Το χρόνιο ζήτημα της βίας στα πανεπιστήμια

 Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Το πρόβλημα με τη βία στο ελληνικό πανεπιστήμιο δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται πλέον πολιτικό. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καν κοινωνικό. Όχι έτσι απλά. Είναι μεν κοινωνικό, αλλά είναι και ψυχολογικό, υπαρξιακό, κοινωνικής ανθρωπολογίας, είναι εν πάση περιπτώσει κάτι παραπάνω. Είναι το μικρό παιδί που μεγαλώνει καλομαθημένο, ο έφηβος που κάνει καταλήψεις κάθε Σεπτέμβριο, ο γονιός που δεν αφήνει το βλαστάρι του να φύγει από το σπίτι πριν τα σαράντα του... Είμαστε όλοι. Αν δεν ήμασταν, δεν θα μπορούσε να επιβιώσει για τόσο πολύ καιρό μία τόσο εκδηλωτική και ακραία παθογένεια.

Κάπου, σε ένα από τα πολλά τηλεοπτικά πάνελ των ημερών, ειπώθηκε ότι

τα δύο τρίτα της κοινωνίας μας είναι υπέρ της αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Ε και; Δεν είναι απαράδεκτα πολύ το ένα τρίτο της ελληνικής κοινωνίας να μην είναι υπέρ; Μιλάμε για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα... Για τον σημαντικότερο πυλώνα προόδου και ανάπτυξης μίας κοινωνίας. Ποιος από εμάς θέλει να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση μπάχαλου στους ακαδημαϊκούς μας χώρους; Ποιος ανέχεται τη βίαιη παρεμπόδιση του εκπαιδευτικού έργου και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών στο πανεπιστήμιο;

Είπαμε, δεν είναι μόνο πολιτική η απάντηση. Την Αριστερά την ξέρουμε, τα έχουμε πει. Με τους εσωτερικούς παράγοντες του πανεπιστημίου, λ.χ., τι γίνεται; Δείτε, π.χ., ποιοι σύλλογοι προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) κατά της δημιουργίας πανεπιστημιακής αστυνομίας:

1. Σύλλογος Διδακτικού Προσωπικού Ε.Μ.Π.

2. Σύλλογος Επιστημονικού Διδακτικού Προσωπικού Παντείου Πανεπιστημίου

3. Σύλλογος Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού Πανεπιστημίου Πατρών

4. Ενιαίος Σύλλογος Διδασκόντων Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

 5. Σύλλογος Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

6. Σύλλογος Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού Πανεπιστημίου Αιγαίου

7. Ενιαίος Σύλλογος Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού ΠΑ.Δ.Α.

8. Σύλλογος Ειδικού και Εργαστηριακού Διδακτικού Προσωπικού Ε.Μ.Π.

9. Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού Ε.Μ.Π.

 10. Σύλλογος Φοιτητών Παντείου Πανεπιστημίου

Με όλα τα μέλη όλων αυτών των συλλόγων να τάσσονται κατά της πανεπιστημιακής αστυνομίας, πόσο μεγάλη σημασία έχει, αλήθεια, αν η πλειοψηφία της κοινωνίας – η οποία, εδώ που τα λέμε, έχει κι άλλα προβλήματα να ασχοληθεί – τάσσεται υπέρ της; Με τόσους υπέρμαχους του μπάχαλου εντός των σχολών, η κατάσταση δεν σώζεται, ό,τι κι αν αποφάσισε το ΣτΕ. Όχι στο εγγύς μέλλον τουλάχιστον. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν έχει γίνει ήδη πράξη η συγκρότηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας.

Πολλοί καθηγητές, βλέπετε, αντιμετωπίζουν το ελληνικό πανεπιστήμιο σαν το χωριό τους. Κάνουν τη δουλειά τους με ξένα πανεπιστήμια των οποίων η φύλαξη και ασφάλεια είναι υψηλών προδιαγραφών, αλλά όταν έχουν να κάνουν με τα ελληνικά, αποκηρύσσουν την ιδέα να τα κάνει η πολιτεία σαν τα ξένα, μην τυχόν και γίνουν, λέει, «αποστειρωμένα». Οι δε φοιτητές τους υποτίθεται ότι είναι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι με ένα κάποιο μορφωτικό επίπεδο και, ταυτόχρονα, οι περισσότεροι δυσκολεύονται να αφομοιώσουν ότι το αντικείμενο του κάθε πανεπιστημίου είναι τα μαθήματα που διδάσκει...

Για να γίνουμε σαφέστεροι, από την αρχή της Μεταπολίτευσης μέχρι και σήμερα, μία συνεχής πλύση εγκεφάλου γίνεται στην ελληνική νεολαία, ότι το πανεπιστήμιο είναι πάνω από όλα χώρος συζήτησης, διακίνησης ιδεών και πολιτικών ζυμώσεων. Συγγνώμη, αλλά αν ίσχυε αυτό, το πανεπιστήμιο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και καφενείο. Το πανεπιστήμιο είναι πάνω από όλα έρευνα, μέσα σε ένα συγκεκριμένο, εκπαιδευτικό πλαίσιο. Για να το πούμε αλλιώς, με πιο χαλαρούς, «μεταπολιτευτικούς» όρους, το πανεπιστήμιο είναι συζήτηση εντός του μαθήματος και το γεγονός ότι το έχουμε αντιστρέψει σε «μάθημα εντός της συζήτησης», μαντέψτε πού μας έφτασε σήμερα: Δεν είναι πλέον καθόλου «χώρος συζήτησης, διακίνησης ιδεών και πολιτικών ζυμώσεων». Είναι χώρος σκέτου και ενίοτε βίαιου μπάχαλου.