Αγοραφοβία της παρρησίας

 

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

«Φύγε εσύ, έλα εσύ» θυμίζουν οι ανακατατάξεις, προωθήσεις κι εκτοπίσεις  προσώπων στη νέα ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, που προήλθε μεταξύ άλλων ΚΑΙ με την ψηφοφορία δεκαπεντάχρονων κι αλλοδαπών χωρίς δικαίωμα ψήφου στις εθνικές εκλογές. Ο Αλέξης Τσίπρας επικράτησε πλήρως και τα ιστορικά στελέχη της Κουμουνδούρου βρέθηκαν στο περιθώριο, ως πρώτο βήμα εξοβελισμού τους. Παρέα του πια, συνειδητά κι επίσημα, ο Πολάκης, ο Παππάς, η Δούρου κι πρώτη των πρώτων στην ΚΕ, η φημολογούμενη διάδοχος του, Έφη Αχτσιόγλου. Δηλαδή η κυρία που

μας θύμισε ότι «η κανονικότητα δεν είναι ευκαιρία για την Αριστερά», άρα γαία πυρί μιχθήτω! Η επόμενη ημέρα ουδόλως θα είναι διαφορετική από την προηγούμενη, αφού Τσίπρας και συν αυτώ δεν γνωρίζουν να ασκούν πολιτική πέραν του «πετροπολέμου».

Τα βαρίδια λοιπόν, συμπορεύονται με τον Αλέξη Τσίπρα κι οι «ομπρελίστας» αναζητούν πλέον χώρο για να εναποθέσουν τις κλειστές ομπρέλες τους, προκειμένου να κάνουν παρέα στον Λαφαζάνη και στη Ζωή. Η ανακατανομή εσωκομματικών ρόλων επιτεύχθηκε, οι «οχτροί» εξ αιτίας των οποίων έχασε το 2019 περιορίστηκαν. Θυμόσαστε; Μπορεί να μην έγινε ποτέ αυτοκριτική ήττας στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα ψηλά πατώματα της Κουμουνδούρου τη φόρτωναν στον Σκουρλέτη που δεν είχε δημιουργήσει κομματικό μηχανισμό και στον Τσακαλώτο που αφαίμαξε τη μεσαία τάξη… Να δούμε μετά την επόμενη ήττα σε ποιους θα φορτώσει τις ευθύνες. Πολύ περισσότερο αφού η μετριοκρατορία δεν επιτρέπει αξιοκρατία και κυρίως πολιτική αριστεία.

Ένας δάσκαλος της ορθολογιστικής σκέψης, ο Θανάσης Κανελλόπουλος, έλεγε κάποτε σε μια συζήτηση που είχαμε στο ραδιόφωνο ότι την κοινωνική και πολιτική συμπεριφορά της Αριστεράς σημαδεύει μια επίκτητη και πάγια ασυνέπεια. Πολλές φορές αναλόγως αν η έκφραση ακούγεται δημοσίως ή ιδιωτικώς και σε ποιο ακροατήριο απευθύνεται. Το αποκαλούσε αγοραφοβία της παρρησίας. Δηλαδή διγλωσσία. Τουτέστιν, Τσίπρας.

Τόσο στην έκφανση της μπρουτάλ Αριστεράς (ΚΚΕ), όσο και στην ριζοσπαστικοποιημένη  εκδοχή της, κυριαρχεί μια θεοποιημένη υποκρισία. Θεοποιημένη και …θεσμοποιημένη! Που γεννά τερατογενέσεις όπως αυτές των συμπεριφορών Πολάκη ή της ψήφου σε 15χρονα ή της άρνησης σήμερα όσων έκαναν χθες ως κυβέρνηση.

Ιδού μια βασική διαφορά της Αριστεράς με τη φιλελεύθερη σκέψη και λογική. Η έλλειψη παρρησίας. Το ελάχιστο για εποικοδομητική πορεία και αγαστές σχέσεις ανάμεσα στην κοινωνία και τον εκάστοτε κυβερνήτη της χώρας.

Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες.