Οι συνάξεις ηλιθίων &… ιδέες για το σπίτι…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Χθες  ήταν η τέταρτη ημέρα από την έκκληση «μένουμε σπίτι» κι η δεύτερη από την κυβερνητική απόφαση ότι «αφού είστε ηλίθιοι κλείνουν όλα»… 

Πήρα το αυτοκίνητο,  αργά, βράδυ Σαββάτου… Έφτασα στον Πειραιά, στην παραλιακή, στο κέντρο της Αθήνας… Η εικόνα ίδια. Ερημιά! Σκέφτηκα ότι το ίδιο θα είναι στη Θεσσαλονίκη, στη Βέροια, στο Βόλο, στα Χανιά…. Ερημιά! Μαγαζιά κλειστά, μπαράκια που

για πρώτη φορά Σαββατόβραδο δεν  προσφέρουν αλκοόλ, θέατρα έρημα, κινηματογράφοι χωρίς αναμμένες μαρκίζες…

Το σκηνικό μοιάζει μ’ εκείνα σε ταινίες τρόμου ή επιστημονικής φαντασίας. Μόνο που αυτές τις βλέπαμε ξαπλωμένοι στον καναπέ, με σουβλάκια ή πίτσα ή έστω τσιπς και ποπ κορν κι όταν τελείωναν είχαμε γεύση από ένα μέλλον που μας φάνταζε μακρινό, απλησίαστο και σίγουρα ψεύτικο.

Ο ιός τα έχει γαμήσει όλα. Τη ζωή των πάντων σε όλη την υφήλιο. Συνήθειες, δουλειές, καθημερινότητα….  Κλειστά κι έρημα όλα… Χαμένο το χρώμα του ουρανού, το βλέπουμε μόνο μέσα από το παράθυρο… Χαμένες οι φωνές και τα γέλια των παιδιών σε πλατείες και παιδικές χαρές…  Άδειες κι άψυχες οι πέτρινες πλατείες και μοναχικά τα πεζοδρόμια… Πού και πού πατά κάποιος βιαστικός τις πλάκες τους κι αυτός με μάσκα στο πρόσωπο και σε διακριτή απόσταση από αυτόν που έχει βγάλει τον σκύλο για τις ανάγκες του…

Κι ύστερα οι εικόνες στην τηλεόραση. Η υστερία κάποιων δήθεν μεγαλοδημοσιογράφων/ παρουσιαστών κι ο φόβος που σκορπάνε υπό τους ήχους μουσικής για θρίλερ…  «Άει σιχτίρ τρομολάγνοι λαϊκιστές…»… 

Κι εικόνες από νοσοκομεία. Με γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό υπερήρωες μιας εποχής από το μέλλον…. Στα πρόσωπά τους αποτυπωμένη όχι μόνο η κούραση αλλά και η αγωνία για εκείνους και τις οικογένειές τους…  Χώρια τα ηθικά διλήμματα (γιατροί σε Ιταλία μεριά) για το ποιος θα ξαπλώσει στο κρεβάτι της εντατικής, για να κοινωνήσει ελπίδα!

Ναι, δοκιμαζόμαστε! Ο γαμημένος ιός απρόβλεπτος κι αχαρτογράφητος εξαπλώθηκε εν ριπή οφθαλμού κι έχει κτυπήσει Οικονομίες, Παιδεία, Τουρισμό, Εργασία, την ίδια τη ζωή μας.

Ναι δοκιμαζόμαστε! Αυτός ο γαμημένος ιός, για τον οποίο ακόμη ψάχνουμε όπλο, δεν ξέρεις ποιον έχει επιλέξει να σκοτώσει. Μόνο τους υπερήλικες; Μόνο τους καρδιοπαθείς  ή τους διαβητικούς ή γενικά όσους ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες; Ποιος ξέρει επακριβώς;

Όμως, κάποιος από αυτούς, είμαστε εμείς… Κι αν δεν είμαστε εμείς είναι ο πατέρας μας, η μάνα μας, ο παππούς μας, ο φίλος, ο γείτονας…

Σκέφτομαι ότι για εκείνους μπορεί να είναι υπεύθυνος ο … ανεύθυνος. Που δεν τηρεί κανόνες, που δεν μένει σπίτι, που διέπεται από ατομισμό, ηλίθιο εγωισμό κι αδιαφορία. Κι ευτυχώς που εδώ στη χώρα μας είχαμε την «πολυτέλεια» της προετοιμασίας. Ευτυχώς που ελήφθησαν αμέσως μέτρα, μη τυχόν και περιοριστεί  αυτό το γαμημένο μικρόβιο…

Σκέφτομαι ότι είναι μια σπουδαία ευκαιρία ανάπτυξης της ατομικής ευθύνης που υπηρετεί τη συλλογική. Αυτήν καλούμαστε όλοι να υπηρετήσουμε τις προσεχείς ημέρες.

Έχω πει πολλές φορές ότι δεν μπορώ να κατανοήσω τι συμβαίνει στα  μυαλά πολλών ανθρώπων. Έβλεπα με οργή χιλιάδες παιδιά στις καφετέριες, μόλις έκλεισαν τα σχολεία! Έβλεπα με αγανάκτηση γονείς που πήραν άδεια ειδικού σκοπού από τη δουλειά τους, να παίρνουν τα παιδιά τους και να βγαίνουν για βόλτα σε εμπορικά κέντρα και μαγαζιά! Έβλεπα παππούδες να φιλάνε τα εγγόνια τους και το αντίθετο. Ο καθείς μια υγειονομική βόμβα. Όχι μόνο του κορονοϊού αλλά και της ηλιθιότητας…  Έχουμε μιλήσει για το ότι αυτή είναι αήττητη! Κι η πλάκα είναι ότι όλοι αυτοί αν κολλήσουν θα φωνάζουν επειδή δεν θα υπάρχει κρεβάτι σε εντατική και θα τους φταίει η κυβέρνηση, το κράτος, οι άλλοι…

Μένουμε σπίτι! Απλά πράγματα. Μένουμε σπίτι! Επειδή είμαστε ή πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι κι επειδή υπάρχουν για να κάνουμε πολύ ωραία πράγματα που έχουμε ξεχάσει. Όπως το να δούμε ταινίες, πολλές ταινίες… Να διαβάσουμε βιβλία, πολλά βιβλία… Να ασχοληθούμε με τα λουλούδια στο μπαλκόνι ή στον κήπο… Να βάψουμε εκείνον τον τοίχο που έχει μαυρίσει από την πολυκαιρία… Να δούμε και να τακτοποιήσουμε τις ντουλάπες μας…  Να πειραματιστούμε με το μαγείρεμα εκείνης της συνταγής που είδαμε στην τηλεόραση και το αποτέλεσμα φαινόταν λαχταριστό… Να θυμηθούμε παλιόφιλους και να τους πάρουμε τηλέφωνο για να κανονίσουμε από τώρα καφέ ή κρασάκι όταν τελειώσει η περιπέτεια… Να χαζέψουμε στα social media, να «ξεκαθαρίσουμε» τους διαδικτυακούς μας φίλους ή να κάνουμε νέους.

Για σκεφτείτε: Ποτέ ο άνθρωπος στο παρελθόν δεν είχε να κάνει τόσα πράγματα όταν ήταν κλεισμένος σπίτι του. Και… πού ξέρετε;  Σκεφτείτε κι άλλα πράγματα… Όπως ότι τον Δεκέμβριο – Ιανουάριο μπορεί να έχουμε αυξημένο ποσοστό γεννήσεων… Ευχής έργο κι απάντηση στον πούστη ιό…