Γνώριζα τον Γιάννη Κυράστα από τότε που φορούσε την ερυθρόλευκη φανέλα.
Ήταν ένας από τους μετρημένους στα δάκτυλα φίλους, που έκανα, από τον χώρο του ποδοσφαίρου.
Τα λέγαμε.
Ήξερα ότι δεν περνούσε καλά.
Αυτό που λέμε λαϊκά δεν την έβρισκε.
Δεν άργησε ο καιρός που όλα άλλαξαν.
Στον Παναθηναϊκό βρήκε το νόημα της μπάλας.
Μια άλλη φιλοσοφία.
Έπαιζε και το χαιρόταν.
Έκανε φίλους, τον έμαθε όλη η Ευρώπη.
Κι όταν «πήρε ανάποδες» επειδή ένας προπονητής τον άφησε εκτός αποστολής σε ένα παιχνίδι με τον Πανσερραϊκό, αν δεν απατώμαι ήταν το 1986, παράτησε το ποδόσφαιρο.
«Να πα να γαμηθούνε όλα. Χόρτασα! Τώρα θα χορτάσω τη Ρούλα μου…», ήταν τα λόγια του από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.
Κι ύστερα, κάποια ανεπανάληπτα τσιμπούσια στου «Κεφαλλονίτη», στον Προφήτη Ηλία, στα γουρουνόπουλα στο Χαλάνδρι, στη λαδόκολλα, στην Κοκκινιά.
Με συζητήσεις, για μπάλα, για αναμνήσεις, για κερδισμένα και χαμένα παιχνίδια.
Και, κάπου κάπου κι οι τσακωμοί.
Για την πολιτική φυσικά.
Μερικές φορές παρέα και στο studio.
Στο Κανάλι 1, τότε. Στο ξεκίνημα της ελεύθερης ραδιοφωνίας.
«Εσάς που ξεκινήσατε αυτή την υπόθεση, θα σας γράψει η ιστορία», έλεγε…
Και το μικρόβιο να σκάβει τα σωθικά του.
Η μπάλα, αυτό το ατίθασο, το αχαλιναγώγητο θηλυκό, αυτή η μέγιστη πλανεύτρα, ήταν αληθινά μεγάλη καψούρα του.
Κι ας ήταν πόρνη, όπως έλεγε ο μεγάλος Ίβιτσα Όσιμ.
Δεν άργησε να τον αποπλανήσει πάλι.
«Θα γίνω προπονητής. Θα αναλάβω τον Εθνικό Ελληνορώσων»!
«Κάτσε καλά ρε μαλάκα. Που πας να ξαναμπλέξεις…».
Έγινε.
Μεσολόγγι, Προοδευτική, Πανηλειακός, Εθνικός, Πανιώνιος.
Όλες του η ομάδες, ανέβαιναν τη μια κατηγορία μετά την άλλη.
Χαιρόσουν να τις βλέπεις.
Πειθαρχημένες, όπως εκείνος.
Με ρεαλισμό! Όπως εκείνος.
Μεθοδικές! Όπως εκείνος.
Παθιασμένες! Όπως εκείνος.
Με ωραία μπάλα.
Κι ύστερα;
Το μεγάλο βήμα.
Ο καπετάνιος τον φωνάζει να αναλάβει τον Παναθηναϊκό.
Κάποιοι στραβομουτσουνιάζουνε.
Ο «Φίλαθλος» τότε, γράφει:
«Ο Βαρδινογιάννης πέταξε λευκή πετσέτα με την πρόσληψη του Κυράστα»…
Στα γραφεία της «Αθλητικής Ηχούς», παγωμάρα.
Στα άλλα, της γαυροφυλλάδας, ο Θεόδωρος Νικολαϊδης (καλή του ώρα) με τους δικούς του πανηγύριζαν για την…κατάντια του Παναθηναϊκού.
Οι φίλαθλοι και οι σύνδεσμοι μουρμουράνε.
Κι αρχίζει το πρωτάθλημα.
Περίοδος 1999-2000.
Ο Παναθηναϊκός του Κυράστα παίζει την καλύτερη μπάλα που έχει παίξει εδώ και 1-15 χρόνια.
Ο κόσμος, με όσα βλέπει τρίβει τα μάτια του.
Ο Κυράστας έφτιαξε από το πουθενά ομάδα.
Κι όχι μόνο αυτό.
Εφαρμόζει πρωτοποριακά πράγματα.
Ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο.
Βάζει τους αμυντικούς να παίζουν ζώνη.
Κάτι που παίζουν όλες οι μεγάλες ομάδες του κόσμου.
Ανακαλύπτει τον Ρενέ Χέντρικσεν και τον κάνει στυλοβάτη της άμυνάς του.
Οι μέσοι τρέχουν ασταμάτητα, οι επιθετικοί γυρίζουν και βοηθάνε την άμυνα.
Ιδρώτας, φιλότιμο και μπάλα.
Χάνει το πρωτάθλημα.
Είμαστε καταμεσής της παράγκας.
Το πιο άδικο πρωτάθλημα που πήρε ο γαύρος.
Καλοκαίρι του 2000, φεύγει ο καπετάνιος κι αναλαμβάνει ο ανιψιός του ο Γιάννης, που βάζει πρόεδρο τον Φιλιππίδη.
Ο Γιάννης Κυράστας, μάλλον τους πέφτει λίγος.
Παίρνει το καπελάκι του, το φιλότιμό του, την αναγνώριση του κόσμου ως εύσημο και πάει σπίτι του.
Ξαναβρίσκει τη Ρούλα, ξαναβρίσκει τις κόρες του.
Ξαναβρισκόμαστε πιο συχνά.
Παιδί με μπέσα, δεν ξεχνάει τους φίλους του, ασχέτως αν πια τον πλευρίζουν γνωστοί κι άγνωστοι…
«Έχουν γνώση οι φύλακες…», μου έλεγε όταν του επισήμαινα να προσέχει κάποιον…χοντρό και ευτραφή παναθηναϊκάρα.
Το επόμενο καλοκαίρι, τον ξαναφώναξαν.
Κι εκείνος έτρεξε.
Δεν συζήτησε ούτε καν για τα χρήματα που θα αμοίβεται.
Κι έφτιαξε άλλη μια μεγάλη ομάδα.
Ήταν το 2001.
Όταν, εκείνη την περίοδο, ο Παναθηναϊκός πέταγε στην Ευρώπη και έφτασε στους οκτώ του Τσάμπιονς Λίγκ, διδάσκοντας μπάλα στις Άρσεναλ, Σάλκε και Μαγιόρκα.
Εδώ, στην Ελλάδα, η παράγκα ζει και βασιλεύει.
«Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε κι οι άλλοι να πα να γαμηθούνε», έλεγε ο περιβόητος Θωμάς.
Κι η διοίκηση του Παναθηναϊκού, άπειρη, αν όχι ανίκανη.
Στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, ο διαιτητής Μπριάκος «σφάζει» ετσιθελικά και απροκάλυπτα τους «πράσινους».
Ήττα με 1-2 στο ΟΑΚΑ.
Κι ο Κυράστας κάνει τη μεγάλη μαγκιά.
Παραιτείται!
Ο Φιλιππίδης αποδέχεται την παραίτηση.
Κι η εφημερίδα που στήριζε τον Παναθηναϊκό, αλλά πάνω απ’ όλα στήριζε τον πρόεδρό του γράφει:
«Καλό ψάρεμα!».
Πράγματι, ο Γιάννης, δεν ασχολήθηκε άλλο με τη μεγάλη του αγάπη.
Κοίταξε την οικογένεια του και πράγματι που τον έχανες που τον έβρισκες, ήταν στη βάρκα του.
Έφτασε ένα βήμα από το να αναλάβει την εθνική, πριν τον Ρεχάγκελ.
Κι όταν τέλειωνε το σπίτι του στη Κακιά Θάλασσα, έπαιρνε τηλέφωνο κι έλεγε:
«Κοντεύω, θα μαζευόμαστε και θάχω ψαρομεζέδες και ουζάκι…».
Δεν πρόλαβε.
Ένας μαλάκας γιατρός, έκανε το εγκληματικό λάθος.
Ήταν πρωταπριλιά.
Το 2004.
Το θυμάμαι σαν τώρα.
Ήμουν στο γραφείο μου στο Sportime, όταν μπήκε αλαφιασμένος και κλαμένος ο Στέφανος, ο Κούμπης.
«Τέλειωσε ο Κυράστας».
«Άσε ρε τις μαλακίες, νύχτωσε…».
«Δεν είναι πρωταπριλιάτικο, ο Γιάννης έφυγε…».
Όπως κι ο κόσμος κάτω απ’ τα πόδια μου….
Νάσαι καλά ρε Γιάννη εκεί που είσαι…
Μάγκας με αρχίδια ως το πάτωμα…
Αρσενικό, σαν κι εκείνα που έζησαν άλλες εποχές.
Φίλος κι αδελφός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου