Και μία διαφήμιση Jumbo με τον Αλέξη…

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Από τα πολλά που μπορεί να πει κάποιος για τον Αλέξη Τσίπρα, το πιο χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι η εξαιρετική σχέση του με το ψέμα. 

Θα έλεγε κανείς ότι όχι απλά μπορεί να λέει με ευκολία πράγματα που δεν ισχύουν, αυτό το μπορούν κι άλλοι, αλλά το επιδιώκει κιόλας… Όπως όλοι μας επιδιώκουμε να κάνουμε πράγματα με

τα οποία αισθανόμαστε πολύ άνετα και καλά.

Θυμάστε που στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη, τον περασμένο Δεκέμβριο, άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ έβγαλαν έξω από το Αλεξάνδρειο με τη βία λίγα άτομα που αποδοκίμαζαν τον πρωθυπουργό;

Θα μπορούσε, εκείνη τη στιγμή, να μην είχε πει τίποτα. Ή θα μπορούσε να πει κάτι άλλο, άσχετο. Αλλά δεν γινόταν να κρατηθεί και είπε με τόνο πανηγυρικό «…Αυτή είναι η απτή απόδειξη ότι μόνο σε μία δημοκρατική συγκέντρωση μπορούν να έρθουν κάποιοι με διαφορετική άποψη…».

Και πόσα άλλα αχρείαστα ψέματα δεν έχει πει…; 

Αν αρχίσουμε να τα γράφουμε, το άρθρο θα γίνει βιβλίο. (Ενδεικτικά, μόνο τις προάλλες στα Σκόπια, την προβλεπόμενη – και σαφώς συντομότερη – διαδρομή Αθήνα-Βρυξέλλες την όρισε ως παράκαμψη, έτσι, για να πει κάτι που θα κάνει εντύπωση στους παρευρισκόμενους: «Εγώ, για παράδειγμα, εδώ και χρόνια με το κυβερνητικό αεροσκάφος κάθε φορά που πήγαινα προς την Ευρώπη, προς τις Βρυξέλλες, παρατηρούσα (sic) ότι ο πιλότος έκανε μια παράκαμψη (…) για να μην περάσει πάνω από την πΓΔΜ (…). Αυτή η ανοησία σταματάει…»)

Αυτή η συμπεριφορά δείχνει κάτι παραπάνω από μία απλή άνεση στο ψέμα. 

Δείχνει την ιδιαίτερα έντονη τάση τού πρωθυπουργού μας να εκτίθεται ασταμάτητα και τελικά, μάλλον αυτός είναι και ο Αλέξης Τσίπρας που θα έχουμε να θυμόμαστε: Ένας άνθρωπος που έχει δείξει ότι φοβάται τη σιωπή πολύ περισσότερο από τη γελοιοποίηση, που θεωρεί ότι μεγαλύτερη σημασία από το τι λες έχει να μιλάς κι ας λες ό,τι νά ‘ναι.

Αυτό, στο εσωτερικό μεταφράζεται σε χονδροειδή παραμύθια και επιδείξεις αμάθειας, ενώ στο εξωτερικό σε αγγλικά της κακιάς ώρας και «ναι σε όλα». 

Τι θα πει, μετά, ο κόσμος στην Ελλάδα, δεν έχει σημασία. 

Φασαρία να γίνεται.

 Έτσι αισθάνεται άνετα ο πρωθυπουργός μας… «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» δεν έλεγε το πρότυπό του, ο Μάο;

Δεδομένου όμως ότι ο Αλέξης Τσίπρας σχετίζεται με την επανάσταση όσο σχετίζεται και ο Οδυσσέας με τις Συμπληγάδες Πέτρες, ακριβέστερο στην περίπτωσή του είναι το αμερικανικό (αν και αποδίδεται στον Ιρλανδό Όσκαρ Γουάιλντ) “all publicity is good publicity”: Ό,τι κι αν πει, δεν έχει πρόβλημα μετά να πει τα αντίθετα και να το αναιρέσει, αρκεί να συνεχίσει να ακούγεται.

Ωστόσο, αυτός δεν είναι ο τρόπος του πολιτικού-ηγέτη. 

Δεν είναι καν ο τρόπος του ψεύτη πολιτικού-ηγέτη. Είναι ο τρόπος του διαφημιστή… 

Όχι ότι η διαφήμιση είναι κάτι κακό – οι διαφημιστές είναι φυσιολογικοί άνθρωποι και το επάγγελμά τους είναι απαραίτητο στη σύγχρονη κοινωνία –, αλλά πρόκειται για την εντελώς λάθος ειδικότητα στο τιμόνι της χώρας. Το ψέμα έρχεται απλά σαν ένα (μεγάλο) κερασάκι στην τούρτα.

Ωστόσο, στο χορό των εντυπώσεων που έχει στήσει ο πρωθυπουργός και φυσιολογικά τον ακολουθεί το κυβερνών κόμμα, αναγκαστικά παρασύρεται όχι απλά και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, αλλά ολάκερη η κοινωνία…

Και πώς τα έφερε τώρα έτσι η τύχη, κι έπεσαν ταυτόχρονα γιορτές και προεκλογική περίοδος, οι δύο εποχές δηλαδή που οι οθόνες μας - σε υπολογιστή και τηλεόραση -  γεμίζουν με γραφικές διαφημίσεις, φέρνοντας το φαινόμενο στο απόγειό του και, επιπλέον, ειδικά φέτος συνέβη μία μαγική σύμπτωση και δεν έπεσαν απλά γιορτές και εκλογές μαζί, αλλά γιορτές, εκλογές και πολιτικοί γεννημένοι για να παίξουν στο Δελφινάριο.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τα διαχωριστικά στο δημόσιο πεδίο καταργούνται και ο λόγος που εκφέρεται από τα Μέσα Επικοινωνίας γίνεται μία άμορφη μάζα πολιτικοεμπορικών μηνυμάτων, όπου το να δημιουργηθεί μία έντονη εντύπωση είναι μακράν πιο σημαντικό από το να ειπωθεί κάτι που βγάζει νόημα μέσα σε μία Ελλάδα που βρίσκεται σε βαθιά κρίση.

Την εβδομάδα που πέρασε, κάπου στα βάθη των εφημερίδων, γράφτηκαν και πράγματα όπως ότι επενδύσεις ακυρώνονται, ότι ο πήχης της ανάπτυξης για το 2019 έπεσε, ότι οι οφειλέτες έναντι του δημοσίου ανέβηκαν και ότι τα κόκκινα δάνεια μένουν ως έχουν, σταθερά, σαν τα αυθαίρετα που οι κυβερνώντες μας είχαν πει ότι θα γκρεμίσουν μετά τη φωτιά στο Μάτι.

Την ίδια ώρα, η περιφερειάρχης Αττικής και καθ’ ύλην υπεύθυνη της εν λόγω συμφοράς ...ξυρίζεται (!!!!) επί της οθόνης, η προεκλογική «δημοπρασία» για το ποιος υπουργός θα προαναγγείλει στα ΜΜΕ τις περισσότερες προσλήψεις στο δημόσιο συνεχίζεται (17.000 μέσα σε ένα μόνο χρόνο η τελευταία προσφορά), ο αρχηγός του κράτους βγάζει σέλφι με τον Σλαβομακεδόνα ομόλογό του αναβαπτίζοντας έτσι απλά και αυτοβούλως το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης από «Μακεδονία» σε «Μίκρας» και, στο μεταξύ, οι εναλλακτικές, σε αυτή τη δημόσια σφαίρα, είναι το «Μακεδονία ξακουστή» στο ράδιο (τουλάχιστον στη Β. Ελλάδα) και η συζήτηση για την καινούρια τηλεοπτική διαφήμιση των Jumbo με τον Γαϊτάνο…

Και, πείτε στα σοβαρά, έτσι όπως βαδίζουμε, δεν το βλέπετε κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον όλο αυτό το σκηνικό να έρχεται και να ομογενοποιείται πλήρως;

Πόσο απίθανο δηλαδή σας φαίνεται το ενδεχόμενο, μετά από λίγα χρόνια, να δούμε τον πρωθυπουργό που έκανε το παραμύθι όπλο και την επικοινωνία ευαγγέλιο, να διαφημίζει λαμπάδες μιλώντας για τιμές «ολιγαρκούς αφθονίας» και λέγοντας πως κάνει μια «πλατιά απεύθυνση» σε όλους τους νονούς;

Μήπως η Άντζελα Δημητρίου, που τις διαφήμιζε πριν τρία χρόνια, πιο πολλά «μαργαριτάρια» έχει πετάξει;