Τι να την κάνεις την κυβέρνηση, αν δεν ελέγχεις και τη δικαιοσύνη…;

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Πρέπει να αισθάνονται πολύ άβολα ο σημερινός πρωθυπουργός και οι συν αυτώ που αναγκάζονται να κυβερνήσουν μία κοινοβουλευτική δημοκρατία και ακόμα πιο άβολα που δεν μπορούν να την αλλάξουν με συνοπτικές διαδικασίες. 

Ειδικά αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση, που δεν αφήνει τη χώρα μας να

κατρακυλήσει σε ριζοσπαστικές θεσμικές αλλαγές, πρέπει να τους κάθεται στο λαιμό, κι ας μιλάμε για την πιο «ναι σε όλα» κυβέρνηση στις απαιτήσεις των εταίρων.

Φαινόταν από την αρχή της τετραετίας ακόμα, πως το δυτικού τύπου πολίτευμα του οποίου προΐστανται είναι πολύ ψυχρό και άκαμπτο για τα γούστα τους και, αν το δούμε από τη σκοπιά τους, είναι πράγματι κρίμα... Τόσος κόπος, τόσο τρέξιμο στα πεζοδρόμια και κυνήγι στους «προηγούμενους» για να γίνουν η πρώτη πολιτική δύναμη του τόπου και δεν μπορούν να χαρούν τίποτα, αριστεροί άνθρωποι…

Δηλαδή, ποιο το νόημα να είσαι ο κυβερνήτης μίας χώρας και να μην μπορείς να καταδικάσεις έναν άνθρωπο με το «έτσι θέλω»;

Ποιος ο λόγος να κάνεις τόσο αγώνα στις πλατείες με απειλές και κρεμάλες για να μπεις στο Μαξίμου και, όταν τελικά μπεις, να μη μπορείς να απειλήσεις και να «κρεμάσεις»…

Κάποιοι υπουργοί βέβαια, όσο μπορούν, τον ζουν τον μύθο τους, βρίζοντας και συκοφαντώντας. Μέχρι εκεί όμως… Έναν πολιτικό αντίπαλο, έστω έναν δημοσιογράφο, δεν μπόρεσαν να βάλουν φυλακή. Η δικαιοσύνη, λέει, είναι ξεχωριστή εξουσία... Ποιοι πάνε και τα σκέφτονται αυτά;

Πριν, φώναζαν όσο ήθελαν, έκαναν ό,τι ήθελαν, έκλειναν δρόμους, συμμετείχαν σε καταλήψεις, η Αριστερά είχε καλό όνομα, είχε την ιδεολογική παντοκρατορία στη χώρα, και τώρα…; Ξύπνημα από το πρωί, κοστούμι – κι ας μην έχει γραβάτα –, γραφεία με υποχρεώσεις και τηλεοπτικά στούντιο με ερωτήσεις και παντού, μα παντού, αμφισβήτηση και αποδοκιμασίες. Παραφράζοντας και τη σύντροφο του πρωθυπουργού, σαν να πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση και άφησε την εξουσία…

Πάνω από τρία χρόνια έχουν το γενικό κουμάντο σε όλη τη χώρα και ένα κανονικό λαϊκό δικαστήριο, όπως τότε με τον Κλίντον το 1999, δεν μπόρεσαν να κάνουν κι έχει αρχίσει ο Βελουχιώτης να τους κοιτά αυστηρά από τα κάδρα που ανάρτησαν στα υπουργεία. Πώς θα βάλουν φυλακή εκείνους τους «κάποιους» που ζήτησε ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας ώστε να διεξάγουν τις επόμενες εκλογές ξέγνοιαστοι; Είναι και αυτή η «αστική δημοκρατία», που θέλει σώνει και ντε εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια, βρέξει-χιονίσει... Αυτή η άτιμη η «εξουσία», δεν τους αφήνει σε χλωρό κλαρί…

Πριν λίγους μήνες με τη Novartis στήθηκε ένα ωραίο σκηνικό στη Βουλή, αλλά μισή δουλειά έγινε. Εκεί βλέπετε μπορεί εύκολα ο κατηγορούμενος να μετατραπεί σε κατήγορος, για αυτό και αναγκάστηκε στο τέλος ο πρωθυπουργός να κάνει όπισθεν, περιορίζοντας το «κατηγορητήριο» σε «πολιτικές ευθύνες».

Και μόλις πριν λίγες μέρες, που πήρε το καλύτερο και πιο άνετο από τα στιλ του και καταδίκασε από το βήμα της Βουλής τον «εγκληματία με το λευκό κολάρο» (sic) – από εκείνους τους εγκληματίες με τους οποίους δεν ασχολείται η αντιπολίτευση (το είπε και αυτό) – χωρίς να έχει γίνει δίκη, βρέθηκε μία ανακρίτρια και τον αγνόησε. Ποια είναι αυτή; Την ξέρει ο κόσμος; Έχει μιλήσει ποτέ στη ψυχή του λαού με τη γροθιά σφιγμένη; Πόσες ψήφους πήρε;

Δεν ευσταθούν οι κατηγορίες σε βάρος του ενεχυροδανειστή, λένε…

Όταν το πολυετές «αριστερό εγχείρημα» (όπως το έθεσε την προηγούμενη εβδομάδα ο υπουργός Ανάπτυξης) φτάσει στο τέλος του και ζούμε όλοι ευτυχισμένοι, τι θα πουν όλοι αυτοί οι δικαστικοί που τώρα αμφισβητούν αυτά που λέει και κάνει η κυβέρνηση; Ότι έκαναν τη δουλειά τους;

Ο δρόμος του σοσιαλισμού δεν καταλαβαίνει από τέτοια, ρωτήστε και τους δικαστικούς στη Βενεζουέλα.

Ωστόσο, για να αφήσουμε και λίγο τα αστεία, καταλαβαίνει μια χαρά η Ευρωπαϊκή Ένωση, ευτυχώς…