Ο αμνήμων Ανδρουλάκης και νάχαμε να λέγαμε

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Όσο περνά ο καιρός από την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ/ΠαΣοΚ, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται ότι ο περί ου ο λόγος, ως γνήσιο παιδί του κομματικού σωλήνα, αποτελεί μια πολιτική φούσκα που πολιτεύεται με παλαιοπασοκική νοοτροπία και κουλτούρα.

Το είδος του πολιτεύεσθαι χωρίς να λέμε τίποτα έχει κοντά ποδάρια. Όπως κι εκείνο που δεν κατανοεί ότι τα «τσίγκινα σωβρακάκια» καταγγέλλονται και δεν είναι κατανοητές οι μη αποστάσεις από αυτά. Επιπλέον, είναι εξωφρενικά ακατανόητη η μη

απόσταση από τις πράξεις  που αμφισβητούν τους θεσμούς και τις απειλές για πολιτική εμπλοκή στο έργο της Δικαιοσύνης αλλά και ή μη κάλυψη κορυφαίων συντρόφων του που διαπομπεύθηκαν χυδαία από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι απορίας άξιο αν ο κατά δήλωσή του σοσιαλδημοκράτης Ανδρουλάκης (παρεμπιπτόντως εξακολουθεί να έχει τις καταθέσεις του ύψους, σχεδόν, 1εκ. ευρώ σε τράπεζες του εξωτερικού, ενώ συναγωνίζεται τον σύντροφο Παπαδημούλη σε κατοχή ακινήτων)  κατανοεί τι συμβαίνει στον τόπο αλλά και διεθνώς. Κι είναι κρίμα επειδή φαίνεται ότι η διαδρομή του στο ευρωκοινοβούλιο δεν κατάφερε να εκτοπίσει τις παλαιοκομματικές του κουλτούρες.  Αναρωτιέται κάποιος πώς είναι δυνατόν να μη κατανοεί ότι η Αριστερά ετοιμάζει νέες κρεμάλες και πλατείες αγανακτισμένων, ενώ συστηματικά εκφέρει τοξικό λόγο κι εκείνος με τα στελέχη του (Κατρίνης, Καρχιμάκης) δείχνουν συμπόρευση και συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ!

Είναι βέβαιο ότι η εποχή σήμερα δεν μπορεί να συμπορευθεί με τύπους που βρίζουν, που καταριούνται, ενίοτε προσβάλλουν τη Βουλή. Αυτοί είναι η επιτομή της τοξικότητας.

Είναι βέβαιο επίσης, ότι την εποχή της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης, της αναγκαίας μεταρρύθμισης σε παιδεία, οικονομικό και παραγωγικό τομέα αλλά και στην εποχή του ψηφιακού μετασχηματισμού, δεν χωράμε μισόλογα και υπεκφυγές, αλλά πειστικές απαντήσεις αναφορικά με το κατά πόσο μπορείς να συντελέσει ένα κόμμα σ’ αυτά.

Πώς όμως να συντελέσει όμως, όταν λέει γενικά κι αόριστα…  να βρεθεί λύση, επί παραδείγματι, για τη ΛΑΡΚΟ, ενώ γνωρίζει τι συμβαίνει και τι χρωστάει η καταχρεωμένη κι αντιπαραγωγική αυτή κρατική εταιρεία; Εκτός αν υπάρχει πρόταση συγκεκριμένη. Αν υπήρχε όμως θα την ξέραμε…

Πώς να συντελέσει όταν λέει ότι έχει στόχο σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, γεγονός που δείχνει συνεργασία και συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ της πολιτικής ουτοπίας και τοξικότητας;  

Πώς να συντελέσει όταν κρύβει την αλήθεια κι αποφεύγει ακόμη και να θυμάται τη συγκυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, παρ’ ότι αυτή έσωσε τη χώρα από τα βράχια;

Πώς να συντελέσει στο αύριο, όταν δεν υπερασπίζεται καν το ΠαΣοΚ που πλήρωσε την αλητεία της πλατείας και της βίας;

Πώς να συντελέσει όταν βγαίνει αυτός ο ανεκδιήγητος Κατρίνης  (επιλογή Ανδρουλάκη ως αντ’ αυτόν στη Βουλή) και δηλώνει ανερυθρίαστα ότι σε λίγο καιρό οι υπουργοί της κυβέρνησης  δεν θα μπορούν να επισκεφθούν ούτε σούπερ μάρκετ; Τι υπαινίσσεται ο τύπος; Ξέχασε τη βία στον Πεταλωτή, στον Πάγκαλο, στον Λοβέρδο; Ξέχασε τα μπουκάλια νερό που πετούσαν αλητήριοι στον Παπανδρέου στην εποχή της αντιμνημονιακής  υστερίας;

Πώς στο καλό θα βρει έτσι το μέλλον ο Ανδρουλάκης;

Δεν βλέπει αλήθεια ότι το 70% των ψηφοφόρων του κόμματός του θα προτιμούσε συνεργασία με τη ΝΔ, υπό όρους φυσικά; Δεν βλέπει ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του κόμματός του εκφράζουν συμπάθεια και συμφωνούν με τις πολιτικές επιλογές Μητσοτάκη; Πώς στο καλό εκείνος συντάσσεται ουσιαστικά με την τοξικότητα; Πώς στα κομμάτια επιλέγει να σιγοντάρει τον ΣΥΡΙΖΑ και να συντελεί κι εκείνος στην διάρρηξη του πολιτικού κλίματος;  Κατανοεί ότι σήμερα δεν είναι 2014 κι ότι η κοινωνία έχει φύγει πολύ μπροστά από την Αριστερά;

Ξέρετε κάτι; Γράφαμε προσφάτως ότι ο Ανδρουλάκης έχασε τη μπάλα πριν καν την κλωτσήσει! Καθημερινά αυτό φαίνεται όλο και περισσότερο. Η απάντηση του ΚΙΝΑΛ στην συνέντευξη Μητσοτάκη στον Αυτιά, αποτελεί μια αβαθή κι ανερμάτιστη εξυπνακίστικη προσέγγιση της πραγματικότητας. Προκρίνει ως λύση για την ακρίβεια τη μείωση του ΦΠΑ στα βασικά αγαθά, χωρίς να λέει ποια είναι αυτά και με ποιον τρόπο θα καλυφθεί το έλλειμμα που θα προκύψει. Ζητά  τη μείωση του ειδικού φόρου στα καύσιμα, αλλά έτσι ως πυροτέχνημα, χωρίς κοστολόγηση της ενέργειας και του τρόπου που θ’ αντικατασταθούν όσα θα λείπουν από τον προϋπολογισμό. Ζητά την επαναφορά ΕΚΑΣ σε 350 χιλιάδες συνταξιούχους. Για όλους, ευάλωτους ή μη, χωρίς να προτείνει πώς θα καλυφθεί η επιβάρυνση του δημοσίου ταμείου.

Τουτέστιν, λαϊκισμός και …νάχαμε να λέγαμε…

Ξέρετε κάτι; Το νέο ΚΙΝΑΛ/ΠαΣοΚ θα περίμενε κάποιος να στοχεύει την ευημερία των πολιτών εντός ενός υγιούς πολιτικού περιβάλλοντος, με συνεννόηση και ξεκάθαρες θέσεις επί των κρίσιμων θεμάτων.

Προς το παρόν,  επιθυμεί συνεννόηση με τον τοξικό για χιλιάδες λόγους ΣΥΡΙΖΑ και η ιστορία των θέσεων αποτελεί πεδίο στο οποίο ίσως ν’ αναφερθούν οι επιθεωρήσεις του καλοκαιριού. Ο δε νέος ηγέτης δείχνει και ιστορικά αναλφάβητος αναφορικά με την πρόσφατη –τουλάχιστον- ιστορία και τη μεγάλη νύχτα της χρεοκοπίας.