Το ποδόσφαιρο μας κοστίζει πάρα πολύ ακριβά

 Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

 Πριν λίγες μέρες, η δολοφονία του 19χρονου Άλκη για οπαδικούς λόγους σόκαρε δικαιολογημένα όλη την Ελλάδα. Ωστόσο, η Ελλάδα υποτίθεται ότι είχε σοκαριστεί και πριν δύο χρόνια από τη δολοφονία του Τόσκο Μποζατζίσκι, Βούλγαρου οπαδού του Άρη, και τι έγινε τότε; Δεν έγινε απολύτως τίποτα. Τα δύο αυτά παιδιά δολοφονήθηκαν χωρίς να έχουν προκαλέσει, χωρίς να έχουν χτυπήσει κάποιον, χωρίς να είναι καν μέσα σε γήπεδο όταν τους επιτέθηκαν... Απλά η ομάδα τους ήταν ο Άρης.

Τότε, πριν δύο χρόνια, ακούστηκε ως ιδέα να

κλείσουν οι σύνδεσμοι των οπαδών επειδή είναι εκτροφεία παρανομίας. Απορρίφθηκε πάραυτα. Έτσι, οι μάχες τους συνεχίστηκαν, συνεχίζονται και θα συνεχιστούν και στο μέλλον... Οι φανατικοί οπαδοί θα συνεχίσουν ανέμελοι να βρίζουν χυδαία, να απειλούν, να οπλοφορούν, να χτυπούν, να τραυματίζουν και να σκοτώνουν, σαν να είναι στρατοί σε μόνιμο πόλεμο. Και ο πόλεμος έχει δυστυχώς και παράπλευρες απώλειες, εκτός του πεδίου της μάχης. Όταν, βλέπετε, επικρατεί ατιμωρησία εντός του γηπέδου, η βία βγαίνει ανεξέλεγκτη και εκτός του.

Ποιος τα θέλει αυτά; Ποιος τα επικροτεί και ποιος τα υποθάλπει ώστε να συνεχίζονται έτσι επιδεινούμενα; Η απάντηση είναι προφανής: Οι ομάδες. Οι ίδιες οι ποδοσφαιρικές ομάδες και οι ιδιοκτησίες τους. Θέλουν να έχουν τους δικούς τους, διακριτούς στρατούς φανατικών για αυτό και κάνουν τα δέοντα για να τους συντηρούν. Ποια είναι τα δέοντα; Μη φανταστείτε τίποτα το ιδιαίτερο... Το κόστος για να πάει στο γήπεδο και να δει ποδόσφαιρο ένας πατέρας με το παιδί του είναι γύρω στα σαράντα ευρώ. Για να πάει ένα μέλος του οπαδικού συνδέσμου; Γύρω στα πέντε. Κάποιος ανυποψίαστος μπορεί να ρωτήσει αν συμφέρει οικονομικά σε μία ποδοσφαιρική εταιρεία να αποκλείει από το γήπεδο τη μεγάλη μάζα για να μπαίνουν οι λίγοι φανατικοί... Η απάντηση είναι ότι δεν την νοιάζει και τόσο εφόσον λαμβάνει επιχορηγήσεις από το κράτος. Και κάπου εδώ μπαίνουμε στο κάδρο όλοι μας... Αλήθεια, υπάρχει κάποιος πραγματικά σοβαρός λόγος που χρηματοδοτούμε με τα λεφτά μας ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες ή που θέτουμε δωρεάν δημόσιους λειτουργούς στις υπηρεσίες τους; Αν πιστεύετε ότι υπάρχει, ίσως θα έπρεπε να ρίξετε μία ματιά στο θέαμα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Κατ’ αρχάς, από οικονομικής άποψης, δεν υπάρχει τίποτα πιο υπερεκτιμημένο στην Ελλάδα από το ποδόσφαιρο. Υποτίθεται ότι βγάζει πολλά χρήματα ο ΟΠΑΠ από αυτό, αλλά τα περισσότερα τα «χρωστάει» στη Ρεάλ, τη Ντόρτμουντ, την Γκεντσλερμπιρλιγκί και τις υπόλοιπες ξένες ομάδες στο κουπόνι τού «Πάμε Στοίχημα» παρά στο ελληνικό πρωτάθλημα. Όσο για το ίδιο το ποδοσφαιρικό προϊόν; Ανταγωνισμός σχεδόν μηδενικός, παίχτες απλήρωτοι, ομάδες που χρωστάνε μέχρι και στη ΔΕΗ, ανύπαρκτες αναπτυξιακές υποδομές, άδειες κερκίδες και τηλεθέαση μόνο για εκείνους που έχουν συνδρομητική τηλεόραση... Γιατί πληρώνουμε άραγε ένα τηλεοπτικό θέαμα που δεν βλέπουμε και που οι περισσότεροι, και να μπορούσαμε, ούτε θέλουμε να δούμε; Από κοινωνικής άποψης δε, ό,τι κι αν δίνει στον Έλληνα το ποδόσφαιρο, το παίρνει πίσω και με το παραπάνω, όταν σε τακτική βάση ματώνει στην κυριολεξία τα παιδιά του.

Τούτων δοθέντων, είναι σκόπιμο το ελληνικό ποδόσφαιρο να αφεθεί στην τύχη του, μέχρι να αρχίσει να δίνει περισσότερα από όσα παίρνει. Εύκολο ή δύσκολο, αυτό είναι το λογικό και το δίκαιο. Ας γίνει το ποδόσφαιρο ξανά ερασιτεχνικό, ας αφεθεί να εξαφανιστεί στην παρακμή του ή να επανέλθει ελκυστικότερο, ας κάνει ό,τι θέλει τέλος πάντων, αρκεί να αφήσει σε πλήρη ησυχία όποιον δεν ενδιαφέρεται για εκείνο και μετά, αν μπορεί, ας κρατήσει και τους συνδέσμους των φιλάθλων του. Ας μην τους κλείσουμε με το ζόρι... Ελεύθερη χώρα έχουμε, ας αφήσουμε και την ελεύθερη αγορά να κάνει τη δουλειά της.