Η χώρα της παράτασης…

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Αν ήταν δυνατόν όλα τα κουσούρια του ελληνικού συστήματος να χωρέσουν σε μία λέξη, αυτή θα ήταν η «ασυνέπεια». 

Ασυνέπεια στις προθεσμίες, στις υποχρεώσεις, στα έργα, στα λόγια κτλ. 

Σοβαρή υποψηφιότητα βάζει και η «υποκρισία», αλλά αυτή έπεται. 

Πρώτα είσαι ασυνεπής και μετά αρχίζεις τις δικαιολογίες και τους ψευτοτσαμπουκάδες.

Και, το πιο περίεργο με τους ασυνεπείς είναι ότι

είναι πολύ… συνεπείς με την ασυνέπειά τους.

Ο τύπος που καθυστερεί στη δουλειά του, καθυστερεί πάντα, δεν ενδιαφέρεται ποτέ να φτάσει στην ώρα του, όπως και αυτός που δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις του δεν ενδιαφέρεται ποτέ να μηδενίσει ή έστω να ρυθμίσει τα χρέη του. Πολλές φορές μάλιστα, ο πρώτος και ο δεύτερος είναι το ίδιο πρόσωπο. Ε, αν αυτό το πρόσωπο ήταν χώρα θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι η Ελλάδα.

Και όταν μιλάμε για «εθνική ασυνέπεια» δεν μιλάμε απλά για μεγάλο μέρος του λαού ή των πολιτικών… Μιλάμε για τα πάντα, για γενικευμένη νοοτροπία που διέπει ολόκληρο το σύστημα.

Ενώ λοιπόν στις κανονικές χώρες το κράτος τιμωρεί τους ασυνεπείς, στις άλλες, τις μη κανονικές, τους πριμοδοτεί με παρατάσεις, λέγοντας περίπου στους συνεπείς ότι είναι κορόιδα.

Η χώρα μας φυσικά και δεν συγκαταλέγεται στις κανονικές, αφού επεκτείνει στο παρά πέντε τις διορίες των υποχρεώσεων των πολιτών για τα πάντα, κάτι που ξέρουν και περιμένουν όλοι: Παράταση για τα τέλη κυκλοφορίας, για το κτηματολόγιο, για τις φορολογικές δηλώσεις, για την τακτοποίηση αυθαιρέτων, μέχρι και για πληρωμές προστίμων και άλλα…

Αλλά η Ελλάδα δεν ανήκει ούτε στις άλλες χώρες, τις μη κανονικές, που δίνουν παρατάσεις στους ασυνεπείς, γιατί η Ελλάδα όταν κάνει κάτι λάθος, το τερματίζει και για αυτό και σε αυτή την περίπτωση είναι μία κατηγορία από μόνη της:

Εν προκειμένω, τροπολογία που κατατέθηκε τη Δευτέρα στη Βουλή έδωσε νέα παράταση, την πέμπτη στη σειρά, για την ολοκλήρωση της εκκαθάρισης των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου, η οποία παράταση λήγει την 31η Μαΐου 2019.

Το ελληνικό κράτος, με άλλα λόγια, δίνει, με νόμο που παράγει το ίδιο, παράταση στον εαυτό του…!

Και τούτη η υποχρέωση δεν αφορά την αποπληρωμή των χρεών στους κακούς ξένους, αλλά στους Έλληνες ιδιώτες και τα ασφαλιστικά μας ταμεία. Οι ξένοι βλέπετε έχουν βρει τρόπο να παίρνουν τα χρήματά τους γιατί ως γνωστόν και ο ασυνεπής φοβέρα θέλει, ενώ, αντιθέτως, η ελληνική αγορά βρίσκεται στο έλεος του δημοσίου τη στιγμή που περιμένει λίγη οικονομική ρευστότητα σαν τα ξεροχώραφα που περιμένουν τη βροχή.

Κι επειδή μπορεί να διάγουμε άγιες μέρες αλλά θαύματα δεν γίνονται, κατά πάσα βεβαιότητα το κράτος θα πάρει κι άλλη παράταση από τον εαυτό του, για έκτη φορά, γιατί τζάμπα είναι.

Κυριολεκτικά… Τζάμπα είναι: Η εκκαθάριση των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου μπορεί να είναι δέσμευση που έχει αναλάβει η ελληνική κυβέρνηση έναντι των εταίρων (γιατί, βεβαίως, αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να νομοθετήσει τέτοιες διορίες για να πληρώσει χρωστούμενα), αλλά οι ίδιοι εταίροι, για λόγους που δεν είναι της παρούσης, έχουν ήδη νωρίτερα αποφασίσει την εκταμίευση της επόμενης δόσης προς την Ελλάδα.

Οπότε, ούτε γάτα ούτε ζημιά για την ελληνική κυβέρνηση. Μόνο για τους Έλληνες…

Και κάπως έτσι, μεγαλώνοντας τη λίστα με τα κορόιδα, φορολογώντας δηλαδή τα πάντα και φεσώνοντας όχι πια τους ξένους αλλά τους πολίτες του, το κομματικό κράτος μεγεθύνεται και θωρακίζεται, μέρα με τη μέρα, παράταση στην παράταση, ξεχνώντας ότι μόλις πριν τρία χρόνια, η χρεοκοπία του χτυπούσε την πόρτα…

Ή, για να είμαστε ακριβείς, αγνοώντας ότι και η χρεοκοπία, απλά παράταση πήρε…