Το πολιτικό θέατρο και οι ευθύνες μας

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Το θέατρο

 Το θέατρο που παίζουν αυτές τις μέρες οι δύο κυβερνητικοί εταίροι δεν έχει προηγούμενο. Θυμάστε την παράσταση που έδωσε ο πρωθυπουργούς με συμπρωταγωνιστές κάποιους συνεργάτες του τη μέρα της συμφοράς στο Μάτι;

Αν εκείνη ήταν το Θέατρο της Δευτέρας της ΕΡΤ, αυτή εδώ είναι για

να τη στέλνουμε σε φεστιβάλ. Και μόνο η κλάψα του πρώην υπουργού Άμυνας από κανάλι σε κανάλι φτάνει.

Με φωνή τρεμάμενη και βλέμμα σαν κουτάβι, παίζει το θύμα που μόλις συνήλθε από την αμνησία. Πέρασε ένα εξάμηνο από τις υπογραφές στις Πρέσπες και για έναν ολόκληρο χρόνο όλα ήταν καλά με την κυβέρνηση για το «Μακεδονικό», αλλά τώρα, έτσι ξαφνικά, δεν είναι. Όπως δεν είναι και για την αριστερή πολιτική της κυβέρνησης στη δημόσια τάξη, για την οποία έκανε έντονα παράπονα, αλλά και για τους υπουργούς του, των οποίων τα «άπλυτα» τα θυμήθηκε μόλις τώρα, μετά από τέσσερα χρόνια παραμονής τους στο κόμμα του.

Ο πρωθυπουργός, από την άλλη, εμφανίζεται πολιτικά αδίστακτος. Αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να είναι φιλοφρόνηση αν, πρώτον, δεν ήταν τόσο απροκάλυπτο σε όλη την κοινωνία, δεύτερον, δεν ίσχυε μόνο σε ό,τι αφορά το προσωπικό του όφελος και, τρίτον, δεν ήταν πάγια τακτική. Ο πολιτικός κυνισμός έχει αξία ως εξαιρετική συμπεριφορά σε εξαιρετικές καταστάσεις, όχι ως προσωπικό χαρακτηριστικό. Κάθε ελιγμός του βασίζεται στην εξαπάτηση και το ψέμα (μόνο η πρωτολογία του για τη ψήφο εμπιστοσύνης είναι μνημείο αντιφάσεων), κάθε νέος τακτικισμός του έρχεται να προστεθεί στη σωρό με τους αμέτρητους προηγούμενους για να ζημιώσει τη χώρα.

Με όλα όσα διαδραματίζονται τελευταία στην πολιτική σκηνή του τόπου, λοιπόν, η ζημιά στην κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι μεγάλη και θα είναι διαρκής. Το επίπεδο του δημόσιου λόγου στην Ελλάδα πλέον ξύνει τον πάτο για να βρει πιο κάτω, όπως προμήνυε και όλη η πορεία της τετραετίας Συριζανέλ, και δεν είναι μόνο οι ύβρεις και τα ψέματα, αλλά και οι συνολικές συμπεριφορές. Και έχουμε ακόμα καιρό μέχρι τις βουλευτικές εκλογές για να διαβρωθεί κι άλλο η εμπιστοσύνη της κοινωνίας στην ελληνική δημοκρατία.

Εν προκειμένω, δεν έφτανε που η πλειοψηφία των Ελλήνων αντιλαμβάνεται την πολιτική με όρους συναλλαγής και φθηνών τακτικισμών, έρχεται και η κυβέρνηση για να τους επιβεβαιώσει. Εντούτοις, βαθύτερα και για να λέμε τα σύκα σύκα, ο ίδιος ο λαός ήρθε να επιβεβαιώσει τον εαυτό του.

Οι ευθύνες μας

Ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου βλέπετε, σίγουρος ότι δεν του ξεφεύγει τίποτα, εδώ και πολλά χρόνια θεωρεί ότι η πολιτική δεν είναι κάτι παραπάνω από καλοπληρωμένη υποκριτική και πως για ό,τι αποφασίζεται στο Κοινοβούλιο έχουν προαποφασίσει οι ξένοι. Το γιατί σκέφτεται έτσι σχετίζεται με την ευθυνοφοβία του, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Το ζήτημα είναι ότι φρόντισε να κάνει τη φαντασίωσή του πραγματικότητα παραδίδοντας τη χώρα στο ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ.

Δεν λέμε ότι παλιότερα δεν έπαιζαν θέατρο οι πολιτικοί. Λέμε ότι όταν τους παίρναμε είδηση γινόταν θέμα. Ότι κάποτε ήξεραν να κάνουν και τίποτα άλλο: να εκπροσωπήσουν κάποιες αρχές, να κάνουν κάποιες προτάσεις, να κάνουν κοινοβουλευτικό διάλογο, να τηρήσουν κάποια προσχήματα… Τώρα υπάρχει μόνο παράσταση, όταν δεν υπάρχουν προσωπικοί χαρακτηρισμοί και ύβρεις. Θα πείτε, μόνο η κυβέρνηση τα κάνει αυτά; Μόνο αυτή λαϊκίζει και παίζει θέατρο; Όχι, αλλά η κυβέρνηση θέτει τους όρους του διαλόγου, παντού και πάντα, και τη συγκεκριμένη την εκλέξαμε και την υπερψηφίσαμε πανηγυρικά τρεις φορές μέσα σε έναν χρόνο, εμείς.

Υπάρχουν κι άλλες αποδείξεις για το πώς βάζοντας ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στο Μαξίμου κάναμε τις αντιλήψεις μας περί πολιτικής πραγματικότητα:

Ότι τα κανάλια είναι κατευθυνόμενα το λέμε μεταξύ μας πολλά χρόνια. Μόλις πριν δύο όμως προσπάθησε κυβέρνηση να τα κλείσει και να αφήσει μόνο τέσσερα.

Ότι η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη μόνο στα χαρτιά το λέμε κι αυτό πολλά χρόνια. Μόνο τώρα όμως είδαμε πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου να διορίζεται στο γραφείο του πρωθυπουργού.

Ότι η κοινοβουλευτική διαδικασία και η πολιτική εν γένει είναι ένα στημένο παιχνίδι και οι βουλευτές μας άβουλα πιόνια του, το λέμε μεταξύ μας, επίσης, πολλά χρόνια. Μόνο τα τελευταία τέσσερα όμως είδαμε τόσους πολλούς βουλευτές μαζεμένους να μην ξέρουν τι θα πει «όχι».

Ότι κουμάντο κάνουν τα ξένα κέντρα… Αυτό κι αν το λέμε! Μόνο τώρα όμως βρέθηκε μία κυβέρνηση για να υποθηκεύσει τη δημόσια περιουσία για έναν αιώνα.

Ε, και με το «Μακεδονικό» το ίδιο έγινε: «Είναι προαποφασισμένο» λέγαμε από τη μία, «την ξεπούλησαν προ πολλού οι πολιτικοί μας» από την άλλη, κι όμως, χρειάστηκε μία συγκεκριμένη ελληνική κυβέρνηση για να πάρει τον βόρειο γείτονά μας από το χέρι και να τον βάλει στο ΝΑΤΟ...

Η συριζαϊκή αντίληψη περί πολιτικής 

Για την αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ περί διακυβέρνησης, γράφαμε παλιότερα:

«…Ο αντίλογος στο ότι κάνουν σε 600 μέρες ό,τι έκαναν οι άλλοι σε 40 χρόνια είναι ένα θριαμβευτικό “Δεν γίνεται να κυβερνηθεί αλλιώς αυτή η χώρα”.

Τόσα χρόνια, όσο βρίσκονταν εκτός εξουσίας, έτσι έμαθαν ότι γίνονται οι δουλειές.

Είτε στο τσιπουράδικο της γειτονιάς είτε στον πάγκο της κομματικής νεολαίας στο πανεπιστήμιο, τη συζήτηση μονοπωλούν η παγκόσμια συνωμοσία κατά των λαών και ο Α, που γνωρίζει τον Β και διόρισε τον Γ ή έδωσε κατ’ ανάθεση κρατικό έργο στον Δ.

Τι άλλο να κουβεντιάσουν, αριστεροί άνθρωποι; Για τα CDS και την διαδικτυακή επιχειρηματικότητα;

Σαν κυβέρνηση λοιπόν, αφού τους ψήφισε αυτός ο λαός, με αυτές τις παραστάσεις, δεν θεωρούν ότι κάνουν κάτι μεμπτό...» (GR POST, «Το σύνδρομο του εμφυλίου και του... καφενείου», 13/10/2016)

Αντιστοίχως, δεν θεωρούν ότι παίζουν θέατρο αυτές τις μέρες. Θεωρούν ότι αυτή είναι η πολιτική. Δεν ξέρουν κάτι άλλο πέρα από τακτικισμούς και εντυπώσεις στη Βουλή και τα ΜΜΕ και παροχές και διορισμούς στα υπουργεία.

Οτιδήποτε πιο ουσιαστικό, κάτι που να θυμίζει κυβέρνηση που εργάζεται – έστω ένα σχέδιο για ένα έργο από το μηδέν μέχρι το τέλος του, μία μεταρρύθμιση, έστω μόνο στα χαρτιά, υπολογισμένη ποσοτικά – τους φαίνεται «τεχνοκρατικό». Σαν να λέμε χειρότερα και από «νεοφιλελεύθερο». Τουλάχιστον, αν όχι μία οποιαδήποτε δουλειά που θα βοηθήσει τη χώρα να βγει από την κρίση, μία κουβέντα που θα ενώσει αντί να διχάσει… Αλίμονο, πουθενά.

Το μόνο σχέδιο είναι αυτό που θα τους κρατήσει στην εξουσία όσο το δυνατόν περισσότερο, η μόνη ποσοτικοποίηση, πόσα θα δώσουν στους πελάτες τους και από κουβέντες; Οτιδήποτε δεν είναι ψέμα, είναι απειλή για τους αντιφρονούντες.

Κι αυτοί πολιτική κάνουν, τελικά. Απλά αισχίστου είδους…