Παρακράτος, μπόχα, βόθρος!

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Πέμπτη ημέρα σήμερα, που η χώρα όζει από εξωθεσμικές παρεμβάσεις κι οι θεσμικοί της παράγοντες δεν είδαν και δεν άκουσαν το παραμικρό. Ο πρωθυπουργός κάνει σκι, η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου είναι άφαντη κι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας προφανώς έχει το μυαλό του στο κυνήγι του Μινώταυρου του νεοφιλελευθερισμού.

Κάθε ημέρα και χειρότερα, κάθε ημέρα πιο χαμηλά στον πάτο του βόθρου.

Τρίτη ημέρα σήμερα, από την αποκάλυψη ότι

ο υφυπουργός παρά των πρωθυπουργώ, Δημήτρης Λιάκος είχε ενημερώσει τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννη Στουρνάρα πως ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγελόπουλος σχεδιάζει την ενοχοποίησή του. Ουδενός το αυτί ίδρωσε. Ούτε ο Λιάκος αποπέμφθηκε αν δεν είναι έτσι, ούτε ο Παπαγγελόπουλος εκδιώχθηκε αν είναι έτσι.

Τέταρτη ημέρα σήμερα από την αποκάλυψη του πρώην κουκουλοφόρου μάρτυρα και νυν κατηγορούμενου, ότι πιεζόταν αφόρητα να ενοχοποιήσει Σαμαρά, Στουρνάρα και Γεωργιάδη. Καμιά αντίδραση, καμιά ενέργεια από κανέναν. Κι οι καταγγελλόμενοι δικαστικοί γι’ αυτές τις πιέσεις, εξακολουθούν να μην έχουν ευθιξία να ζητήσουν εξαίρεση από την υπόθεση, μέχρι να ερευνηθεί πλήρως η καταγγελία.

Πέμπτη ημέρα σήμερα κι ο περισπούδαστος … Νομικός Πολάκης, υπερκατήγορος με χυδαίο ύφος και φρασεολογία  Βισίνσκι (του εισαγγελέα του Στάλιν στις δίκες της Μόσχας) εξακολουθεί να στοχοποιεί δικαστές (ονομαστικά) και να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του την λειτουργία των θεσμών. Συστατικό στοιχείο των οποίων  αποτελεί  η αρχή της διάκρισης των λειτουργιών, η οποία με την σειρά της αποτελεί συστατικό στοιχείο της αρχής του κράτους δικαίου.  Κι όμως παραμένει στη θέση του! Γεγονός που σημαίνει ότι με όσα λέει και κάνει συμφωνεί κι ο πρωθυπουργός!!!

Σκέφτομαι ότι για κάποιον ανεξήγητο ή μεταφυσικό λόγο η αστική τάξη της χώρας αποδέχεται την πλήρη Μαδουροποίηση της Ελλάδας. Σκέφτομαι ότι αν αυτά συνέβαιναν επί Νέας Δημοκρατίας ή ΠαΣοΚ, θα είχαν ξηλωθεί οι πλάκες της πλατείας Συντάγματος από τους …φρουρούς της επανάστασης.

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα ουδείς εκ των θεσμικών παραγόντων του τόπου ασχολείται.

Είναι δυνατόν η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου να μην έχει καλέσει τους εισαγγελείς διαφθοράς να τους ρωτήσει ή να τους επιπλήξει για ποιον λόγο πίεζαν τον κουκουλοφόρο μάρτυρα να ενοχοποιήσει συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα; Είναι δυνατόν να μην έχει καλέσει τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας να τον ρωτήσει για ποιον λόγο στοχοποιεί ονομαστικά λειτουργούς της Δικαιοσύνης; Ή με ποιον τρόπο γνωρίζει τα στοιχεία της δικογραφίας; Ενδιαφέρθηκε η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου να μάθει πώς γίνεται να συλλαμβάνεται ως ύποπτος φυγής προστατευόμενος μάρτυρας, που έχει φύγει στο εξωτερικό πάνω από 70 φορές και έχει επιστρέψει όλες; Ενδιαφέρθηκε να μάθει αν πληρούσε ο προστατευόμενος μάρτυρας τις προϋποθέσεις να γίνει τέτοιος; Κι αν τις πληρούσε γιατί τώρα κατηγορείται;

Μα δεν είναι  μόνο η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Είναι κι ο μέγιστος θεσμικός παράγων. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Που είναι παγκοίνως γνωστές οι σχέσεις του με τον αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης αλλά και με την νυν πρόεδρο της επιτροπής ανταγωνισμού και πρώην υπεύθυνη του νομικού γραφείου του πρωθυπουργού.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, μπορεί απλώς να παρακολουθεί τις θεσμικές εκτροπές; Μπορεί ν’ αγνοεί τις έντονες διαμαρτυρίες των δικαστών και των εισαγγελέων που τις καταγγέλλουν; Είναι δυνατόν να σιωπά όταν η χώρα όζει;

Δεν μπορώ να φαντάζομαι τον έγκριτο νομικό, σπουδαίο καθηγητή και νυν πρόεδρο της Δημοκρατίας να νομιμοποιεί με τη σιωπή του εκείνους που σκευωρούν εξωθεσμικά εναντίον πολιτικών τους αντιπάλων. Ούτε να κάνει ότι δεν βλέπει ή δεν ακούει το αναμφισβήτητο γεγονός ότι κάποιοι εργαλειοποιούν τη Δικαιοσύνη για να εξυπηρετηθούν οι στόχοι τους. Όσα συμβαίνουν και μαθεύονται, αφορούν πλέον άμεσα τη λειτουργία της Δημοκρατίας στην χώρα. Η μπόχα που αναδύεται δηλητηριάζει τα πάντα.

Φρονώ και το λέω με το θάρρος της γνώμης μου ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να μένει απλός παρατηρητής μια δυσώδους κατάστασης. Μιας μπόχας που πνίγει την χώρα από την Ορεστιάδα μέχρι την Γαύδο.  Είναι σαν να συμπράττει. Κι η ιστορία, όσο κι αν πλειστάκις διαστρεβλώνεται στον τόπο μας, δεν συγχωρεί…

Μπροστά του έχει δυο δρόμους. Τους ξέρει ο ίδιος καλύτερα…

Ας επιλέξει ποιον θ’ ακολουθήσει…