Μεταξύ μας, με καφέ και με τσιγάρο (Νο1)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost δια χειρός Πέμυς Γκανά

Τα γεμιστά

Τις παρατηρούσα εκστασιασμένη, με θαυμασμό σχεδόν.
Κάθονταν σταυροπόδι, ρουφώντας ηχηρά τον καφέ τους με το μικρό δακτυλάκι στον αέρα... τα δάκτυλα τους παχουλά, παραφορτωμένα με δακτυλίδια, άρπαζαν μικρά ταρτάκια μαρμελάδας με κερασάκι γλυκό στην κορυφή τους και τα έτρωγαν κουνώντας το κεφάλι τους ικανοποιημένες, με μάτια μισόκλειστα συναντώντας τάχα, πρωτόγνωρη ηδονή.
Υπερμεγέθεις  βάτες αλλοίωναν τα έτσι και αλλιώς στρουμπουλά σώματα τους, τα φορέματα γεμάτα παγιέτες και τα μαλλιά μακριά, κατσαρά να πέφτουν σε αφέλειες σκεπάζοντας τα μάτια τους, το κοκκινάδι έντονο στα χείλη και πασπαλισμένες με απίστευτη ποσότητα ρουζ... ήταν η τραγική -στιλιστικά τουλάχιστον-δεκαετία του 80.
Κάπου παραπέρα η γνώριμη φωνή του Κηλαϊδόνη να μουρμουρίζει παρακαλετά «πάμε Ντόλι»...
Τις παρατηρούσα ασάλευτη.
Νέες, φωνακλούδες, «νοικοκυρές», κάθε Παρασκευή μεσημέρι να συναντιόνται σε εκείνο το απίστευτο, πράσινο βελούδο σαλόνι της μαμάς...
Σαν να ζούσα για κείνα τα απογεύματα τότε...
Με διώχναν!
«Πήγαινε να παίξεις με τα παιδάκια», δεν έφευγα έκανα πως ζωγράφιζα...
Με ξεχνούσαν πολύ σύντομα και μιλούσαν θυμωμένες μέσα σ ένα σύννεφο καπνού- ανάβοντας και σβήνοντας με μανία διαρκώς τσιγάρα - για τους άντρες τους και τα παιδιά τους μα κυρίως, για τις δουλειές του σπιτιού, «έκανα το σπίτι», «έφτιαξα παστίτσιο», ‘όλη την μέρα στην κουζίνα, για τα γεμιστά», λες και η ζωή και το σακατεμένο βασίλειο τους ήταν μόνο ένα σπίτι, με μια κουζίνα στο κέντρο....
Πού και πού κάποια με πρόσεχε.

Με κοιτούσε καλά καλά και έπειτα μου έβαζε τις φωνές.
«Φύγε από κει πουλάκι μου και κάνεις παράσιτα» κι έφτιαχνε την κεραία του ραδιοφώνου στρέφοντας τη σε όλες τις κατευθύνσεις, «ή μάλλον φέρε μας καμιά κασέτα να ακούσουμε την lady να χαρούν τα μέσα μας και άντε να παίξεις, μιλάνε οι μεγάλοι εδώ»…
Κάπου εκεί έφευγα υποσχόμενη πως δεν θα μαγειρέψω ποτέ...
Σου τρώει το χρόνο, σου τρώει τα νιάτα, την ομορφιά...
Μέχρι που ήρθαν τα παιδάκια στην ζωή μου και κοίτα τώρα τι ανατροπή έγινε.... η ώρα είναι 10 το πρωί, τα ταψί με τα γεμιστά από ώρα στο φούρνο, έχω διορθώσει τα απογευματινά μου κείμενα και κάθομαι στον υπολογιστή μιλώντας μαζί σας, θυμάμαι, νοσταλγώ....
Όσο για εκείνα τα κορίτσια, έχουν εγγόνια πλέον, μα μάρτυς μου ο Θεός... είναι ακόμα θυμωμένες. Έχουν βάψει τα μαλλιά τους και τρώνε πια μιλ φέιγ, ακόμα κολλημένες με εκείνο της «Δέσποινας», θάψαν τους άντρες τους -οι περισσότερες- και τσακώνονται με νύφες και γαμπρούς, ξεκινώντας πάντα τις φράσεις με την αγαπημένη τους λέξη.... «ΕΓΩ» ...
Τελικά ο χρόνος, η ομορφιά και η γαλήνη, είναι θέμα καλής διάθεσης...

Με καλή διάθεση λοιπόν και μπόλικη θετική ενέργεια, θα τα λέμε κάθε Σάββατο, εδώ, στο grpost.blogspot.com.

Πάντα, κατά τις δέκα το πρωί.
Καλημέρες....