…22 κάποιου Νοέμβρη…

Ένα χρονογράφημα

από την Πέμυ Γκανά

....Έδωσα χαμογελαστή τα χαρτιά μου και το id...μου χαμογέλασε και εκείνη πίσω από το γυάλινο τοίχο που μας χώριζε, ήταν γύρω στα 55+ με καστανά χαρούμενα μάτια, φορώντας τη μπλε στολή του intercity.

Μου επέστρεψε αργά τα χαρτιά μου και χαμογέλασε πλατιά ανασηκώνοντας τους ώμους της.

-Sorry love...δεν είσαι πια young person…

 Πέντε λεπτά αργότερα απορημένη, σοκαρισμένη σχεδόν, περπατούσα στην αποβάθρα, κουβαλούσα δυο σακίδια, θυμάμαι...

Κάποια τριήερη απόδραση σε κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.

Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πως ο χρόνος κυλά και φεύγει, χάνεται μαζί με όλες εκείνες τις στιγμές, ότι ζούμε απλά δεν ξαναγυρνά, δεν αλλάζει, μια κουκκίδα πεταμένη στο άπειρο, το κορίτσι που έριξε μια βαριεστημένη ματιά καθώς την ενόχλησε ο θόρυβος που έκανε ο σάκος μου σαν έπεφτε δίπλα της, η σελίδα που μόλις γύρισε ένας νεαρός απορροφημένος παραδίπλα, το μωρό που έκλαιγε στην αγκαλιά της γιαγιάς και το ρολόι που έδειχνε 2.14 το μεσημέρι κάποιας Παρασκευής στις 22 Νοεμβρίου πριν πολλά χρόνια κάπου στη Βόρεια Αγγλία...

Το φλας άστραψε πίσω και κοίταξα ξαφνιασμένη...ένα ζευγάρι γελαστών Ιαπώνων έβγαζε φωτογραφίες διαρκώς αιχμαλωτίζοντας την στιγμή, αιχμαλωτίζοντας μέσα της και μένα.

Τους φαντάστηκα ηλικιωμένους να σκύβουν πάνω την φωτογραφία τους που μέσα της έκρυβε ένα κορίτσι που πριν λίγο είχε γίνει 24 χρονών και μόλις της είχαν ψιθυρίσει πως δεν ήταν young person πια....

Έχασα την γη από τα πόδια μου...

Θυμάμαι...

Ο καιρός γκρίζος και βαρύς, έβρεχε και έκανε κρύο και εγώ που κανονικά λατρεύω αυτόν τον καιρό, ένιωσα να με ζώνει πανικός...

Πανικός για το εφήμερο της ζωής, για την λήθη...

Και με στοίχειωσε για χρόνια...

Έβλεπα την αυλακιά ανάμεσα στα μάτια να βαθαίνει και το δέρμα να χάνει την φρεσκάδα της πρώτης νιότης και ένιωθα πού και πού θλίψη, όχι πάντα, μόνο πού και πού..

Κάθε 22 Νοέμβρη έλεγα, «ένας χρόνος πιο κοντά»...

Μα άλλαξαν πάλι όλα, όχι απότομα, όχι στα ξαφνικά, μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, αργά, συνειδητοποιημένα...

Ο πανικός του χρόνου δεν με ακουμπά πια.

Βλέπω τα παιδιά να μεγαλώνουν όμορφα, να μεγαλώνουν καλά.

Και τις ρυτίδες μου δεν τις καλοβλέπω, χάρισα τα ρούχα που δεν μου έκαναν αποχαιρετώντας ...την «πρώτη νιότη» και το perfect 10 που λέει η φίλη μου η Αθηνά.

Και κάθε 22 Νοέμβρη λέω, «έφυγε ένας ακόμη χρόνος γεμάτος υγεία και συγκινήσεις»...και περιμένω με λαχτάρα πραγματική τον επόμενο και τα δώρα που μου κρύβει και μου φέρνει...

Σας ευχαριστώ από καρδιάς που με θυμηθήκατε, με συγκινήσατε και μου κάνατε ακόμα πιο χαρούμενη την χθεσινή μέρα....

Χάρηκα με τα δύο πρώτα μηνύματα των φίλων Angelo Bourandanis και Theodoros Stoumpos απ την Καμπέρα και το Σίδνεϊ

Wow είπα, είμαι 7 ώρες μικρότερη σε σχέση με εσάς αγαπημένοι Αυστραλοί!...