Η Ακράτα, τα «κοράκια» κι οι ορδές του δευτεροκλασάτου τουρισμού

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Θέλω να σταθώ – κι επιτρέψτε μου- στο έκτρωμα που σήμερα έχει καταντήσει η Ακράτα. Η οποία –πριν από καμιά τριανταριά χρόνια-  ήταν η ομορφότερη κωμόπολη της Αχαΐας.

Ο συνδυασμός της φύσης ιδανικός.

Βουνά και κοιλάδες με λογής λογής εσπεριδοειδή, ελιές, αμπέλια και μπόλικη κτηνοτροφία.

Θάλασσα κρυστάλλινη, καθαρή με βότσαλα και πεύκα που έφταναν μέχρι την παραλία.

Κι όλα τα καλά.

Γραφικές, καθαρές ταβερνούλες προσέφεραν κάθε ίχνος λιχουδιών και μεζέδων.

Τότε, τα μεζεκλίκια που προσφέρονταν μ’ ένα καραφάκι ούζο, οι ξένοι τα είχαν στα… χριστουγεννιάτικα τραπέζια τους….

Τότε, στις παρέες οι Ακρατινοί έδιναν το τελευταίο τσιγάρο στο φιλαράκι τους.

Τότε, ακόμη κι οι πιο πένητες είχαν πολύ ψηλά το αξίωμα ότι τα ψάρια, οι γυναίκες και τα λεφτά τρώγονται φρέσκα.

Τότε, που όμορφα παραδοσιακά χωριατόσπιτα την ομόρφαιναν με την αρχοντιά της ψυχής των απλοϊκών κατοίκων και την ασπράδα του ασβέστη.

 

Δεν χρειάστηκε παρά μόνο μια στιγμή για να καταστραφούν τα πάντα.

Τρία τέσσερα «κοράκια» της περιοχής, σε συνεργασία με ντόπιους πολιτικούς του καταστροφικού ΠαΣοΚ, άλλαξαν τους συντελεστές δόμησης κι έκαναν την Ακράτα…Ομόνοια.

Θλιβερές κι αντιαισθητικές πολυκατοικίες ξεφύτρωσαν στο πουθενά.

Ο κάμπος πήγε περίπατο και διαμερίσματα κλουβιά ετοιμάστηκαν στο άψε σβήσε για να φιλοξενήσουν τα όνειρα της κοινωνίας της ευμάρειας, για ένα εξοχικό σπιτάκι. Ακόμη κι αν αυτό βλέπει τον λουτροκαμπινέ της απέναντι πολυκατοικίας ή τα απλωμένα εσώρουχα του αντικριστού σπιτιού…

Τύφλα νάχουν οι γειτονιές της Κοκκινιάς ή του Αιγάλεω.

Θλίψη!

Η Ακράτα της πάλαι ποτέ αρχοντιάς, σήμερα ατενίζει τον Χελμό και μοιάζει ως κάτι ανάμεσα σε …Λούτσα και Κυψέλη…

Χωρίς καμιά υποδομή, χωρίς αποχέτευση προς δόξα του…Αχόρταγου που τρέχει ν’ αδειάσει τους βόθρους και γύρευε που τους εγκαταλείπει…

Η μπόχα από τις στοίβες των σκουπιδιών ενοχλητική, την ώρα που το ένα και μοναδικό απορριμματοφόρο της περιοχής «επιχειρεί» ν’ αδειάσει τους κάδους σε δεκάδες εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα της Ακράτας και των γύρω χωριών.

Με παράνομες χωματερές, διάσπαρτες εδώ κι εκεί.

Η χαρά της κατσαρίδας και των αρουραίων…

Το πράσινο στον τσιμεντοποιημένο κάμπο ελάχιστο!

Δρόμοι, παράδρομοι και μονόδρομοι, έρμαια των διαθέσεων του κάθε παρλαπίπα και της κάθε κυριούλας που έχει χρόνια να δει χαρά στα σκέλια της.

Ημιτελώς φωτισμένοι αφού ο δήμος δεν έχει κάνει διαγωνισμό για την προμήθεια λαμπτήρων (!!!) κι οι ηλεκτρολόγοι… λείπουν σε άδεια!

Χωρίς ησυχία για τους παραθεριστές, αφού συνυπάρχουν τα σπίτια με τα δεκάδες καταστήματα που παρέχουν καφέ, ξαπλώστρες και μουσική στη διαπασών…

Με κάνα δυο ξενοδοχεία της κακιάς ώρας που διαθέτουν εκπληκτική ομοιότητα μ’ εκείνα που γιορτάζουν την ένωσή τους ο Βρασίδας με την Παγώνα κι έχουν τον μεγαλοπρεπή τίτλο «Spa Hotel – Hose mou ton»…

Με τρία τέσσερα κανονικά μαγαζιά που σέβονται τους πελάτες τους, αλλά και πάμπολλα της αρπαχτής, που σερβίρουν βάφλα σούπερ μάρκετ με ξαπλωμένες επάνω τους δυο μπάλες παγωτό χωρίς σιρόπι και χρέωση 7-8 ευρώ!

Με την Kaiser (χτυπημένη από τον ήλιο στα καφάσια της γωνίας) να κοστίζει 3,5 ευρώ!

Με το σουβλάκι να είναι πιο ακριβό από την Πεντέλη!

Με τα μπιφτέκια να προσφέρονται σε τιμές πολλαπλώς αυξημένες από εκείνες της μπιφτεκούπολης Γλυφάδας.

Με το κρουασάν, κατευθείαν από τον «Τιτάνα», να κοστίζει 4 και 5 ευρώ.

Με τις τιμές σε σούπερ μάρκετ και λοιπά εμπορικά καταστήματα να είναι 15-20% ακριβότερες απ’ ότι στην Κηφισιά ή στην Ερμού!

Με τη βενζίνη να πωλείται σε τιμές κοντά στο 1,9 κι ουδείς να συγκινείται.

Απλά αναρωτιέται πώς γίνεται στο γειτονικό Δερβένι ή στο Αίγιο να κοστίζει πολύ πολύ πολύ φθηνότερα;

Με κλωτσομπουνίδι για μια θέση στάθμευσης, ειδικά τα Σαββατοκύριακα.

Ακόμη και για τη θέση της ομπρέλας.

Πέριξ αυτής, οι επίδοξοι αντικαταστάτες του Φέντερερ και του Τζόκοβιτς, της Σαραπόβα και της Ουίλιαμς, δημιουργούν ατέλειωτους πονοκεφάλους με το τάκα τάκα της μπάλας στις ξυλορακέτες τους και τις παρλαπιπιές τους…

«Τι το θέλεις το μωρό στην παραλία ρε κύριος; Εδώ παίζουμε…»!

Οι ορδές των βαρβάρων και του δευτεροκλασάτου τουρισμού, απόρροια της θλιβερής τσιμεντοποίησης ενός πάλαι ποτέ πανέμορφου προορισμού.

Που καταφτάνουν –είτε με Hundai νταλίκες, είτε με τζιπ των αλλοτινών εποχών ευμάρειας- με φορτωμένες ακόμη και τις σχάρες (από την Auto plus παρακαλώ) που στην κορυφή έχουν δεμένα με σπάγκο λογής λογής χαρτόκουτα. Κυρίως από γάλα Νουνού και γαριδάκια Tasty με ρίγανη.

Με διάφορες βυζοτίμονες, που έχουν κολλήσει το κάθισμα στο παρμπρίζ και δείχνουν να οδηγούν με τις ρώγες. Μάλλον για να παρατηρούμε εμείς οι κοινοί θνητοί, την πριγκιπική τους - εξ Αγίας Βαρβάρας- καταγωγή.

Με διάφορους μικροτσούτσουνους της επιθετικής οδήγησης ακόμη και στα πιο μικρά στενάκια, που πηγαίνουν με 100 εκεί που άλλοι πάνε με 20 κι έχουν ύφος του «όλα τα γαμάω και σε βλέπω σαν κουνούπι»…με το Pioner στη διαπασών τρεις η ώρα τη νύχτα.

Στο δε βραδινό νυφοπάζαρο, οι οσμές από τα φτηνά πατσουλιά και τις κολόνιες του ψιλικατζίδικου, έχουν την τιμητική τους…Εφέτος έδιωξαν ακόμη και τα κουνούπια.

Με μια πλατεία –ο θεός να τη κάνει- όπου τα περισσότερα παιγνίδια είναι σπασμένα…

Αφήστε το άλλο.

Κάθε βράδυ και μια «συναυλία».

Δεν υπάρχει κολώνα για κολώνα, βιτρίνα για βιτρίνα που να μη διαφημίζει καθημερινά ένα μέγα πολιτισμικό γεγονός!

Εφέτος έμαθα ότι ο Άρης Μουγγοπέτρος παίζει κλαρίνο.

Κι ένας άλλος Μουγγοπέτρος, ο Πέτρος, είναι αοιδός και δη κορυφαίος!

Είδα κι άλλους, δεκάδες φάτσες «κορυφαίων» των σκυλοδημοτικών μας ασμάτων και του πολιτισμού τύπου «λαρύγγι –μπούτι – βυζί»….Και δη σε γνωστά πολιτισμικά κέντρα, όπως η ψησταριά «ο Αργύρης» ή το ουζερί «ο Πίπας» ή ακόμη ακόμη και σε εκδηλώσεις…κατηχητικών!

Ακράτα της θλίψης!

Με όλους τους δρόμους της, στην καρδιά της Αχαΐας, να έχουν ονομασίες από το…Αιγαίο! Χίου, Πάτμου, Λέσβου και δε συμμαζεύεται.

Λες και δεν υπάρχουν στην Αιγιαλεία εκατοντάδες χωριά που θα μπορούσαν να προσφέρουν την ονομασία τους στους δρόμους. …

Ακράτα της ασυδοσίας!

Ένα από τα καλύτερα οικόπεδα της χώρας, που κάποιοι το κατέστησαν χαβούζα.

Καλοκαίρι.

Δοκιμασία.

Οι τρεις, τέσσερις, πέντε νοματαίοι, με τις κομματικές πλάτες, που την κατέστρεψαν, πίνουν -με τις τσέπες ξέχειλες- στην υγειά των κορόιδων …

Γηγενών ή παραθεριστών…

Έτσι γουστάριζαν, έτσι έκαναν.

Άλλωστε δεν είναι οι μόνοι.

Έχω την αίσθηση ότι αυτοί οι τρεις, τέσσερις, πέντε νοματαίοι που σε κάθε τόπο υπάρχουν, θα είναι οι τελευταίοι (μαζί με τις κατσαρίδες) που θα εξαφανιστούν αν ισοπεδωθεί η γη…

Δεν πάει άλλο.

Θέλω δεν θέλω, τρία χιλιόμετρα μακριά από την ψησταριά που δίνει το ρεσιτάλ του ο αοιδός Μουγγοπέτρος, θα τον υποστώ και πάλι…

Άλλωστε, αν τηλεφωνήσω στην αστυνομία θα μου πουν και πάλι «ελάτε από εδώ… το πρωί για να κάνετε καταγγελία»…