Η Ελλάδα σε 38 δευτερόλεπτα

Γράφει

ο Μιχάλης Δεμερτζής

Μέλη του Ρουβίκωνα πριν λίγες μέρες έκαναν έφοδο στην πρεσβεία του Ιράν και, όπως είναι ήδη γνωστό, το όλο συμβάν καταγράφηκε σε βίντεο από τα ίδια αυτά μέλη και δόθηκε στη δημοσιότητα. 

Εκεί βλέπουμε να διατάζουν τον αστυνομικό φρουρό, εκείνος να κάνει ό,τι του λένε παρότι έχει στον ώμο του ένα ημιαυτόματο όπλο και

μετά να σπάνε με την ησυχία τους το φυλάκιο και να πετούν μπουκάλια με χρώμα προς την πρεσβεία.

Α. Κοινωνία

Το εν λόγω βίντεο, λοιπόν, είναι πολύ δυνατό σε αυτό που συμβολίζει. Απεικονίζει αυτό που είναι η Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Για την ακρίβεια, ο φρουρός είναι η Ελλάδα. Ο Ρουβίκωνας συμβολίζει τον εαυτό του, το μπάχαλο, και κάνει την Ελλάδα ό,τι θέλει. Αυτή πηγαίνει στη δουλειά με μακό φανελάκι (πώς δεν κρατούσε και φραπέ;), κάνει την άσχετη αν και κρατά όπλο και μένει ακίνητη κοιτώντας τους Ρουβίκωνες να την εκθέτουν.

Όχι και υπερβολικά πράγματα όμως, έτσι;

Η Ελλάδα δεν είναι Συρία, δεν είναι εμπόλεμη ζώνη και η ζωή στους δρόμους δεν είναι μία φρίκη, για αυτό και δεν βλέπουμε κάτι ιδιαίτερα αποκρουστικό στο βίντεο. Δεν επιτίθενται αμέσως οι αντιεξουσιαστές στον φρουρό, τον προειδοποιούν, και αυτός δεν κάνει καμία κίνηση εναντίον τους παρότι οπλοφορεί. Τους μιλάει λίγο, προσποιείται πως ακόμα κάνει τη δουλειά του (κλειδώνει το κουβούκλιο ενώ το σπάνε!) και κάνει στην άκρη.

Δεν βλέπουμε, εν ολίγοις, κάτι το τρομακτικό. Αυτό, σε ό,τι αφορά την εικόνα καθεαυτή. Σε ό,τι αφορά την κοινωνική αποδοχή που εκπέμπει εμμέσως η εικόνα, ωστόσο, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Στην Ελλάδα υπάρχει ένα consensus, μία σιωπηρή συμφωνία ανάμεσα στους παρανομούντες με πολιτικό μανδύα και στην υπόλοιπη κοινωνία και τούτο, στο βίντεο, φαίνεται. Για την ακρίβεια, «φωνάζει». Σε μόλις 38 δευτερόλεπτα βλέπουμε συμπυκνωμένο αυτό που επικρατεί στη χώρα μας: Μία γενικευμένη ανομία μέτριας έντασης.

Υπάρχει λοιπόν κάτι το τρομακτικό στην όλη ιστορία και είναι το γεγονός πως όλοι μας ξέρουμε πως και οι δύο κόσμοι που βλέπουμε στο βίντεο δεν είναι οι εξαιρέσεις στην Ελλάδα: Από τη μία είναι οι καταλήψεις που ενηλικιώθηκαν και από την άλλη η δημοσιοϋπαλληλίστικη νοοτροπία.

Για αυτό και αν κάποιος δει αυτό το βίντεο και εκπλαγεί ή σοκαριστεί, θα είναι σίγουρα από άλλη χώρα. Αν είναι Έλληνας, θα πει «πάλι καλά». Είναι τόσο καθολική αυτή η ανακούφιση που αποκτά τις ιδιότητες εθνικού χαρακτηριστικού. Και αυτό είναι τρομακτικό…

Μας αρκεί που ακόμα δεν έχουμε θύματα στους δρόμους, για αυτό και διολισθαίνουμε προς τα κάτω αντί να κάνουμε βήματα προς τα πάνω και για αυτό έχουμε μέσα στη χώρα μας ήδη θύλακες που είναι σαν τη Συρία και χειρότερα, όπως το Κέντρο Φιλοξενίας στη Μόρια.

Τρομακτικό είναι το κράτος εν κράτει που δεν κάνει καν τον κόπο να κρυφτεί και το γεγονός ότι το κανονικό κράτος, διά του αστυνομικού φρουρού, στέκεται μπροστά του προσοχή. Για αυτό και το κατά πόσο μπορούν να γίνουν χειρότερα τα πράγματα στους δρόμους εξαρτάται από τις ορέξεις των παιδιών με τα κράνη και όχι από το υποτιθέμενο κράτος δικαίου. Γιατί, είτε είσαι Συρία είτε είσαι Ελλάδα, όταν ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει, το κράτος δικαίου είναι κάτι το φαντασιακό. Κάτι που λέμε ότι υπάρχει για να αισθανόμαστε καλύτερα.

Β. Πολιτική

Δεν ήταν πάντα έτσι. Ζητήματα νομιμότητας είχαμε πάντα στην Ελλάδα και μάλιστα σοβαρά, αλλά δεν ήταν ο κανόνας. Η ελαστικότητα που επιδείξαμε παλιότερα ως κοινωνία, έβαλε και τις βάσεις για τη σημερινή αναισθησία, αλλά κάποιος πρέπει να επιτρέπει τις παρανομίες για να συμβαίνουν κατ’ εξακολούθηση και για αυτές που βλέπουμε τώρα υπάρχουν πιο άμεσα υπεύθυνοι. Τους ψηφίσαμε για να χορέψουν τις αγορές κι εκείνοι χορεύουν την ελληνική αστυνομία, με αποτέλεσμα να γίνονται συνήθεια έκτροπα που μόλις πριν λίγα χρόνια ήταν σπάνια, αν όχι ανύπαρκτα.

 Για άλλα, παλιότερα φαινόμενα ανομίας, ναι, φταίνε οι «προηγούμενοι», αλλά τουλάχιστον υπήρχε και κάτι που λεγόταν έννομη τάξη. Αν δεν το καταλαβαίναμε τότε, σίγουρα το καταλαβαίνουμε τώρα που λείπει.

Τότε, το παρακράτος κρυβόταν, δεν έβγαζε περήφανο βιντεάκια ούτε είχε ραδιοφωνική εκπομπή. Τα Εξάρχεια ήταν ένα σημαντικό πρόβλημα, αλλά δεν ήταν αυτόνομο κρατίδιο με διαθέσεις επεκτατισμού. Οι κουκουλοφόροι υπήρχαν, αλλά περίμεναν να γίνει κάποια πορεία στο κέντρο, δεν χτυπούσαν καθηγητές στο προαύλιο του πανεπιστημίου τους ούτε έκαναν καταδρομικές ασκήσεις σε εμπορικούς δρόμους και σε πρεσβείες. Όλα αυτά ξεκίνησαν όταν ήρθαν στην εξουσία οι «σιγά τη βία, ένα γιαουρτάκι ήταν» (λόγια του νυν πρωθυπουργού).

Η μοιρολατρία του πρώην υπουργού Προστασίας του Πολίτη αντικαταστάθηκε από την απραξία με ιδεολογική κάλυψη της νυν, την ώρα που το μονοπώλιο της κρατικής βίας παραχωρείται σε τάγματα εφόδου με ιδεολογική ταυτότητα. Αφού κάνουν τα δικά τους χωρίς προβλήματα, προφανώς και η ασφάλεια όλων μας εξαρτάται από το κατά πόσο συμφωνούμε μαζί τους.

Έτσι, η συμβολαιογράφος, λ.χ., που έβλεπε το γραφείο της να διαλύεται από τον Ρουβίκωνα ενώ της φώναζαν «ξέρουμε πού μένεις», αν θέλει να μείνει υγιής, καλά θα κάνει να μείνει ακίνητη στην καρέκλα της ενώ η ιδιωτική της περιουσία διαλύεται και στο εξής να μην ασκεί το επάγγελμά της, με επικυρώσεις πλειστηριασμών και άλλα καπιταλιστικά. Αφού κάνουν κουμάντο «τα δικά μας παιδιά» (λόγια του αντιπροέδρου της κυβέρνησης). Και μη μου πει κανείς για τους νεοναζιστές ομολόγους τους, γιατί εδώ μιλάμε για την κυβέρνηση. Αν έχετε παράπονα απευθυνθείτε στον υπουργό Δικαιοσύνης, που του χρόνου θα μπορεί να στείλει τη δίκη της Χρυσής Αυγής στην πρώτη δημοτικού.

Ο προηγούμενος υπουργός Προστασίας του Πολίτη λοιπόν έλεγε ότι ο Ρουβίκωνας είναι ιδεολογικό μωρό, οπότε τι να το κάνουμε μωρέ το καημένο, βγάζει τα δόντια του τώρα, και η νυν λέει ότι «μιλάμε για προστασία των πολιτών και όχι για καταστολή. Μιλάμε για ασφάλεια που βασίζεται στην εμβάθυνση των δημοκρατικών αρχών με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και όχι στη διεύρυνση του αυταρχισμού με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν».

Ε, ο φρουρός στην πρεσβεία τελικά δεν κοιτούσε τα «παιδιά» να τα σπάνε, κοιτούσε το μέλλον, ενώ εκείνα εμβάθυναν στη δημοκρατία. Για αυτό και οι θεσμοί μας δονούνται εδώ και τρία χρόνια σαν να τους βαράει κάποιος με βαριοπούλα…