Πότε πέρασαν 15 χρόνια, ρε Ηλία;

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Ο Ηλίας Κατσούλης ήταν ένας άνθρωπος που από την κορυφή του κεφαλιού μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών του, ήταν ψυχή. Δάσκαλος της ελληνικής γλώσσας (κυριολεκτικά), υπήρξε λατρεμένος καθηγητής χιλιάδων μαθητών από το 1967 μέχρι το 2001, ενώ έφερε στην ελληνική δισκογραφία περισσότερους από 350 στίχους σπουδαίων τραγουδιών.

Τον γνώρισα από κοντά το 1992, όταν

κυκλοφόρησε ο δίσκος του Λιδάκη που περιείχε την περίφημη «Χαλκίδα», σε μουσική του Τάσου Γκρους. «Καράβι απόψε το φιλί», ίσως ο καλύτερος δίσκος του Λιδάκη.

Είχα καλέσει τον Ηλία Κατσούλη στο ραδιόφωνο, να μιλήσουμε για τη μουσική, τα τραγούδια του μα και την πολιτική. Πολιτικά είχαμε εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις, μα αυτό ήταν ήσσονος σημασίας. Γίναμε αμέσως φίλοι. Πολύ φίλοι. Τα λέγαμε συχνά, ερχόταν στον «Αιγαίο FM», στο «Κανάλι 1, 90,6 FM» στον Πειραιά, (πριν πέσει στα χέρια …γυναικολόγων να το διοικήσουν και απαξιώσουν πλήρως), καθόμασταν με τις ώρες στη βεράντα του σπιτιού στην οδό Νεωσοίκων και διαβάζαμε στίχους.

«Η ψυχή μου θα σαλπάρει στα νερά τα σκοτεινά»…. «ήθελα νάμαι εισιτήριο στην τσέπη σου, όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου»….  «Άσε με στα μάτια σου να λάμπω/ πάρε με στα χέρια σου μετά/ κι όταν με ξεντύσεις, φώτα να με ντύσεις και του φεγγαριού μεταξωτά».... «Στου κορμιού σου τ’ ακρογιάλια θα με φέρουν μαϊστράλια με καράβια χιώτικα»… «Κράτα για το τέλος το πιο ψυχρό σου βλέμμα/ εκείνο που αφήνει τον έρωτα μισό»… «Αν ήσουν πέτρα θα `σπαγες /και λουλουδάκι θα `βγαζες απ’ τη ραγισματιά/ μα είσαι πόνος άπονος κρυφή λαβωματιά»… «Νιώθω τη ζωή να τρέχει / τα δικά μου δεν αντέχει / λόγια και παράπονα. / μένουνε κάτι τραγούδια / σα νυχτερινά πρελούδια / σε κλειστά παράθυρα». Τόσα και τόσα… Και το εμβληματικό: «Το καθρεφτάκι σου παλιό και πίσω απ' τη θαμπάδα/ η  Σμύρνη με το Κορδελιό και  η παλιά Ελλάδα/  Τα σμυρνέικα τραγούδια ποιος σου τα 'μαθε, /να  τα λες και να δακρύζεις της καρδιάς μου ανθέ»…

Τραγούδια του Ηλία Κατσούλη. Εικόνες, περίπατοι στις μνήμες και στις αισθήσεις.  Κάθε τραγούδι και ο πήχης ανέβαινε πιο ψηλά.

Ο φίλος Ηλίας Κατσούλης. «Χανούμης ολκής», η ΑΕΚ τον έσμιξε με τον Θαλασσινό και μεγαλούργησαν. Ο φίλος μου ο Ηλίας Κατσούλης, με το μόνιμο πλατύ χαμόγελο. Με τις αναζητήσεις του στα βιβλία και στους στίχους άλλων που θαύμαζε. Ο φίλος μου Ηλίας που μάζευε πένες! Πάντα είχε μαζί του μια πένα. Στη τσέπη του πουκαμίσου με τα γυρισμένα μανίκια ή στην κωλότσεπη των αγαπημένων του μπλουτζίν. Ο φίλος μου Ηλίας, που τον θυμάμαι μονίμως με μια αγκαλιά εφημερίδες και περιοδικά παρμάσχαλα…

Ο φίλος μου Ηλίας Κατσούλης. Που ερχόταν στη Φρεαττύδα, όταν το «έσκαγε» από την Κατερίνα του… Του άρεσε να βρισκόμαστε μαζί με τον έτερο σπουδαίο ποιητή και στιχουργό, τον Ανδρέα Νεοφυτίδη. Δεν έβγαζα άχνα όταν άρχιζαν να μιλάνε, ένιωθα ευλογημένος που τους άκουγα… Ένταση, πάθος μα και η ηρεμία της γνώσης.

22 Αυγούστου έφυγε. Πριν 15 χρόνια…  Τι να πω ρε Ηλία. Το «είπες εσύ»:

Βαριά καρδιά,
σαν το σέρτικο τσιγάρο,

σαν τον ξέμπαρκο φαντάρο, σε μια άγνωστη οδό,

βαριά καρδιά,
σαν τον δρόμο που θα πάρω
και δε θα σε ξαναδώ….