Νόμπελ αναισθησίας…

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Δεν θα πούμε ψέματα.

 Όλοι εμείς που θεωρούμε ότι ως χώρα «ανήκομεν εις την Δύσιν», δεν παίρνουμε αψήφιστα μία υποψηφιότητα για Νόμπελ Ειρήνης. Για τον γράφοντα τουλάχιστον, είναι κάτι σημαντικό.

Ναι, το συγκεκριμένο βραβείο, μαζί με το αντίστοιχο της λογοτεχνίας έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές σαν

μέσο για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της Δύσης, όλοι το γνωρίζουν αυτό, αλλά όταν π.χ. βραβεύθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης ο Μπ. Ομπάμα, πολλοί το είδαμε πολύ περισσότερο σαν δικαίωση της πολιτικής του στο Ιράν παρά σαν προπαγάνδα υπέρ της και, ακόμα πιο πολλοί, σαν την επιβράβευση ενός καλού ηγέτη.

Το τελευταίο είναι και το πιο σημαντικό. Ένα Νόμπελ είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Πολλοί θυμούνται τους κατόχους, λίγοι τα επιτεύγματά τους. Για αυτό ακριβώς η υποψηφιότητα Τσίπρα προσβάλλει έναν ολόκληρο λαό. Όχι τον λαό της Ελλάδας. Δεν έχει καμία υποχρέωση ολόκληρη η Δύση να ασχολείται νυχθημερόν με τα εσωτερικά της χώρας μας και στο κάτω κάτω, εμείς προσβληθήκαμε μόνοι μας με την ψήφο μας. Προσβάλλει τον λαό της Βενεζουέλας…

Ενώ όλος ο πολιτισμένος κόσμος είναι στο πλευρό της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, Ερντογάν, Πούτιν, Τζινπίνγκ και Τσίπρας, σταθεροί, στο πλευρό του Μαδούρο.

Η Συμφωνία των Πρεσπών μπορεί να είναι μία εξαιρετική, καταπληκτική συμφωνία. Αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που η Δύση τίμησε έναν δηλωμένο θαυμαστή δικτατόρων; Έχει ξαναπέσει χαμηλά ο θεσμός του Νόμπελ Ειρήνης, όχι μόνο με τις βραβεύσεις αλλά και με τις υποψηφιότητες – και μία υποψηφιότητα είναι αρκούντως σημαντική, εξ ου και το παρόν άρθρο –, όμως τώρα προσθέτει και την περιφρόνηση για τη δημοκρατία στο παθητικό του.

Φαινόταν βέβαια από καιρό ότι οι ξένοι ηγέτες έχουν βρει στο πρόσωπο του Έλληνα πρωθυπουργού ένα παιδί για τα θελήματα (μη ξεχνάμε ότι την πρώτη φορά που έμεινε μόνος του σε ένα δωμάτιο μαζί τους υποθήκευσε την ελληνική περιουσία για έναν αιώνα) και για αυτό μάλλον άρχισαν να τον «ταΐζουν» γλυκόλογα και βραβεία: Θυμίζουμε ότι έχει βραβευτεί από γαλλικούς φορείς ως Ευρωπαίος της χρονιάς το 2016 και για το πολιτικό του σθένος (sic) το 2017 και, επιπλέον, έχει τιμηθεί από μία σεβαστή ΜΚΟ (Global Hope Coalition) για τη στάση της Ελλάδας στην προσφυγική κρίση. Αν σκεφτούμε ότι αυτό το τελευταίο το πήρε μόλις πριν τέσσερις μήνες, λογικά οι ξένοι μας δουλεύουν. Πιθανόν και για αυτό, το περσινό ανέκδοτο για υποψηφιότητα Τσίπρα για το Νόμπελ Ειρήνης έγινε πραγματικότητα φέτος.

Μόνο που το αστείο φαίνεται να παραξήλωσε. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι τεκμηριωμένα στη λάθος πλευρά της Ιστορίας όσον αφορά την Ελλάδα και στη λάθος πλευρά του σιδηρού παραπετάσματος όσον αφορά τον υπόλοιπο κόσμο. Οι ξένοι μπορεί να γνωρίζουν ότι το παραπέτασμα δεν υπάρχει πια και να μην τον παίρνουν στα σοβαρά, αλλά ο ίδιος εννοεί αυτά που λέει όταν μιλά για Λένιν και για Μάο και στην Ελλάδα πια το ξέρουμε. Απλά, ευτυχήσαμε να ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και να μην έχουμε νιώσει έναν σοσιαλιστή ηγέτη μαζί με τους κομμουνιστές υπουργούς του τόσο βαθιά στο πετσί μας, όσο οι Βενεζουελάνοι.

Και, ενώ μεταξύ Ελλάδας και «Βόρειας Μακεδονίας» δεν έχει πέσει ούτε μισή σφαίρα, στη Βενεζουέλα πεινάει στα αλήθεια κόσμος και χύνεται αίμα.

Αυτή δεν είναι μία από τις φορές που η Δύση κοίταξε το συμφέρον της και μίκρυνε το Νόμπελ Ειρήνης. Είναι από εκείνες τις φορές που κοίταξε μακριά από τα σοβαρά και μίκρυνε τον εαυτό της…