Το πελατειακό κράτος, Μινώταυρος του τόπου

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Το πελατειακό κράτος - πληγή του τόπου και της δημοκρατίας- ζούσε, ζει κι εξακολουθεί να βασιλεύει.

Νομή του, κυρίως, ο δημόσιος τομέας, χωρίς να υπολείπεται ο ιδιωτικός.

Στρατιές δημοσίων υπαλλήλων είδαν φως και μπήκαν στο δημόσιο, χωρίς τυπικά κι ουσιαστικά προσόντα, με μόνο εφόδιο τα ψηφουλάκια προς το φαύλο πολιτικό καθεστώς. Έτσι, εξασφαλίζοντας ισοβίως τα προς το ζην και την πολυπόθητη μονιμότητα, το κατέστησαν φέουδό τους, προς εξυπηρέτηση των ιδιοτελών και κομματικών τους συμφερόντων κι όχι της κοινωνίας. Και δη χωρίς κανέναν
έλεγχο, χωρίς καμιά αξιολόγηση, χωρίς καμιά συνέπεια ακόμη και για ποινικά κολάσιμες πράξεις.

Για θυμηθείτε:

Ποιος διόριζε κι εξακολουθεί να το κάνει, την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων;

Των ασφαλιστικών ταμείων;

Της Δικαιοσύνης;

Των Νοσοκομείων;

Των εισπρακτικών μηχανισμών;

Ακόμη και των –θεωρητικά- ανεξάρτητων αρχών;

Για θυμηθείτε:

Πόσοι και πόσοι απόστρατοι ή αποτυχόντες υποψήφιοι βουλευτές, είχαν κι έχουν στα χέρια τους τις διοικήσεις κρατικών εταιρειών και λειτουργούν με αποκλειστικό γνώμονα το κομματικό όφελος;

Για θυμηθείτε:

Πόσες και πόσες συντεχνίες θέριεψαν και κατέστησαν όμηρους όλους τους υπόλοιπους. Η διαφθορά κορυφώθηκε μέσω της αυθαιρεσίας και της ιδιοτέλειας, της πολυνομίας, της γραφειοκρατίας, των όλο και περισσότερων ελαστικών συνειδήσεων.

Για θυμηθείτε:

Ποιος δημιούργησε την ασυδοσία στην Παιδεία με όλα τα επακόλουθα για την κοινωνία;

Ποιος δημιούργησε σχολές πανεπιστημιακές σχολές –φαντάσματα ακόμη και στις πιο απομακρυσμένες κωμοπόλεις με μόνο σκοπό τις υπηρεσίες σε ιδιοκτήτες κατοικιών και ταχυφαγείων;

Ποιος δημιούργησε κι εξακολουθεί να συντηρεί …στρατόπεδα στην Τρίπολη ή στο κέντρο της Αθήνας; Από ποιον εχθρό μας προστατεύουν;

Ποιος δημιούργησε και συντήρησε ολόκληρη βιομηχανία αναπήρων μαϊμούδων που μοιράζονταν για δεκαετίες εκατομμύρια; Κι όταν αυτή αποκαλύφτηκε, τι έγινε με τα εισπραχθέντα χρήματα και τις ευθύνες όσων συμμετείχαν (πολιτικών και δημοσίων λειτουργών) σ’ αυτές τις πελατειακές –κομματικές συναλλαγές;

Ποιος δημιούργησε κι εξακολουθεί να συντηρεί ένα πραγματικό στρατό κατοχής

που τρέφει τον Μινώταυρο με τα «κλοπιμαία»;

Μας φταίνε άραγε οι κακοί δανειστές μας για όσα εμείς δημιουργήσαμε κι εξακολουθούμε να συντηρούμε;

Μας φταίνε οι …τοκογλύφοι εταίροι που εμείς επιμένουμε να διαιωνίζεται ένα αφρικανικό και μεσαιωνικό κράτος στην καρδιά της Ευρώπης, που εκτός από τη νομή του δημοσίου έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε όλα τα μήκη, πλάτη και βάθη της κοινωνίας.

Που έβαζε κι εξακολουθεί δια ίδιον όφελος (δηλαδή των υπηρετών του) αυτά  τα πλοκάμια, ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα;

Που διαβαθμίζει και «προσφέρει» όλα όσα το ίδιο έχει καταστήσει εμπορεύσιμα.

Νόμους, τροπολογίες, παρανόμους κι υπονόμους;

Δώσε μου να σου δώσω!

Για θυμηθείτε;

Ποιος έκανε κι εξακολουθεί να κάνει εμπόριο συναλλαγής με τις αναθέσεις δημοσίων έργων;

Ποιος έκανε κι εξακολουθεί να κάνει τη διαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων (από τα πακέτα Ντελόρ ή τα Μεσογειακά προγράμματα μέχρι το ΕΣΠΑ) και να τα κατευθύνει κατά το δοκούν και πάντως όχι στην πραγματική οικονομία;

Ποιος έκανε κι εξακολουθεί να κάνει την διαχείριση των τηλεοπτικών συχνοτήτων και κυρίως προς ποιους τις κατευθύνει;

Ποιος πρωτοστατούσε κι εξακολουθεί να πρωτοστατεί στη διατήρηση θλιβερών περιορισμών στην ελεύθερη οικονομία, πλην του πελατειακού κράτους;

Ποιος θέσπιζε κι εξακολουθεί να συντηρεί μεσαιωνικά δεσμά για την κοινωνία, προς όφελος ολίγων, πλην εκλεκτών;

Ποιος δεν γνωρίζει ότι στις καθημερινές λειτουργίες μεταξύ φορέων της ιδιωτικής οικονομίας η εμπλοκή του κράτους διαχέεται στην αναγκαιότητα έκδοσης πιστοποιητικών, εγγράφων, εγκρίσεων, όπως και κάθε άλλης διεκπεραίωσης οποιασδήποτε γραφειοκρατικής διαδικασίας.

Ποιος δεν γνωρίζει ότι το κράτος είναι παντού, σε υλικά και άυλα αγαθά, σε πράξεις, σε συμβάσεις, σε νοοτροπίες και ιδεολογίες.

Και μάλιστα όχι οποιοδήποτε κράτος, αλλά το κράτος ως η απόληξη της εκάστοτε κυβέρνησης και της κομματικής –πελατειακής γραμμής;

Ποιος νουνεχής άνθρωπος δεν αναγνωρίζει ότι το κράτος δεν μπορεί να λειτουργεί ως ιδιοκτήτης κι ως εξουσία που κυριαρχεί και κατευθύνει τα πάντα και καθίσταται το μακρύ χέρι του κομματισμού και των πελατειακών συμφερόντων; Από τα οποία αναπαράγεται η εξουσία και η κυριαρχία του πελατειακού πολιτικού συστήματος έναντι της κοινωνίας των πολιτών;

Ποιος βύθισε τον τόπο στην καταστροφή με τον υπερβολικό δανεισμό, προς συντήρηση αυτού του πελατειακού –κομματικού –σοβιετικού κράτους;

Ποιος δεν έχει υποστεί στο πετσί του την απόλυτη ασυδοσία της εξουσίας, που συντρίβει όποιους αντιστέκονται ή εκφράζουν ορθολογισμό και πολιτικό ρεαλισμό;

Τι μέλει γενέσθαι λοιπόν;

Θεωρώ ότι δυο πράγματα μπορούν ν’ αλλάξουν σταδιακά και μακροπρόθεσμα την κατάσταση.

Το ένα είναι η άρση της μονιμότητας στο δημόσιο.

Το δεύτερο είναι οι αποκρατικοποιήσεις.

Με το πρώτο θα ψαλιδιστούν οι υπερεξουσίες των πελατών με όσα συνεπάγονται.

Με τις δεύτερες θα διαρραγεί το πλέγμα πελατειακό πλέγμα κρατισμού, τόσο σε πραγματικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο. Θα πάψει να υφίσταται η συστάδα συμφερόντων που διεκπεραιώνονται μέσω του κράτους κι ουσιαστικά λειτουργούν εις βάρος της ίδιας της κοινωνίας. Θ’ απελευθερωθούν υγιείς επιχειρηματικές δυνάμεις, πόροι, παραγωγικές δυνατότητες και τελικά ανθρώπινες συνειδήσεις.

Βλέπετε εσείς να υπάρχει τέτοιος ανασχεδιασμός του κράτους και της οικονομίας;

Δυστυχώς ούτε εγώ.

Είμαι εξ εκείνων που ουδόλως αισιοδοξούν για το καλύτερο αύριο για το οποίο κομπάζουν κάποιοι και μας μεταγγίζουν καθημερινά τα πελατειακά ΜΜΕ.

Είμαι εξ εκείνων που με πιάνει μεγαλύτερη απελπισία όταν αναλογίζομαι ότι πιθανός αντικαταστάτης αυτού του πελατειακού –κομματικού κράτους θα είναι ο σύντροφος Αλέξης κι οι συνοδοιπόροι του.

Είμαι εξ εκείνων που με πιάνει ναυτία όταν εν έτη 2014 ακούω …όρκους του βουνού και οράματα του 1917 από εν δυνάμει (sic) μικρόνους υπουργούς.

Κι έχω την σχεδόν απόλυτη βεβαιότητα ότι αυτό το Κράτος –τέρας, του πελατειακού και κομματικού συμφέροντος, έχει μπει τόσο πολύ στο ελληνικό dna, που μόνο με θαύμα δεν θα είναι ο τελικός νικητής.

Πολύ περισσότερο αν αναλογιστούμε ότι η απαισιοδοξία δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από απλό ρεαλισμό κι ότι μόλις χθες είδαμε κάποιους συνανθρώπους μας ν’ αποθεώνουν τον Γιώργο Παπανδρέου και να του ζητούν να…φύγει η Δεξιά….