Βουλιμικός με το χρήμα & γαλαντόμος στα σοσιαλιστικά φούμαρα

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ο Άκης Τσχοχατζόπουλος αποχώρησε από τον μάταιο τούτο κόσμο κι ομολογώ ότι δεν ξέρω σχεδόν κανέναν που να αισθάνθηκε κόμπο θλίψης στο στήθος. Κακή εξέλιξη για τον άνθρωπο που θέλησε να γίνει Ανδρέας στη θέση του Ανδρέα και κατέληξε στη φυλακή και στην απαξίωση.

Ματαιόδοξος, αρχομανής, νάρκισσος και τεράστιο πολιτικό μηδενικό, κατάφερε να ζήσει μια μυθιστορηματική ζωή, γεμάτη πάθη, όπως ο

πολιτικός του μέντορας από τα χρόνια του ΠΑΚ.  Πάθη που μεγεθύνθηκαν μόλις γνώρισε σε προχωρημένη ηλικία την πρώην υπάλληλο της ΔΕΗ Βίκυ Σταμάτη. Παλιοί του σύντροφοι λένε ότι ένωσαν τη ματαιοδοξία τους και για τον «ωραίο Μπρούμελ» ξεκίνησε η αρχή του θλιβερού τέλους.  Θυμούνται και τον πολυτελή γάμο τους με τη χλιδάτη –πριγκιπική δεξίωση στο  «George V», στο Παρίσι.

Η πολυτελής –φαραωνική ζωή του ζεύγους, τα spa σε κλινικές της Ελβετίας, τα  εξωτικά ταξίδια σε επίγειους παραδείσους, οι καθημερινές σπατάλες χιλιάδων ευρώ αλλά κι η μυθική αγορά του περίφημου νεοκλασικού στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, μπορεί να έκαναν πολλούς ν’ αναρωτιούνται πού βρίσκει τόσα λεφτά ο Άκης, αλλά μέσα στο ΠαΣοΚ αγρόν ηγόραζον…  Κι όταν αποδείχτηκε ότι τα λεφτά ήταν από μίζες εκατομμυρίων ευρώ που κατέληγαν μέσω offshore σε ειδικούς λογαριασμούς, ουσιαστικά διαλύθηκε το ΠαΣοΚ.  Η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών και πολλών στελεχών του περιβάλλοντος Τσοχατζόπουλου, γαλουχημένοι σε μεγάλο βαθμό από τον «Αυριανισμό», κατευθύνθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ και βρήκαν στέγη στην Κουμουνδούρου. Άλλωστε κι ο Άκης Αριστερός δήλωνε…  Με …φιλολαϊκή ρητορική, οργίλο ύφος απέναντι στους αντιπάλους του και δάκτυλο υψωμένο απέναντι στον…. Νεοφιλελευθερισμό!

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος έφυγε αφήνοντας πίσω μια κατάμαυρη τρύπα κι ένα κηλιδωμένο όνομα στην πολιτική ιστορία του τόπου. Έφυγε ως μιζαδόρος και λωποδύτης. Κι ομολογώ ότι δεν γνωρίζω, δεν έμαθα ποτέ, τι μύγα τσίμπησε τον Λαλιώτη όταν στην αναμέτρηση ανάμεσα στον Κώστα Σημίτη και στον Άκη Τσοχατζόπουλο για την προεδρία του ΠαΣοΚ, στήριξε τον πρώτο και άλλαξε τον ρου των γεγονότων και της ιστορίας.  Απλά κι εξ όσων ακολούθησαν δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ο Άκης Τσοχατζόπουλος θα είχε γίνει πρωθυπουργός της χώρας… Βεβαίως, έχει δοθεί απάντηση σ’ αυτό με την εξαιρετικά εύστοχη τοποθέτηση του Πέτρου Ευθυμίου, που είπε συγκριτικά με την σημερινή εποχή, ότι  «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν να νίκησε ο Άκης Τσοχατζόπουλος το 1996»…  

Η αλήθεια είναι ότι η ιστορία δεν γράφεται με «αν». Όμως, στους πολιτικούς αναλυτές και καταγραφείς αυτής, αρέσει πολύ το «παιγνίδι» με το αποκαλούμενο  «what if». Τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε χάσει ο τσάρος από τους μπολσεβίκους, αν ο Κωνσταντίνος δεν επέμενε στον απομονωτισμό έναντι της Αντάτ, αν ο Ρούσβελτ είχε χάσει τις εκλογές του 1940, ο Τσόρτσιλ δεν είχε χάσει τις εκλογές του 1945 ή αν δεν είχε δολοφονηθεί ο Κένεντι;

Αναρωτιέμαι αν τις ώρες της φυλακής σκέφτηκε ποτέ, εκτός όλων των άλλων,  πόσο υποκριτής ήταν. Από τη μια βουλιμικός με τα χρήματα κι από την άλλη τόσο γαλαντόμος στα σοσιαλιστικά φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες προς το πόπολο…

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος, αναπληρωτής πρωθυπουργός του Παπανδρέου, μόνιμος υπουργός της Αλλαγής, σφιχταγκάλιασε τους θώκους της Άμυνας (όπου έκανε το μεγάλο πάρτι) , της Ανάπτυξης, της αυτοδιοίκησης, των δημοσίων έργων…  Έζησε συγκεντρώσεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, αποθεώσεις, ταξίδια, συζητήσεις με τους σπουδαίους της γης. Μίλησε για εθνική ανεξαρτησία, για κοινωνία της ισότητας, βίωσε τιμές! Κι έφυγε όπως έφυγε. Στιγματισμένος! Ατιμασμένος!

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος, συμβόλισε την πιο απωθητική πλευρά της μεταπολίτευσης. Το πολιτικό τίποτα, ο κοπανιστός αέρας με τον ακατάληπτο ξύλινο και στομφώδη λόγο, που έφτανε στα όρια της πολιτικής αρλουμπολογίας. Μια ξιπασμένη εκδοχή του σοσιαλιστή!

Δεν ξέρω αν είμαστε ικανοί να συγχωρούμε, σίγουρα όμως μπορούμε να τον αποχαιρετήσουμε μ’ ένα νεύμα οίκτου…