Θεσσαλονίκη παραδομένη στην τοξικότητα

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Εδώ και πολλά χρόνια στην ιδιόμορφη περιπέτεια των τριήμερων ή τετραήμερων επισκέψεων στη Θεσσαλονίκη, δεν έχω γνωρίσει έναν Θεσσαλονικιό που να μη λατρεύει να «μισεί» την πόλη του! Δείγμα κι αυτό της ιδιαιτερότητας αυτής της πόλης και των κατοίκων της. Όπως δείγμα είναι κι η αναφορά γι αυτή, εδώ και δεκαετίες, ως… συμπρωτεύουσα. Μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο…

Μα μήπως δεν είναι μοναδική η Θεσσαλονίκη; Μια πόλη με

συναρπαστική ιστορία, εκπάγλου ομορφιάς κόλπο στον Θερμαϊκό, υγρασία από το Βυζάντιο, σπουδαίες πατριωτικές αναφορές, εξωστρέφεια με την έκθεση κι εσωστρέφεια σε πολλές κοινωνικοθρησκευτκές αναφορές και φυσικά με μπεσαλήδες ανθρώπους. Μια πόλη με βαλκανικές, σεφαραδίτικες, προσφυγικές μα και τουρκικές οσμές, ποιητές, σπουδαίους καλλιτέχνες και έντονη πνευματική ζωή. Χώρια η υπέροχη γαστριμαργία, κράμα των φυλών που πέρασαν από την πόλη.  Θυμάμαι ένα στέκι με μπακαλιάρο και σκορδαλιά στα Λαδάδικα που με πήγαιναν φίλοι δημοσιογράφοι. Πού νάξερα αργότερα ότι τα Λαδάδικα θα τα έβαζαν μέσα στην ψυχή μου ο Τόκας με τον Γράψα…  Λατρεύω το «Αγιολί» με τις γεύσεις που ερωτεύεται ο ουρανίσκος και τη θέα του Σαρωνικού από το υπέροχο μπαλκόνι του.  Λατρεύω να κάνω βόλτες στο Καπάνι και να οσμίζομαι ιστορία σε συνδυασμό με την κινητικότητα του σήμερα και την αφθονία ψαριών, μεζέδων, με τις οσμές του μαϊντανού και του άνηθου, της κανέλας στα ζαχαροπλαστεία και τον ήχο των ζαριών  στο τάβλι σε κάποια μικρά καφενεία ξεχασμένα από τον χρόνο.

Πόλη με εμμονές! Μπουγάτσα είναι το φύλλο κι όχι η γέμιση κρέμας, η κασερόπιτα είναι μπουγάτσα με κασέρι, ενώ το καλαμάκι δεν είναι σουβλάκι όπως θέλει να το αποκαλεί ο άξεστος χαμουτζής! Εμμονές και για τις αδικίες που πάντα της  κάνει η Αθήνα. Από την πολιτική μέχρι το ποδόσφαιρο.

Πόλη γεμάτη φίλους μου. Ήταν ο Νίκος Παπάζογλου, ο Χριστιανόπουλος, ο Χάρυ Κλυν, είναι ο Φίλιππος Γράψας, ο Μπουτάρης, ο Χατζηπαναγής, ο Μιχάλης Δεμερτζής, αδέλφια κι όχι απλά φίλοι. Τα τελευταία χρόνια είναι και οι φίλοι που απέκτησα από το διαδίκτυο, εξαιρετικές προσωπικότητες, η Μαρία, η Αίγλη, η Αλεξάνδρα, ο Βασίλης.

Η Θεσσαλονίκη είναι μια υπέροχη πόλη που μπορεί να λάμπει ακόμη και μέσα στην ομίχλη της μα ένα πέπλο μαύρου απλώνεται ενίοτε επάνω της και τη μαυρίζει. Σε σημείο που ν’ αναρωτιέται κάποιος πώς είναι δυνατόν αυτή η μεγάλη φτωχομάνα (κατά Χρήστο Κολοκοτρώνη και Μανώλη Χιώτη) να χαρακτηρίζεται σήμερα στο διαδίκτυο … μεγάλη αλητομάνα;

Φυσικά και δεν είναι έτσι αφού η Θεσσαλονίκη του σήμερα ανθίζει σε πολλά επίπεδα –ακόμη και μη ορατά- αλλά υπάρχει το… αλλά και δη με κεφαλαίο πρόσημο.

Υπάρχει ένα κομμάτι της πόλης – συνδεδεμένο με θρησκευτικές –παραθρησκευτικές και πολιτικές –παραπολιτικές δυνάμεις που αρνούνται την πρόοδο και παίζουν μπάλα με τη μιζέρια, τη βία, το μίσος και την καταστροφή. Όποιος φτάσει στο αεροδρόμιο της πόλης και πάρει ταξί για να φτάσει στο κέντρο, θ’ ακούει στη διαδρομή εξωφρενικά πράγματα σε κάποιο αθλητικό ραδιόφωνο και θα βλέπει εικονίτσες του Παϊσιου δίπλα στην ταρίφα ή στο τιμόνι. Η συνύπαρξη προφανώς είναι αγαστή… «Μπινελίκια και λόγοι που οδηγούν στη βία μετά των αγίων…

Αυτό το κομμάτι βρίσκεται χωμένο και στο ποδόσφαιρο από το οποίο αντλεί δύναμη για να επιβεβαιώνει την πνευματική ανυπαρξία του. Στο ποδόσφαιρο, είναι σαφές, βρήκε προστάτες ή και μπροστάρηδες που επιχείρησε ή επιχειρεί να μιμηθεί. Προσέξτε: Πριν λίγο καιρό σκοτώθηκε ένας νέος από τη Βουλγαρία που του επιτέθηκαν οκτώ οπαδοί του ΠΑΟΚ.

Προσέξτε: Κάθε λίγο και λιγάκι γίνονται απίστευτες φασαρίες στους δρόμους, πέφτει άγριο ξύλο και τα ραδιόφωνα της πόλης εκτοξεύουν μίσος. Στη Θεσσαλονίκη με την εμφάνιση μεγαλοεπενδυτή στον ΠΑΟΚ δείχνουν να επένδυσαν στο ποδόσφαιρο ως άγγελο περηφάνιας τους κι ως απάντηση στην Αθήνα που κατατρέχει την πόλη συστηματικά…. Η «συνύπαρξη» του Άρη με τον αιώνιο εχθρό Ολυμπιακό, δημιουργεί πια την τεράστια ένταση που απλώνεται επάνω από την πόλη. Το μαύρο πέπλο που λέγαμε.

Δεν γνωρίζω αν στη Θεσσαλονίκη υπάρχει περισσότερη βία απ’ ότι αλλού και δη στην Αθήνα. Νομίζω ότι όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο δεν την αγαπούν και κυρίως την αδικούν. Άλλωστε λίγες ώρες πριν τη δολοφονία του Άλκη στη Θεσσαλονίκη, είχαν υπάρξει οδομαχίες οπαδών του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ που έκαναν καλοκαιρινό το Πέραμα. Κάθε τόσο δε  βλέπουμε και διαβάζουμε για συμπλοκές εδώ κι εκεί από χούλιγκαν της μιας ή της άλλης ομάδας.

Από την άλλη πλευρά όμως, οφείλουμε να ομολογήσουμε –πρωτίστως οι Θεσσαλονικείς- ότι τα τελευταία χρόνια έχουν παραδοθεί αμαχητί στην τοξικότητα του σκληρού οπαδισμού. Οπαδισμού που φτάνει με δηλητήριο στα μικρόφωνα ραδιοφωνικών σταθμών της πόλης και τελικά σκοτώνει! Οπαδισμού που αποτελεί μέγιστο και κυρίως βρομερό απόστημα. Πολύ περισσότερο όταν συνδέεται με τη βία στα ΤΕΛ περιφερειακών δήμων της Θεσσαλονίκης, με οπαδικούς σχηματισμούς στους οποίους επωάζεται και ο απροκάλυπτος φασισμός. Ακροδεξιός κι Ακροαριστερός! Ας μη ξεχνάμε ότι αφιονισμένοι χουλιγκάνοι με ελληνικές σημαίες στην πλάτη ξυλοκόπησαν άγρια τον δήμαρχο Μπουτάρη! Κι ανάρχες σηκώνουν πανό στα γήπεδα και μετά τα σπάνε στο ΑΠΘ!

Όλη αυτή η παθογένεια της Θεσσαλονίκης, δεν μπορεί ν’ αντιπροσωπεύει την πόλη, τους ανθρώπους της, την κουλτούρα τους. Θλιβερή μειοψηφία είναι. Μια μειοψηφία φωνακλάδικη και καταστροφική. Όπως είναι και σε όλη την Ελλάδα.

Ας μη ξεχνάμε τη δολοφονία του οπαδού του Εθνικού Κατσούλη στην Κρήτη, του Φιλόπουλου, του Μπλιώνα, του Άρη Δημητριάδη (οπαδού του ΠΑΟΚ, το 1982 στου Χαριλάου), του Γιώργου Παναγιώτου (οπαδού της ΑΕΚ σε παιγνίδι με τον Ολυμπιακό, 1991), του Γιώργου Καρνέζη (οπαδού του Παναθηναϊκού, 1995 σε συμπλοκές οπαδών ΠΑΟ και Ολυμπιακού στη Γλυφάδα) και άλλες ή και τις εκδηλώσεις χουλιγκανισμού και βίας ανά την Ελλάδα.

Το φαινόμενο δεν θα σταματήσει ποτέ παρά μόνο με δυο τρόπους. Ή ο Μητσοτάκης θα γίνει Θάτσερ και θα κάνει τους προέδρους να στέκονται στο ένα πόδι ή οι πρόεδροι των μεγάλων (κυρίως) ομάδων θα σταματήσουν να χρειάζονται στρατούς…