Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Τι συνέβη στην Ελλάδα από το 2009 κι ύστερα;
Καταστράφηκε ο τόπος, διαλύθηκε η μεσαία –αστική τάξη από την υπερφορολόγηση προκειμένου να διατηρηθεί και διαιωνιστεί το παλιό που δημιούργησε την κρίση, αλλά το πολιτικό σύστημα και η μεγάλη μερίδα της κοινωνίας δεν λένε να εναρμονιστούν στο νέο, δεν λένε να συναινέσουν ούτως ώστε η Ελλάδα να γίνει κανονική χώρα.
Σχεδόν το σύνολο του πολιτικού συστήματος λέει συνειδητά ψέματα.
Τόσο η κυβέρνηση όσο κι η αντιπολίτευση εξορκίζουν το μόνο μέσο που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να μπει ο τόπος στον δρόμο της κανονικότητας.
Δηλαδή, τις μεταρρυθμίσεις.
Η κυβέρνηση βαυκαλίζεται ότι προχωρά σ’ αυτές, αλλά το μόνο που έχει κάνει είναι κάποια δειλά βήματα και ήσσονος σημασίας παρεμβάσεις.
Οι παρεμβάσεις της είναι μηδαμινές.
Η δε αντιπολίτευση ακούει για μεταρρυθμίσεις και δη στο κράτος και βγάζει φλύκταινες.
Τόσο η μια όσο κι η άλλη είναι τόσο ισχυρά δεμένες με το κράτος, που αν προχωρήσουν σε ουσιαστικές κι αναδιαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις θα είναι σαν να βάζουν το πιστόλι στον ίδιο τους τον κρόταφο.
Κι αυτό επειδή μεταρρυθμίσεις σημαίνει ότι πρέπει πρωτίστως να διαρραγούν οι σχέσεις κομμάτων –κυβερνήσεων με τους πελάτες τους.
Μεταρρυθμίσεις σημαίνει ότι το πολιτικό σύστημα με τους κομματανθρώπους του δεν μπορεί να διοικεί το κράτος, να διορίζει, να μεταθέτει, ν’ αποσπά υπαλλήλους, να κλείνει αντιπαραγωγικές κρατικές επιχειρήσεις, να ρουσφετολογεί γενικά, να σπαταλά δημόσιο χρήμα.
Κι από την άλλη, όπως είπαμε, τα ψέματα.
Κυβέρνηση κι αντιπολίτευση έκαναν και κάνουν ελάχιστα πράγματα, τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά την κορύφωση της κρίσης και την ουσιαστική πτώχευση της χώρας.
Οι δομές της Οικονομίας είναι όπως ήταν. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ούτε καν στον διεφθαρμένο εισπρακτικό κι ελεγκτικό τομέα.
Κι αφού δεν μπήκε το μαχαίρι στο κόκαλο, αφού δεν σχεδιάστηκε ένας τρόπος με τον οποίο η Οικονομία θα γίνει ανταγωνιστική, έγινε η δημοσιονομική προσαρμογή με την εύκολη λύση της μείωσης του εργατικού κόστους.
Κι αυτή όμως, δεν είχε αντίκτυπο ούτε στις εξαγωγές ούτε στην πραγματική οικονομία.
Πώς να έχει όμως, όταν το ίδιο γραφειοκρατικό σύστημα παραμένει αλώβητο;
Όταν οι δομές δεν έχουν αλλάξει; Όταν οι επιχειρήσεις δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει από τις διευκρινιστικές εγκυκλίους που εκδίδονται καθημερινώς;
Στην Παιδεία συμβαίνουν τα ίδια και χειρότερα.
Στη Δικαιοσύνη, ας μη τα συζητάμε.
Ούτε για την διατήρηση ή και μεγέθυνση της γραφειοκρατίας.
Να πούμε κι ένα απλό παράδειγμα;
Ποια ευρωπαϊκή χώρα δεν διαθέτει κτηματολόγιο;
Ποια ευρωπαϊκή χώρα διοικείται από λογής λογής συντεχνίες και τους εκπροσώπους τους;
Σε ποια κανονική ευρωπαϊκή χώρα «σκοτώνονται» μια για τα ταξί, μια για τα βυτιοφόρα, μια για το γάλα, μια για τις πατάτες και μια για το αν ανοίγουν και τι ώρα θ’ ανοίγουν τα καταστήματα τις Κυριακές;
Σε ποια κανονική ευρωπαϊκή χώρα τα αυτονόητα ανάγονται σε πολιτικά ζητήματα μείζονος σημασίας;
Είμαστε σ’ ένα απίστευτο αδιέξοδο.
Η κοινωνία έχει κουραστεί και μέρος της σκέπτεται να δώσει τη διακυβέρνηση της χώρας ακόμη και στο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι δανειστές έχουν χάσει τον μπούσουλα και πιέζουν σε λανθασμένες κατευθύνσεις αντί της μιας και μοναδικής των ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων.
Οι αγορές έδειξαν τις διαθέσεις τους στις μαγκιές και στα νταηλίκια κι εμείς πέρα βρέχει.
Η κυβέρνηση ψάχνει τους 180 για να συνεχίσει, ενώ η αντιπολίτευση τους 120 για να κυβερνήσει εκείνη και να …πάει στο Βερολίνο να …απειλήσει τη Μέρκελ…
Η οποία, κατά της γνώμη της, μόλις δει τον Αλέξη Τσίπρα, τον Στρατούλη, τον Λαφαζάνη και τον Τσακαλώτο, θα μας τα δώσει όλα.
Και το χρέος θα μας διαγράψει και λεφτά θα μας δώσει κι αναπτυξιακό πακέτο θα μας χαρίσει…
Αδιέξοδο!
Το βέβαιο είναι ότι τι σημερινό πολιτικό σύστημα κι οι εκφάνσεις του έχουν πεθάνει.
Δεν το ξέρουν ακόμη, αλλά έτσι είναι.
Το κακό, όμως, δεν είναι ότι έχει πεθάνει το σημερινό πολιτικό σύστημα.
Είναι ότι μεγάλη μερίδα της κοινωνίας είναι γαλουχημένη μ’ όσα λένε οι νεκροί και προσδοκούν ανάστασή τους για να καλλιεργήσουν εκ νέου λεφτόδεντρα.
Κι ότι μέχρι να γεννηθεί το νέο που θα εκφράσει την εποχή και θα οδηγήσει τη χώρα στην ευρωπαϊκή κανονικότητα, οι ωδίνες θα είναι μακρόχρονες…
Με αρκετές κυβερνήσεις και περιπέτειες.
Εύχομαι να διαψευστώ.
Κι έχω πλέον την βεβαιότητα ότι όλα θα ξεκινήσουν με μια γενναία και τολμηρή Συνταγματική Αναθεώρηση;
Ποιος όμως, προς το παρόν, θα την κάνει;
Ποιος θα τολμήσει;
Ποιος θα βρει τη γενναιότητα να προχωρήσει σ’ αυτή εν γνώσει του ότι ίσως να μη ξαναδεί ποτέ το κατώφλι της Βουλής;
Ποιος θ’ αδιαφορήσει για το πολιτικό κόστος και θα σκεφτεί εθνικά;
Ακόμη και το πληκτρολόγιο του άψυχου υπολογιστή, με καλεί να σταματήσω να γράφω…
Αν είχε στόμα, θα μου έλεγε να σταματήσω και να σκέφτομαι για να μη τρελαθώ…
Όπως πολλοί εξ υμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου