Η καύση των νεκρών, ο ταλιμπανισμός κι η κοινή λογική

Γράφει

η Μαργαρίτα Σάρδη

Άλλο ένα θέμα, που βάσει της κοινής λογικής θα έπρεπε να έχει λυθεί σε πέντε λεπτά, έχει καταστεί κυρίαρχο μιας ατέρμονης συζήτησης, διαβουλεύσεων, παραδιαβουλεύσεων, παρασκηνίου και πολιτικών αντιπαραθέσεων.

Αναφέρομαι στο θέμα της καύσης των νεκρών, στο οποίο μεγάλη μερίδα πολιτικών και η εκκλησία αντιδρούν, παρ’ ότι υπάρχει εδώ και δέκα χρόνια νόμος που επιτρέπει την συγκεκριμένη διαδικασία. Νόμος, που όπως πλείστοι όσοι άλλοι, δεν εφαρμόζεται αφού προβάλλονται διάφορα …γραφειοκρατικά προσκόμματα που αναιρούν την ισχύ του.

Τα γνωστά περίεργα κι ελληνικά…

Η κατάσταση που υπάρχει στα νεκροταφεία κι οι συνθήκες υγιεινής πέριξ αυτών, έχουν δημιουργήσει τρομακτικά προβλήματα.

Οι εκταφές που συνήθως γίνονταν σε τρία –τέσσερα χρόνια, δεν είναι εύκολο να γίνουν πριν περάσουν έξι κι επτά χρόνια, αφού λόγω της χρήσης φαρμάκων οι σωροί μουμιοποιούνται και δεν λιώνουν εύκολα.

Ακόμη κι έτσι, λόγω της απόλυτης ανάγκης για άδειασμα του τάφου, οι εκταφές επισπεύδονται κι οι μουμιοποιημένοι άνθρωποι καταλήγουν σε ομαδικούς λάκκους! Οι οποίοι ασφαλώς κι αποτελούν ντροπή για το ανθρώπινο είδος.

Κάτι που δεν φαίνεται να ενοχλεί την εκκλησία, που εξακολουθεί ν’ αντιδρά στη δημιουργία των αποτεφρωτηρίων.

Έτσι, όλο και περισσότεροι συγγενείς ανθρώπων που «φεύγουν» κι επιθυμούν την καύση του σώματός τους, αναγκάζονται να συνοδεύουν τις σωρούς στην Βουλγαρία, όπου η διαδικασία δεν έρχεται αντιμέτωπη με τον ορθόδοξο ταλιμπανισμό.

Οι τροπολογίες που ψηφίστηκαν για την δημιουργία αποτεφρωτηρίων, δημιούργησαν ήδη μια κινητικότητα για την ίδρυσή τους στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα.

Όμως, οι αντιδράσεις της εκκλησίας εξακολουθούν να υφίστανται, τόσο παρασκηνιακά, όσο κι από άμβωνος.

Πιστή στο δόγμα της ν’ αποφασίζει για εμάς και τη σωτηρία μας, πιστή σε κανόνες που έρχονται πριν χιλιάδες χρόνια κι ούτε οι πιο πιστοί της ταγοί εφαρμόζουν, αρνείται την δημιουργία αποτεφρωτηρίων εντός των νεκροταφείων, τα οποία επιθυμεί να συνεχίζουν να έχουν τον ρόλο (κι όλες τις οικονομικές κι άλλες προσόδους) που έχουν μέχρι σήμερα.

Κοντόφθαλμη όπως είναι, απαιτεί την γραπτή συναίνεση του νεκρού για να …καεί το σώμα του.

Κι όμως.

Η διαδικασία αυτή συμβαίνει σε όλα τα πολιτισμένα κράτη, σε ορθόδοξα, καθολικά ή άλλα. Όπως, συμβαίνει κι η εξόδιος ακολουθία, ανεξαρτήτως του τρόπου ταφής του εκλιπόντος.

Άρα, δεν χάνονται έσοδα για την μεγαλύτερη βιομηχανία που εδώ κι αιώνες διαφεντεύει, με φόβο, την ανθρωπότητα.

Είναι σαφές ότι η εκκλησία κι οι πολιτικοί που εκείνη διαφεντεύει και περιφέρει από άμβωνα σε άμβωνα, κηδεία σε κηδεία, λιτανεία σε λιτανεία, μνημόσυνο σε μνημόσυνο, δεν έχουν κατανοήσει ότι σ’ ένα κοσμικό και δημοκρατικό κράτος, δεν μπορούν ν’ ασχολούνται με την σεξουαλική ζωή της κοινωνίας, ούτε με τι θα τρώει και πότε, ούτε πολύ περισσότερο να επιβάλλει τις θελήσεις της.

Τα ίδια είχε κάνει παλιότερα και με τη θέσπιση του πολιτικού γάμου.

Τα ίδια και με τις παρεμβάσεις της για το αν θ’ αναγράφεται το θρήσκευμα του πολίτη στα πολιτικά του έγγραφα.

Έχω την βεβαιότητα, ότι αν οι διάφοροι πολιτικάντηδες των σταυροκοπημάτων, δεν είχαν στραμμένα τα βλέμματά τους στα ψηφαλάκια της εκκλησίας, όλο το θέμα θα είχε λυθεί εδώ και δεκαετίες.

Επειδή όμως η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, θα λυθεί θέλοντας και μη…

Ακόμη κι αν ο Τσίπρας πηγαίνει στο άγιο όρος κι «αυτοσυγκεντρώνεται», μόνος επί 15λεπτο δίπλα σε μια εικόνα…

Αρκετά πια με τον ταλιμπανισμό των αυτοαποκαλούμενων «αγίων».

Οι πιστοί δεν κρατιούνται με το ζόρι.

Ούτε με το φόβο.

Ούτε με το αίμα, όπως έγινε χιλιάδες χρόνια πριν…

Εκείνο που μπορεί να κάνει η εκκλησία, είναι να εκφράσει τις θέσεις της και να πει ότι η καύση των νεκρών δεν συμβαδίζει με το δόγμα της.

Κι ας αποφασίζει ο καθένας μας τι θα κάνει…