκαιη ανάπτυξη» και «κοινωνία όρθια» και τα άλλα που παρουσιάζουν την Ελλάδα στο δρόμο για να γίνει Σουηδία – είπε πράγματα όπως:

«Η επιλογή της εξόδου από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, που σε κάποιους ακούγονταν εξόχως επαναστατική και αριστερή επιλογή, ήταν στην πραγματικότητα η επιλογή της ολικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, προς όφελος αυτής της ελίτ. Μια βίαιη αναδιανομή πλούτου από κάτω προς τα πάνω. Βιαιότερη από αυτή των μνημονίων της λιτότητας. Προτιμήσαμε λοιπόν έναν δύσκολο συμβιβασμό.»

Για τη Σύνοδο Κορυφής του Ιουλίου του ‘15, δε, τόνισε πως «βρέθηκα μπροστά στο μεγαλύτερο δίλημμα που θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί ένας πρωθυπουργός». Σαν να παραπονιέται εμπρηστής ότι έπαθε έγκαυμα…

Είναι σκόπιμο να διευκρινιστεί κάτι εδώ. Το θράσος εν προκειμένω δεν αποκαλύπτεται από τα λεγόμενα. Αποκαλύπτεται από τα λεγόμενα σε συνδυασμό με τις (μη) πράξεις. Ο Α. Τσίπρας προσπαθεί να βρεθεί στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και αυτό από μόνο του είναι κατανοητό και μάλλον θεμιτό – για κάθε ηγέτη είναι, ακόμα κι αν προηγουμένως έχει αποτύχει οικτρά. Σε μια τέτοια προσπάθεια μπορεί να ακουστούν και πράγματα που δεν βγάζουν πολύ νόημα ή που είναι ψέματα και αν κάτι τέτοιο ισχύει για τους κανονικούς ηγέτες, από τον αρχηγό της ελληνικής αριστεροακροδεξιάς κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ θα ακουστούν και εντελώς εξωφρενικά.

Σε αυτή την προσπάθεια εντάσσεται και η προ ημερών ομιλία του στο Παρίσι για τα 100 χρόνια από τη λήξη του ‘Α Παγκόσμιου Πολέμου. Εκεί όπου προσπαθώντας να πει κάτι που θα ακουστεί σημαντικό, έκανε παραλληλισμούς ανάμεσα στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου και την Ευρώπη – και πιο έμμεσα την Ελλάδα – της κρίσης, οι οποίοι μπορούν να χαρακτηριστούν από ατυχείς έως ανιστόρητοι.

Έστω κι έτσι άχαρα, είναι καλό να ενστερνίζεται τις ευρωπαϊκές αξίες, αν και τις πολεμούσε με μένος μέχρι τον Ιούλιο του 2015, και να αλλάζει γνώμη ως προς την έξοδο από το ευρώ. Υποκρισία ή όχι, περνά το σωστό μήνυμα. Μόνο με τα λόγια όμως… Με τις πράξεις, το καταστρέφει:

Έχει φλομώσει τους Ευρωπαίους εταίρους με εκθέσεις ιδεών, την ώρα που στην Ελλάδα το σχέδιο «τα κάνω όλα δημόσιο» προχωρά ακάθεκτο. Αυτά που πολέμησε το 2015, εξακολουθεί να τα πολεμά και το 2018. Διακριτικότερα, αλλά, πάντως, τα πολεμά. Παραδέχτηκε αυταπάτες, όμως τις περισσότερες τις διαιωνίζει. Αυταπάτη δεν είναι μόνο να νομίζουμε ότι με κουτσαβακισμούς «θα αλλάξουμε την Ευρώπη», είναι και να νομίζουμε ότι μπορούμε να δώσουμε αναδρομικά σε εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους και να διορίσουμε 15 χιλιάδες εκπαιδευτικούς και 10 χιλιάδες στο υπόλοιπο δημόσιο και ταυτόχρονα να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως κανονικό κράτος. Ωστόσο, όλα τούτα προωθούνται, ως ενδεχόμενο το πρώτο και ως στόχοι τα άλλα δύο, από την κυβέρνηση.

Ό,τι κι αν ισχυρίζεται λοιπόν ο Έλληνας πρωθυπουργός, ό,τι κι αν παριστάνει, μεγαλύτερη σημασία έχει το τι κάνει. Μπορεί στην επόμενη εμφάνισή του στο εξωτερικό να βάλει γραβάτα και η ομιλία του να είναι τόσο εμπνευσμένη υπέρ Ευρώπης και σοσιαλδημοκρατίας που οι ακροατές του να νομίζουν ότι του την έγραψε ο Γιούνκερ. Τι σημασία έχει, αν στο μεταξύ συνεχίσει στην Ελλάδα να εργάζεται εναντίον της αξιοκρατίας και της μετριοπάθειας…;

Εν κατακλείδι, ακόμα κι αν στο τέλος όλα πάνε καλά και δεν χρεοκοπήσουμε, παραδίδοντας τη χώρα με χειρότερες προοπτικές από όταν την ανέλαβε, ο Α. Τσίπρας πιθανότατα θα περάσει στην Ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους λαϊκιστές Έλληνες πρωθυπουργούς, έχοντας τη δυναμική να ξεπεράσει και το Θεόδωρο Δηλιγιάννη. Όχι απλά γιατί σε κρίσιμους καιρούς για την Ελλάδα πήρε την εξουσία δημαγωγώντας και μετά απέτυχε, αλλά γιατί την ώρα που αποτύγχανε προσπαθούσε επίμονα να μας βγάλει όλους τρελούς…